Το 2002 μετά από ένα ανθρωπιστικό ταξίδι στο Ναϊρόμπι, στην Κένυα, νόσησα από σχιζοφρένεια. Μετά την επιστροφή μου στην πατρίδα, ξεκίνησα να ζω σε έναν κόσμο παραισθήσεων. Λανθασμένες πεποιθήσεις έμοιαζαν τόσο βέβαιες σε εμένα όσο οι μαθηματικές εξισώσεις. Όλα όσα είχα αντικρίσει στην Αφρική έγιναν η βάση για τον κόσμο των δικών μου παραισθήσεων. Πίστεψα ότι θα γινόμουν η επόμενη Μητέρα Τερέζα και ότι θα έστελνα δισεκατομμύρια δολάρια στην Αφρική.
Παρόλο που η επιθυμία μου να γίνω η Μητέρα Τερέζα ήταν αξιοθαύμαστη, σταδιακά μετατράπηκε σε μία καθολική εμμονή. Τη σκεφτόμουν την πραγματική Μητέρα Τερέζα όλη την ώρα και σπαταλούσα ατελείωτες ώρες στο διαδίκτυο, αναζητώντας αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας στην Αφρική.
Είπα στον εαυτό μου ότι δεν χρειαζόμουν το πτυχίο μου, αφού επρόκειτο να γίνω η νέα Μητέρα Τερέζα. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πόσο βαριά είχα νοσήσει.
Καθώς το μυαλό μου δημιουργούσε αυτές τις παραισθήσεις, δεν με απασχολούσε τίποτε άλλο, ούτε η δική μου προσωπικότητα, ούτε η οικογένειά μου. Δεν έβρισκα πια ευχαρίστηση στις δραστηριότητες που με ευχαριστούσαν παλαιότερα. Η αλλοιωμένη αντίληψη της πραγματικότητας με οδήγησε στην απομόνωση.
Τον Μάρτιο του 2003, όταν πλέον είχε χαθεί μέσα στις παραισθήσεις μου, ξεκίνησα να πιστεύω ότι ως εκ θαύματος θα συναντούσα τον άνδρα της ζωής μου στο αεροδρόμιο της Βοστώνης, αρκεί να έπαιρνα το πρώτο αεροπλάνο και να πέταγα προς τα εκεί. Το έκανα λοιπόν. Ταξίδεψα από το Λος Άντζελες στη Βοστώνη, όπου περίμενα 12 ολόκληρες ώρες στο αεροδρόμιο για να συναντήσω κάποιον που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε.
Κατά τη διάρκεια των 2 επόμενων ετών, οι παραισθήσεις μου έγιναν ακόμη πιο έντονες. Πίστευα ακράδαντα ότι θα γινόμουν μια παγκοσμίου φήμης φιλάνθρωπος, στέλνοντας εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια δολάρια για να αντιμετωπίσω τη φτώχεια σε όλον τον κόσμο. Πίστευα δε ότι το κορυφαίο μου επίτευγμα θα ήταν να επιτύχω εγώ προσωπικά τη σύναψη μίας ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων της Μέσης Ανατολής.
Αυτά τα χρόνια της νόσου, δεν μοιράστηκα ποτέ και με κανέναν τις παράδοξες προσδοκίες μου. Είναι αξιοσημείωτο, ότι είχα αρκετή διαύγεια για να κατανοήσω ότι το να υποστηρίξω ότι είμαι ο μοναδικός βιβλικός προφήτης που παρουσιάστηκε τα τελευταία 2000 χρόνια, ίσως να έκανε τους άλλους να με θεωρήσουν τρελή.
Οι παραισθήσεις διαφέρουν από τις φυσιολογικές σκέψεις στο ότι σχετίζονται με πράξεις που δεν συνδέονται με κανέναν τρόπο με την πραγματικότητα. Το ότι ταξίδεψα μέχρι τη Βοστώνη για να συναντήσω ένα φανταστικό πρόσωπο ήταν ενδεικτικό του ότι έπασχα από κάποια ψυχική νόσο, όπως η σχιζοφρένεια.
Τα σχέδια ζωής, που είχα πριν αρρωστήσω, και αφορούσαν το να τελειώσω τις σπουδές μου και να βρω δουλειά αναβλήθηκαν για χρόνια λόγω τον παραισθήσεων και των ψευδαισθήσεων που είχαν κυριαρχήσει στη ζωή και το μυαλό μου.
Ωστόσο, στην περίπτωσή μου τα φάρμακα μου έδωσαν πίσω τη ζωή μου. Μετά από μερικές εβδομάδες αντιψυχωσικής φαρμακευτικής αγωγής, το 2007, οι παραισθήσεις μου εξαφανίστηκαν εντελώς. Τότε ξεκίνησα τη ζωή μου πάλι από την αρχή, επιστρέφοντας στα παλιά μου σχέδια και στα πράγματα που με ευχαριστούσαν μέχρι τη στιγμή που νόσησα.
Σήμερα, απολαμβάνω να παρακολουθώ στενά τις ειδήσεις και να ακούω ότι γίνονται βήματα προόδου αναφορικά με την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Επιπλέον, έχω συχνή επαφή με μία φίλη μου που εργάζεται ως ψυχίατρος στη Δυτική Αφρική, και χαίρομαι να μαθαίνω νέα από τη δουλειά της.
Είμαι ευγνώμων κάθε μέρα για τα φάρμακα που μπόρεσαν να γιατρέψουν το μυαλό μου. Αυτή τη στιγμή έχω θέσει ρεαλιστικούς στόχους και όνειρα και νιώθω χαρούμενη με αυτό κάθε μέρα.
Μαρτυρία της Bethany Yeiser, της συγγραφέως του “Mind Estranged: My Journey from Schizophrenia and Homelessness to Recovery” στο Psychology Today.
