Νιώθω σαν να έχει αδειάσει η ψυχή μου…
Σαν να είμαι νεκρή…
Δεν έχω φυσικά αυτό το δικαίωμα γιατί έχω ένα παιδί και είμαι χωρισμένη. Έζησα με τον πρώην δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια. Τα δέκα ήταν τέλεια. Μετά τη γέννηση του παιδιού όλα γύρισαν τούμπα μέσα μου. Σιχάθηκα τον εαυτό μου, την εμφάνιση μου, τον άντρα μου. Χάλασε το σώμα μου. Έδινα μεγάλη σημασία στην εμφάνιση μου. Ο άντρας μου πάλευε να τα βγάλει πέρα, δούλευε πολλές ώρες και έλειπε πολύ απ’ το σπίτι. Πέρασα πολύ δύσκολη λοχεία. Δεν ήθελα ούτε να μ’ αγγίζει.
Μετά φύγαμε από την πόλη και ήρθαμε στο χωριό για να έχω βοήθεια απ’ την μητέρα μου και να μπορέσω να δουλέψω γιατί το είχα ανάγκη. Εδώ είναι κλειστή κοινωνία, όλοι ασχολούνται με όλους. Κουτσομπολιά… Δεν είχα παρέες. Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου, μέχρι που έπαψαν όλα να μ’ ενδιαφέρουν, ακόμη και το παιδί μου. Σταμάτησα να τρώω, να κοιμάμαι, έπινα μόνο καφέ, κάπνιζα και έκλαιγα.
Μετά έψαξα στο ίντερνετ να βρω παρηγοριά. Εκεί άρχισα να μιλάω με κόσμο άγνωστο και αυτό με βοήθησε να ξεχνιέμαι. Μέσα από κει άρχισα να μιλάω με έναν γνωστό του άντρα μου που έμενε στην ίδια περιοχή. Εκεί άρχισαν όλα…
Οκτώ χρόνια μαρτύριο. Τον λάτρεψα αυτόν τον άνθρωπο μέχρι και σήμερα. Έχω νιώσει τόσο έντονα για εκείνον που προτιμώ να πεθάνω απ’ το να τον χάσω. Είναι παντρεμένος με αλλοδαπή και ήξερα απ’ την αρχή ότι δε θα χώριζε για να μη χάσει τα παιδιά του. Με έχει αγαπήσει κι αυτός και μου το αποδεικνύει συχνά, αλλά είναι απ’ τους άντρες που δε μασάνε, ούτε σηκώνουν πολλά-πολλά. Μου μιλάει στα ίσια και πολύ ξεκάθαρα. Αλλά είναι πολύ ζηλιάρης και όταν θυμώνει με κάνει σκουπίδι. Έχω κόψει τα πάντα για να μη τον στεναχωρώ. Ακόμα και με το παιδί μου δε βγαίνω μια βόλτα. Είμαι συνέχεια κλεισμένη σπίτι μου.
Έχω παρακολουθήσει συνεδρίες με ψυχολόγο δύο χρόνια. Από τότε σίγουρα έχω καταφέρει πολλά, αλλά είναι στιγμές που νιώθω ότι χάνομαι, ότι σβήνω, ότι τελειώνει η ζωή μου. Δεν θέλω να αφήσω αυτόν τον άνθρωπο αλλά δε μπορώ και να συνεχίζω να ζω χωρίς αυτόν κοντά μου. Είμαι πολύ μόνη και μοναχικός άνθρωπος γι’ αυτό και δε δημιουργώ φιλίες. Σκέφτομαι να ξεκινήσω πάλι τη ψυχολόγο, αλλά είναι δύσκολο λόγω μεγάλης απόστασης και δε μπορώ ν’ αφήνω τη δουλειά μου γιατί αυτή με συντηρεί. Δε ξέρω τι να κάνω γενικά και πώς θα καταφέρω να λυτρωθώ απ’ αυτόν τον εφιάλτη που ζω…
Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Μαρία Σκαρλάτου:
Η κατάσταση που περιγράφεται είναι πολύπλοκη και μακροχρόνια. Το ότι είστε κλεισμένη στον εαυτό σας δεν βοηθάει καθόλου, αντίθετα διογκώνει σκέψεις και συναισθήματα. Το ότι ζείτε σε επαρχία δεν δικαιολογεί την απομόνωση, πάντα υπάρχουν επιλογές αρκεί ένας άνθρωπος να είναι δεκτικός στην αλληλεπίδραση.
Λέτε ότι απευθυνθήκατε σε ψυχολόγο κάποια στιγμή και είχατε βοηθηθεί. Μπορείτε να συνεχίσετε τις συνεδρίες από απόσταση. Πολλοί συνάδελφοι πραγματοποιούν συνεδρίες μέσω skype .
Δεν υπάρχει μια μαγική απάντηση που θα σας βγάλει από το αδιέξοδο, τις απαντήσεις θα πρέπει να τις αναζητήσετε μέσα σας, με τη βοήθεια ειδικού. Το μόνο σίγουρο που μπορώ να σας πω είναι ότι πρέπει να πάρετε ΕΥΘΥΝΗ για τη ζωή σας.
Με εκτίμηση,
Μαρία Σκαρλάτου
Ψυχολόγος
6945916860
http://mariaskarlatou.blogspot.gr
