Θεραπεία έκθεσης: Αντιμετώπισε τους φόβους σου και άλλαξε τη ζωή σου!

Το να έρθουμε αντιμέτωποι με τους φόβους μας μπορεί να είναι εξαιρετικά ενδυναμωτικό, ιδιαίτερα όταν έχουμε βιώσει αυτή την κατάσταση για καιρό και έχουμε μάθει ότι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Με κλινικούς όρους, αυτή η διαδικασία ονομάζεται «έκθεση» ή «θεραπεία έκθεσης».

Οι κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι για να ξεπεράσουμε έναν φόβο (ή μία φοβία) η θεραπεία περιλαμβάνει και την έκθεση μας σε αυτόν. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα απλά πηγαίνοντας σε κάποιον ειδικό και προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τις αιτίες που δημιούργησαν αυτόν το φόβο. Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε!

Πώς λειτουργεί όμως η θεραπεία έκθεσης;

Ας γνωρίσουμε τη Ζαν η οποία επισκέφθηκε έναν ψυχοθεραπευτή για να αντιμετωπίσει την υψοφοβία της. Η Ζαν δεν μπορούσε να κλείσει ραντεβού με έναν ειδικό που είχε το γραφείο του σε όροφο. Επέλεγε πάντα γιατρούς με γραφεία στο ισόγειο. Είχε προβλήματα ακόμη και με τους φίλους της, γιατί δεν μπορούσε να ακολουθήσει δραστηριότητες σε κάποιον όροφο.

Όταν ερχόταν «αντιμέτωπη» με ύψη εμφάνιζε σωματικά συμπτώματα άγχους, όπως αυξημένους καρδιακούς παλμούς, εφίδρωση, τρέμουλο, ενώ κάποιες φορές βίωνε ακόμη και κρίσεις πανικού. Επίσης, έρχονταν στο μυαλό της διάφορες τρομακτικές σκέψεις όπως: «Κι αν πέσω;», «Κι αν πηδήξω;», «Κι αν πεθάνω;». Αυτές είναι κάποιες κοινές σκέψεις μεταξύ των υψοφοβικών.

Πολεμούσε για χρόνια με τη φοβία της. Αποφάσισε τελικά να αναζητήσει βοήθεια όταν ο γιός της έφυγε από το σπίτι για να σπουδάσει και έπιασε ένα διαμέρισμα στον 14ο όροφο μίας πολυκατοικίας.

Η περισσότερη από τη δουλειά με τη Ζαν έγινε σε εξωτερικούς χώρους έτσι ώστε να μπορέσει να έρθει αντιμέτωπη με τον φόβο της, σταδιακά και σε πραγματικές συνθήκες. «Συχνά συναντιόμασταν σε έναν κοντινό ξενοδοχείο 21 ορόφων», αναφέρει ο ψυχοθεραπευτής της. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο είχε ένα γυάλινο ανσασέρ στο κέντρο του λόμπι, και σε κάθε πάτωμα υπήρχε ένα εσωτερικό μπαλκόνι το οποίο έβλεπε στο μεγάλο αίθριο.

«Με τη Ζαν ξεκινήσαμε από το 6ο πάτωμα. Σε αυτό το επίπεδο ένιωθε ένα μικρό άγχος το οποίο όμως δεν την έκανε να τα “χάνει”. Μπήκαμε στο ανσασέρ και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε. Καθώς ανεβαίναμε, ρώτησα τη Ζαν πόσο άγχος αισθάνεται από το 0 έως το 10, όπου 0 ήταν η πλήρης ηρεμία και 10 η κρίση πανικού. Είπε ότι βρισκόταν στο 8. Ήταν εκπληκτικό το ότι μπορεί να αισθανόταν έτσι μέσα της, αλλά εξωτερικά φαινόταν ήρεμη. Της το ανέφερε και έδειξε σοκαρισμένη. “Πίστευα ότι όλοι μπορούσαν να διακρίνουν το πόσο αγχωμένη είμαι”, είπε η ίδια», αναφέρει ο θεραπευτής.

«Περπατήσαμε μαζί στο εσωτερικό μπαλκόνι, ενώ κατά διαστήματα ρωτούσα τη Ζαν πόσο αγχωμένη αισθάνεται. Καθώς προχωρούσε η διαδικασία το επίπεδο του άγχους της έπεσε στο 6. Στη συνέχεια έπεσε ακόμη χαμηλότερα στο 3. Της θύμιζα πάντα να παίρνει βαθιές ανάσες και την παρότρυνα να περπατά όσο πιο “φυσιολογικά” μπορούσε. Βέβαια, εκείνη δεν σταμάτησε να πιάνεται γερά από την κουπαστή λες και η ζωή της εξαρτιόταν από αυτό», περιγράφει ο ίδιος.

«Στη συνέχεια η Ζαν επανέλαβε όλη αυτή τη διαδικασία μόνη της, ενώ εγώ την περίμενα στο λόμπι. Ήταν πολύ πιο δύσκολο για εκείνη καθώς εγώ ήμουν στα μάτια της ένα δίχτυ ασφαλείας, αλλά παρόλ΄ αυτά το προσπάθησε. Όταν επέστρεψε έδειχνε πιο σίγουρη για τον εαυτό της και έτοιμη να ανέβει ακόμη πιο ψηλά».

Μετά τη θεραπεία έκθεσης η Ζαν ανέφερε τα οφέλη που αποκόμισε:

  • Έμαθα ότι μπορώ να είμαι λειτουργική ακόμη και όταν νιώθω άγχος
  • Έμαθα ότι δεν πρόκειται να πεθάνω λόγω του άγχους
  • Το άγχος εξασθένησε με το πέρασμα του χρόνου
  • Ξέρω πλέον ότι είναι απίθανο να πέσω ή να πηδήξω. Ήταν ουσιαστικά ένα παιχνίδι του μυαλού μου.
  • Το να έχω τη συγκεκριμένη φοβία δεν σημαίνει ότι είμαι αδύναμη ή τρελή. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κάτι να αντιμετωπίσουν.

Η Ζαν δούλεψε για αρκετούς μήνες και τελικά τα κατάφερε. Μπόρεσε να επισκεφθεί το διαμέρισμα του γιου της, αν και θα ευχόταν να μην το είχε κάνει δεδομένου του χαμού που επικρατούσε εκεί μέσα…

Από το παράδειγμα της Ζαν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι βασικό στον να αντιμετωπίσουμε έναν φόβο είναι να σπάσουμε τη διαδικασία σε μικρά βήματα και να είμαστε επίμονοι.

Με πληροφορίες από το PsychologyToday

Σχετικά άρθρα