Τα παιδιά δεν σκέφτονται όπως οι μεγάλοι… Η φαντασία τους τρέχει με τεράστιες ταχύτητες και η δημιουργικότητά τους μπορεί υπό συνθήκες να… αλλάξει τον κόσμο! Αρκεί να τα αφήσουμε να μεγαλουργήσουν και να μην τους κόβουμε τα φτερά, βάζοντάς τους συνεχώς όρια και εμπόδια στην αχαλίνωτη φαντασία τους και στον έμφυτο αυθορμητισμό τους!

Χαρακτηριστικός της παιδικής… αθωότητας είναι ο παρακάτω διάλογος:

– Τι ζωγραφίζεις;
– Τον Θεό
– Μα κανείς δεν ξέρει πώς είναι ο Θεός
– Όταν ολοκληρώσω τη ζωγραφιά θα μάθουν!

Τα παιδιά δεν φοβούνται να κάνουν λάθος! Παίρνουν το ρίσκο, δοκιμάζονται! Και το αποτέλεσμα; Δεν είναι πάντα δημιουργικό. Δεν είναι δημιουργικό το να κάνεις λάθος! Αλλά αν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις λάθος, δεν θα καταφέρεις ποτέ κάτι δικό σου, κάτι αυθεντικό!

Πώς χάνουν σιγά σιγά τη δημιουργικότητά τους;

Ωστόσο, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά χάνουν αυτήν τη δυνατότητά τους. Και σε αυτό ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό οι μεγάλοι. Και οι γονείς αλλά και -κυρίως- οι δάσκαλοι και το εκπαιδευτικό σύστημα. Το λάθος στιγματίζεται. Δεν συγχωρείται. Κανείς δεν εξηγεί στα παιδιά πόσα μπορούν να μάθουν από τα λάθη τους!
Άλλωστε το εκπαιδευτικό σύστημα παγκοσμίως βασίζεται στην εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Ό,τι… ξένο προς αυτό, έχει μικρότερη αξία. Η δημιουργικότητα βγαίνει έξω από την εκπαίδευση γιατί δεν… ταιριάζει με τους ακαδημαϊκούς στόχους! Κι όσοι είναι καλοί σε αυτό, είτε συμβιβάζονται με κάτι άλλο, είτε θεωρούνται κακοί μαθητές και περιθωριοποιούνται…
Ο Πικάσο είχε πει: “Όλα τα παιδιά γεννιούνται καλλιτέχνες. Το δύσκολο είναι να παραμείνουν στη συνέχεια ως ενήλικες”.

Δείτε το σχετικό βίντεο: