Ερωτική απογοήτευση: Φοβάμαι να δεθώ μαζί του μήπως πληγωθώ και πάλι…

Νιώθω ότι δεν μπορώ να πιστέψω κανέναν, φοβάμαι… Έχω αμφιβολία για ό,τι και να μου πουν. Κάθε φορά που κάποιος μπορεί να μου μιλήσει για ένα θέμα, σκέφτομαι άμα μου μιλάει ειλικρινά. Αυτή η κατάσταση κίνησε αφότου χώρισα. Είχαμε μια ”άρρωστη” σχέση αφού μεθούσε συνεχώς και πολλές φορές μου μιλούσε με υβριστικό λεξιλόγιο, μου έλεγε απίστευτα ψέμματα και με κατηγορούσε συνέχεια για όλα. Από τότε έχω σταματήσει να πιστεύω όποιο αγόρι και να με πλησιάσει αφού νιώθω πως με θέλει για καμία “ξεπέτα” ή επειδή έχει ορισμένες σεξουαλικές ανάγκες.

Πρόσφατα άρχισε να μου ψιλοαρέσει ένα παιδί από το σχολείο που μάλλον και αυτουνού του αρέσω αλλά φοβάμαι πάρα πολύ να δεθώ, να αφεθώ ελεύθερη, να νιώσω. Συγκρατώ τον εαυτό μου διότι φοβάμαι πως άμα με αφήσω ελεύθερη, θα πληγωθώ για άλλη μία φορά και δεν βρίσκομαι σε θέση να αντιμετωπίσω άλλον έναν ψεύτη. Απλώς χρειάζομαι βοήθεια γιατί νιώθω ότι κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει.

Στο ερώτημά σας απάντησε η Μαρία Χατζηαναστασίου, ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια υπαρξιακής Προσέγγισης

Είναι αλήθεια πως, όταν επενδύουμε σ’ έναν άνθρωπο τον χρόνο μας και καλλιεργούμε για εκείνον συναισθήματα και προσδοκίες, περιμένουμε αντίστοιχα από εκείνον ισοδύναμη και ισάξια ανταπόκριση, που θα καλύψει τις ανάγκες μας – είτε συναισθηματικές είτε υλικές. Αναμφίβολα, λοιπόν, όταν αυτό δε συμβαίνει, όταν δηλαδή δεν παίρνουμε πίσω ό,τι δίνουμε, πληγωνόμαστε κι απογοητευόμαστε άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο. Σχεδόν πάντα ανάλογα με το πόσο επενδύσαμε και το πόσο δεν πήραμε πίσω…
Στην περίπτωση που η έλλειψη ανταπόδοσης συνυφαστεί, μάλιστα, με μορφή βίας – είτε λεκτική είτε σωματική – εκεί σαφώς τα πράγματα περιπλέκονται και γίνονται περισσότερο επώδυνα. Κι ακριβώς εκεί είναι που καλούμαστε να βάλουμε τα όριά μας και να επανέλθουμε σε ισορροπία, προστατεύοντας τους εαυτούς μας κι ανακτώντας τις δυνάμεις μας.
Αυτό για να συμβεί, συχνά οχυρωνόμαστε σε υπερβολικό βαθμό με αποτέλεσμα οι άμυνές μας να είναι τόσο ανεκτικές που αποκλείουμε τους πάντες και δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Έχουμε πληγωθεί, φοβόμαστε να ξαναεκτεθούμε, είμαστε ευάλωτοι και είναι λογικό…εκεί, όμως, είναι που καλούμαστε να διατηρήσουμε μιαν αρμονία που, από τη μία θα μας προστατεύει κι από την άλλη θ’ αφήνει τα περιθώρια να μας πλησιάσουν και να πλησιάσουμε κι εμείς. Αυτό, εξάλλου, ενέχει πάντα ρίσκο είτε επιτυχίας είτε αποτυχίας…και πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για τα δύο ενδεχόμενα.
Μία συνταγή που εύλογα μπορώ να σου προτείνω είναι το να προσπαθήσεις να γνωρίσεις σταδιακά τον άλλον, να δώσεις χρόνο, να μη βιάζεσαι και να δοκιμάσεις ξανά το άνοιγμα, έχοντας στο νου σου όλα τα παραπάνω, παραμένοντας ειλικρινής με τα συναισθήματά σου και την καλή σου καρδιά.

Μαρία Χατζηαναστασίου,
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Υπαρξιακής Προσέγγισης
6986245679,
[email protected]

Σχετικά άρθρα