Διηγείται ο ψυχοθεραπευτής Χόρχε Μπουκάι 

Λένε πως…

Μια μέρα, στις αρχές του χειμώνα φτάνει στο ταχυδρομείο ένα πολύ ιδιαίτερο γράμμα με παραλήπτη το Θεό. Έκπληκτος ο υπάλληλος που κάνει τη διαλογή των γραμμάτων κοιτάζει τον αποστολέα:

Φτωχαδάκι.

Πράσινη παράγκα χωρίς αριθμό, οδός χωρίς αριθμό.

Πόλη επείγουσας ανάγκης.

Νότος

Παραξενεμένος ο υπάλληλος ανοίγει το γράμμα και διαβάζει.

Αγαπητέ Θεέ, 

Δεν έμαθα ποτέ να υπάρχεις στα σίγουρα. Αν όμως υπάρχεις θα βρεθεί τρόπος να φτάσει το γράμμα σου σε εσένα. Σου γράφω γιατί έχω προβλήματα. Είμαι άνεργος θα με πετάξουν έξω από το σπίτι που μένω γιατί έχω δυο μήνες να πληρώσω και πάει καιρός που τα τέσσερα παιδιά μου δεν έχουν φάει ένα πιατο ζεστό φαί. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι ο μικρότερος γιος μου έχει πυρετό και πρέπει να πάρει επειγόντως φάρμακα. Ντρέπομαι που στο ζητώ αλλά σε ικετεύω να μου στείλεις 100 πέσος. Προσπαθώ να βρω δουλειά κάτι που μου υποσχέθηκαν αλλά… τίποτα. Κι όπως είμαι απελπισμένος και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω σου γράφω αυτό το γράμμα. Αν κάνεις κάτι για να βρω τα λεφτά να είσαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να σε ξεχάσω ποτέ και θα μάθω τα παιδιά μου να ακολουθούν τον δρόμο σου. 

ΦΤΩΧΑΔΑΚΙ

Τελειώνοντας την ανάγνωση του γράμματος ο υπάλληλος νιώθει τρομερή θλίψη, απέραντη τρυφερότητα, αφάνταστο πόνο. Βάζει το χέρι τοθ στην τσέπη και έχει 5 πέσος. Είναι τέλος του μήνα. Υπολογίζει ότι χρειάζεται 80 λεπτά για να γυρίσει στο σπίτι και σκέφτεται… 4.20 Δεν ξέρει τι να κάνει. Μετά αρχίζει να τρέχει από γραφείο σε γραφείο με το γράμμα στο χέρι και να ζητάει από τον καθένα να δώσει ό, τι θέλει. Κάθε υπάλληλος συγκινημένος του δίνει ότι μπορεί. Ώσπου στο τέλος της ημέρας ο υπάλληλος μετράει τα χρήματα: 75 πέσος!

Αναρωτιέται τότε ο άνδρας. Τώρα τι να κάνω;

Να περιμένω ως την άλλη βδομάδα για να μαζέψω τα υπόλοιπα 25; Ή να του στείλω όσα μάζεψα; Όμως το παιδί είναι άρρωστο. Καλύτερα να του στείλω όσα έχω. Βάζει τα 75 πέσος στο φάκελο γράφει τη διεύθυνση και δίνει το γράμμα στον ταχυδρόμο…

Δυο μέρες αργότερα φτάνει στο ταχυδρομείο ένα άλλο γράμμα με παραλήπτη το Θεό.

Αγαπημένε μου Θεέ. 

Το ήξερα ότι δεν θα με εγκατέλειπες. Δεν ξέρω πώς έφτασε το γράμμα μου αλλά πάντως θέλω να ξέρεις ότι μόλις έλαβα τα λεφτά αγόρασα τα φάρμακα και τώρα ο Κασίτο είναι εκτός κινδύνου. Πήρα φαγητό να φάνε τα παιδιά μου, πλήρωσα ένα μέρος από αυτά που χρωστούσα και επίσης με διαβεβαίωσαν ότι θα με πάρουν στη δουλειά που μου είχαν υποσχεθεί. Την άλλη βδομάδα πιάνω δουλειά. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Νομίζω ότι αν φροντίζεις να έχω δουλειά δεν θα έχω ποτέ την ανάγκη ξανά να σου ζητήσω χρήματα. 

Υστερόγραφο. Επί τη ευκαιρία να σου πω κάτι… αν είναι να στείλεις λεφτά σε κάποιον άλλο μη τα στείλεις με το ταχυδρομείο γιατί εμένα μου βούτηξαν 25 πέσος!

ΦΤΩΧΑΔΑΚΙ

Ο άνθρωπος έχει την τάση να σαμποτάρει την ίδια την ευτυχία του και ένας από τους πιο συνηθισμένους και αποτελεσματικους τρόπους είναι να ψάχνει να βρει έστω και μια μικρή ατέλεια ακόμα και στις ωραιότερες καταστάσεις. Πέρα από την ιστορία που μόλις διαβάσατε η τάση αυτή εκδηλώνεται πολύ συχνά. 

Επισκεπτόμαστε μια πινακοθήκη αι βρισκόμαστε σε μια αίθουσα όπου εκτίθενται δέκα πίνακες κρεμασμένοι στη σειρά ο ένας μετά τον άλλο. Ξαφνικά βλέπουμε στον τοίχο ανάμεσα σε δυο πίνακες έναν χώρο κενό. Ποτέ δε θα προσπεράσουμε το κενό απλώς αγνοώντας το. Απεναντίας θα στρέψουμε την προσοχή μας με επιμονή σε αυτό τον κενό χώρο. Στη ν ψυχολογία αυτό λέγετααι παρουσία του απόντος. Η ζωή μας ασφαλώς και είναι μια πινακοθήκη και καθώς την διατρέχουμε θα συναντήσουμε οπωσδήποτε το κενό κάποιων πραγμάτων που θα μας λείπουν. Ακόμα και όταν δεν λείπει τίποτα είμαστε ικανοί να επινοήσουμε τον πίνακα που θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ για να βελτιώσει αυτό που βλέπουμε.

Όλοι μπορούμε να φανταστούμε μια ζωή πιο τέλεια. Το καταστροφικό σε κάθε περίπτωση είναι να χρησιμοποιούμε αυτή τη φαντασίωση για να κατασκευάσουμε το επιχείρημα που θα μας καταδικάσει να ζζούμε εξαρτημένοι από αυτό που λείπει.  Με ενοχλει που αυτος ο μηχανισμός λέγεται υγιής φιλοδοξία ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται μόνο για μεγάλη βλακεία. Κάθε φορά που γράφω για την ανάγκη να μειώσουμε τις προσδοκίες μας κάθε φορά που αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ την αξία της προσπάθειας, κάθε φορά που αμφισβητώ τη θυσία για την επίτευξη ενός καλύτερου αποτελέσματος άθε φορά που αναφέρω τη λέξη αποδοχή σηκώνεται κάποιος με δείχνει με το δάχτυλο, κοιτάζει γύρω του ψάχνοντας για συνενόχους σε αυτό που θα ακολουθήσει και μου φωνάζει: “Είσαι συμβιβασμένος”

Με την αυστηρή έννοια της λέξης η ιδέα ότι συν-βιβάζομαι, εναρμονίζομαι με ένα καινούργιο σχήμα μου φαίνεται γοητευτική. Η ιδέα ότι είμαι συμβιβασμένος δηλαδή κάποιος που προτιμάει να συμβιβάζεται, να βρίσκεται σε ταιριαστή συνύπαρξη όχι μόνο δεν με προσβάλλει αλλά με κολακεύει. 

Ο συμβιβασμός δεν έχει να κάνει με την παραίτηση αλλά με την αναγνώριση της αφετηρίας μιας αλλαγής με την απουσία της ανυπομονησίας να γίνει κάτι διαφορετικά και την ευγνωμοσύνη προς τη ζωή που είναι ικανή να προσπαθεί να δημιουργήσει αυτό που ακολουθεί.

Η ευγνωμοσύνη προς τη ζωή είναι ένα από τα μυστικά της ευτυχίας και ό, τι υπονομεύει αυτήν την ευγνωμοσύνη παρεμποδίζει ττη δυνατότητα να είμαστε ευτυχισμένοι.

Από το  βιβλίο Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΌΠΕΡΑ