Η είδηση του θανάτου της Ρίκας Βαγιάννη έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο ευρύτερο κοινό, μιας και η ίδια είχε φροντίσει να μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας η περιπέτεια που πέρναγε το τελευταίο διάστημα με την υγεία της.

Ένα δωμάτιο στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» την φιλοξένησε τις τελευταίες μέρες της πριν κλείσει τα μάτια της οριστικά, κουρασμένη από την άνιση μάχη που έδωσε με τον πλέον θανατηφόρο τύπο καρκίνου που υπάρχει, τον καρκίνο του πνεύμονα.

Οι ελάχιστες επισκέψεις που δεχόταν από τους πολύ δικούς της ανθρώπους ήταν… ασορτί με τον χαρακτήρα της για όσους την γνώριζαν καλά. Έναν χαρακτήρα διακριτικό, που δεν ήθελε να φορτώνει τους γύρω της με τα όποια προβλήματα μπορεί να είχε, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά.

Γεννημένη για τις… κάμερες

Το «έφυγες νωρίς» που σιγοψιθύρισαν όλοι όσοι έμαθαν τον χαμό της συνάδει απόλυτα με την πραγματικότητα, αφού η Ρίκα Βαγιάννη, κατά κόσμον Μαρίκα Ζούλα, στα 56 της χρόνια είχε ακόμα πολλά να δώσει. Το ιδιαίτερο χιούμορ και η ευστροφία της, συνδυασμός εκρηκτικός, αλλά και το πηγαίο ταλέντο που είχε στο να βρίσκεται μπροστά στην κάμερα την οδήγησαν αρχικά στο σινεμά και την τηλεόραση και στη συνέχεια την ενημέρωση μέσω τηλεοπτικών εκπομπών σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 έως και τα τέλη του ’00.

Η Ρίκα Βαγιάννη από μικρό κορίτσι είχε δείξει την κλίση της στις τέχνες. Αεικίνητη και ζωηρή αναζητούσε συνεχώς διεξόδους για να εκφραστεί και να διοχετεύσει δημιουργικά την ενεργητικότητά της. Σταθμός σημαντικός στη ζωή της, ο δεύτερος γάμος της μητέρας της με τον γνωστό δημοσιογράφο, Γιάννη Διακογιάννη, στο πλαίσιο του οποίου και για να τους τιμήσεις και τους δύο, η… Μαρίκα επέλεξε να φτιάξει ένα επίθετο δημιουργημένο από τα ονόματα και των δύο: Το Βαρβάρα της μαμάς της και το Διακογιάννης του πατριού, αλλά στην ουσία αληθινού πατέρα της. Και εγένετο Ρίκα Βαγιάννη!

Δημοσιογράφος και ο βιολογικός πατέρας της Ρίκας, ο Οδυσσέας Ζούλας, όμως αρχικά η Ρίκα στράφηκε στην ηθοποιία και το 1982 αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου.

Οι συμμετοχές της σε ταινίες και σειρές πάρα πολλές με την παρουσία της στην τηλεοπτική σειρά «Το Μινόρε της Αυγής» να ξεχωρίζει. Ήταν ίσως εκείνο το βαθύ βλέμμα της που προερχόταν από τα μαύρα μάτια της που κοιτούσαν πάντα σαν να ήθελαν με λαχτάρα να ρουφήξουν όλη τη ζωή και τις εμπειρίες της. Ταυτόχρονα, το βλέμμα της είχε μια γλυκιά μελαγχολία ίσως επειδή ήξερε ότι δεν θα προλάβαινε να ζήσει όλα όσα ήθελε.

Η οικογένεια που πάντα ήθελε και ο ξενιτεμός!

Κι όμως, η ζωή δεν ήταν ποτέ… τσιγγούνα απέναντί της. Ίσα ίσα που στάθηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρη. Αυτό που έλεγε και η ίδια πάντα ήταν ότι βίωσε ένα μικρό θαύμα με την εγκυμοσύνη στον μονάκριβο γιό της Οδυσσέα, αν και όταν τον συνέλαβε είχε περάσει τα 40. «Θέληση και πίστη να υπάρχει και όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε» συνήθιζε να λέει με την αισιοδοξία, αληθινή κι όχι φτιαχτή για τις ανάγκες μιας παρουσίασης ή μιας συνέντευξης να μεταδίδεται εύκολα στον συνομιλητή ή το ακροατήριό της.

Αυτή η αισιοδοξία και η ελπίδα για το μέλλον ήταν που την… έσπρωξε να μεταναστεύσει και να βρεθεί στην άλλη άκρη της Γης, στο Περθ της Αυστραλίας με τον σύζυγο και τον γιο της για να ζήσουν μια διαφορετική, όπως συνήθιζε να λέει, ζωή.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=262&v=K9TVOp-ld9Y

Τον αυθορμητισμό και την παιδικότητά της η Ρίκα ποτέ δεν τα έχασε, ακόμα κι όταν – όπως έλεγε – τα πράγματα στην Αυστραλία ήταν τόσο οργανωμένα που εκνευριζόταν επειδή το λεωφορείο δεν έχανε ούτε… δευτερόλεπτο από το ραντεβού τους στη στάση!

Αξιοπρεπής, εργατική και… αξιαγάπητη

Προερχόμενη από δημοσιογραφική οικογένεια, η Ρίκα Βαγιάννη δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με το αντικείμενο και μάλιστα σε βαθμό που έκανε τους πάντες, γνωστούς και φίλους, να της βγάζουν το καπέλο. Προσέξτε! Δεν χρησιμοποιούμε τη λέξη «εχθρούς» γιατί η Ρίκα δεν έχει εχθρούς, κάτι πολύ σπάνιο για άνθρωπο του χώρου που τόσα χρόνια βρισκόταν μπροστά από τις κάμερες και σε όλους γνωστούς τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας.

Και μπορεί όπως συνήθισε να λέει το όνομά της να της άνοιξε κάποιες πόρτες, όμως παρέμεινε από το 1979 έως και το 2012 στον χώρο με την αξία της. Γιατί, ως γνωστόν, αν δεν αξίζεις ο χώρος σε αποβάλει στο δευτερόλεπτο. Και η Ρίκα Βαγιάννη όχι μόνο άξιζε αλλά ξεχώρισε κιόλας.

Με το μπρίο, την ευρηματικότητα, τις γνώσεις και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια της, που διατήρησε σε όλη της την καριέρα, στα εύκολα και στα (πολύ) δύσκολα ήταν πάντα μια ευχαρίστηση να τη βλέπεις αλλά και να την ακούς. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν βρέθηκε στην ΕΡΤ με τη φίλη της Πόπη Τσαπανίδου να κάνουν πρωινό μαγκαζίνο πραγματικά είχαν σαρώσει τις τηλεθεάσεις προσφέροντας στο κοινό κάτι το διαφορετικό, αλλά και εύπεπτο παράλληλα. Περιοδικά, εφημερίδες και φυσικά η μεγάλη της αγάπη, το ίντερνετ δεν ξέφυγαν από το ρεπερτόριό της.

https://www.youtube.com/watch?v=hSuqdHxw-Hc

«Φεύγοντας» η Ρικα Βαγιάννη αφήνει πίσω της τον σύζυγό της, Νίκο Στεφανή και τον γιο της. Αφήνει, επίσης, τον πατριό της Γιάννη Διακογιάννη, με τον οποίο πρόλαβε πάντως να κάνει και μια κοινή εκπομπή στην ΕΡΤ.

Για όλους εμάς, πάντως, η Ρίκα Βαγιάννη αφήνει ένα μεγάλο κενό στη δημοσιογραφία, καθώς άνθρωποι σαν κι εκείνη, με την οξυδέρκεια, το χιούμορ, την εργατικότητα και το ταλέντο της να λιγοστεύουν επικίνδυνα, κάνοντας αυτό που κάποτε ήταν κανόνας στον χώρο, πλέον να αποτελεί φωτεινή εξαίρεση.

Καλό σου ταξίδι, Ρίκα…