Η είδηση ότι ένας διασώστης έχασε τη ζωή του στην προσπάθεια να μεταφέρει μπουκάλες οξυγόνου στα εγκλωβισμένα 12 παιδιά και τον προπονητής τους σε μια σπηλιά στο Ταμ Λουάνγκ της Ταϊλάνδης σκόρπισε ανησυχία και περισσότερη αγωνία στο δράμα των παιδιών και των οικογενειών τους.
Το οξυγόνο ολοένα και λιγοστεύει κι ενώ στην αρχή υπήρχε η αισιοδοξία ότι τα παιδιά και ο προπονητής τους θα μπορούσαν να μείνουν εγκλωβισμένοι για όσο καιρό χρειάζεται προκειμένου να οργανωθεί και να εκτελεστεί η διάσωσή τους μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, πλέον τα περιθώρια είναι πολύ στενά.
Η ηλιοφάνεια των προηγούμενων ημερών είχε χαροποιήσει ιδιαίτερα τα παιδιά ηλικίας 11-16 ετών της μικρής ποδοσφαιρικής ομάδας, που δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους για την έκπληξη που είχαν διοργανώσει σε συνεννόηση με τον προπονητής τους, Εκαπόλ Τσανταγουόνγκ, σε ένα σύμπλεγμα σπηλιών στην περιοχή Ταμ Λουάνγκ της Ταϊλάνδης, διάσημο για τις τεράστιες σπηλιές του που αριθμούν πολλά εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης. Η έκπληξη προοριζόταν για έναν συμπαίκτη τους που είχε τα γενέθλιά του και τα παιδιά σκέφτηκαν ότι αυτός θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να τα γιορτάσουν και να τον κάνουν ακόμα πιο χαρούμενο, μετά το τέλος της προγραμματισμένης προπόνησής τους.
Στη συνέχεια θα πήγαιναν στο σπίτι του, όπου η μητέρα του είχε ήδη ετοιμάσει και βάλει στο ψυγείο την τούρτα γενεθλίων του, ώστε να σβήσει τα κεράκια του με όλους τους φίλους και συμπαίκτες του από την ομάδα.
Τα χαμόγελα και οι φωνές των παιδιών που μπήκαν μέσα στη σπηλιά σώπασαν και πάγωσαν όταν μετά από αρκετή ώρα συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να βγουν και να βρουν την έξοδο για να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Τα γέλια έγιναν κλάματα και η χαρά έγινε απελπισία, όταν συνειδητοποίησαν ότι σίγουρα για εκείνο το βράδυ δεν θα κοιμόντουσαν στο δωμάτιό τους κάτω από τα βολικά σεντόνια των κρεβατιών τους. Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου.
Η πείνα που θέριζε τα παιδικά στομαχάκια δεν μπορούσε να καλυφτεί από τα ελάχιστα μπισκότα που έτυχε να έχει μαζί του ο προπονητής του. Το κρύο από τους υγρούς τοίχους της σπηλιάς, αλλά και ο φόβος από τη στάθμη του νερού που σταδιακά ανεβαίνει μέχρι και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, τρόμαξαν τα μικρά παιδιά που δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν και τι να κάνουν.
Βλέπετε, αυτή είναι η εποχή των μουσώνων στην Ταϊλάνδη, κάτι που σημαίνει ότι απότομες νεροποντές και η άνοδος της στάθμης του νερού μπορεί να πλήξει την περιοχή ανά πάσα στιγμή, χωρίς καμία προειδοποίηση με τον «Θεό της Βροχής» να παίρνει στην ψυχρή αγκαλιά του ανθρώπινες ζωές για να χορτάσει την ακόρεστη δίψα του για ανθρώπινο αίμα.
Ένα φως ελπίδα στο σκοτεινά διαγραφόμενο μέλλον των 12 παιδιών και του προπονητή τους ήταν η έλευση δύο βατραχανθρώπων, μελών των Ειδικών Δυνάμεων της Ταϊλάνδης, για να δώσουν στα παιδιά ισοθερμικές κουβέρτες και κυρίως λίγες φιάλες με οξυγόνο.
Μέσα στην απελπιστική τους κατάσταση τα μικρά παιδιά βρήκαν την ευκαιρία να τραβήξουν ένα βίντεο μέσω κινητού τηλεφώνου για να στείλουν το δικό τους μήνυμα αισιοδοξίας στον «επάνω» κόσμο.
Οι ισχνές από την ταλαιπωρία εννιά ολόκληρων ημερών παιδικές φωνές γέμισαν τα βουβά τοιχώματα της σπηλιάς και τα χαμόγελα ξαναβρήκαν έστω και προσωρινά τη θέση τους στα πρόσωπα των μικρών ποδοσφαιριστών που το όνειρό τους είναι μια μέρα να μοιάσουν στα είδωλά τους, τον Ρονάλντο και τον Μέσι.
Κι ενώ αρχικά υπήρχε η αισιοδοξία στις Αρχές ότι ο απεγκλωβισμός τους θα γίνει έγκαιρα πλέον, δύο σχεδόν εβδομάδες μετά, τα πράγματα δείχνουν πολύ δυσκολότερα.
Ο βασικός λόγος είναι η δυσκολία του να προσεγγίσει κανείς το σημείο που είναι εγκλωβισμένα τα παιδιά με τον προπονητή τους. Όπως δήλωναν στους δημοσιογράφους έμπειροι σε τέτοιες καταστάσεις διασώστες χρειάζεται να βγουν τα παιδιά ένα-ένα και μάλιστα σε κάποια σημεία να κολυμπήσουν υποβρυχίως για να βρεθούν σε κάποιο σημείο χωρίς νερό και στη συνέχεια να βγουν έξω. Ενώ τα πράγματα περιπλέκονται από το γεγονός ότι κανένα από τα παιδιά δεν ξέρει κολύμπι, πόσω μάλλον να κάνει κατάδυση.
«Εάν τα νερά συνεχίσουν να ανεβαίνουν, όπως αναμένεται τις ερχόμενες εβδομάδες, τα παιδιά μπορεί να αποκοπούν από την είσοδο του σπηλαίου αδυνατώντας έτσι να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο και να λαμβάνουν προμήθειες», προειδοποιούν οι ειδικοί, κάτι που σημαίνει ότι η φράση του θυμόσοφου λαού μας «μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα» βρίσκει την τέλεια εφαρμογή του στην περίπτωση αυτή.
Η περίπτωση αυτή έφερε ξανά στο μυαλό όλων τους 33 μεταλλωρύχους που είχαν παγιδευτεί στα έγκατα της Γης, κάπου στη Χιλή, τον Αύγουστο του 2010. Τότε και οι 33 άνθρωποι είχαν βγει τελικά ζωντανοί μετά από 3 σχεδόν μήνες στα 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια, λόγω της ασυνεννοησίας και της απροθυμίας όπως αποδείχθηκε των εργοδοτών τους να μπουν σε «περιττά έξοδα», όπως είχαν χαρακτηρίσει την προσπάθεια απεγκλωβισμού τους.
Μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να δηλώνουν ότι ακόμα και σήμερα ξυπνάνε κάθιδροι τα βράδια από τους εφιάλτες, όμως σίγουρα το γεγονός ότι όλοι βγήκαν ζωντανοί δίνει έστω και μια μικρή ελπίδα στις οικογένειες των αγοριών από την Ταϊλάνδη ότι μπορεί σύντομα να τα έχουν και πάλι κοντά τους.
Βλέπετε, οι μαμάδες τους αποφάσισαν να κάνουν όλες από μια τούρτα για το κάθε παιδί και υποσχέθηκαν πώς τη μέρα που θα σωθούν, θα γιορτάζουν για το υπόλοιπο της ζωής τους σαν να είναι η μέρα που γεννήθηκαν ξανά, η μέρα που είδαν ξανά το φως της ζωής…
