Η φίλη μου, η Audrey, είναι μια χαρισματική μουσικός, μία εξαιρετική μαγείρισσα, ενώ από πολύ μικρή είχε αποδείξει το ταλέντο στο να αφηγείται συναρπαστικές ιστορίες. Ένα κορίτσι που χάρη στην ευφράδεια του λόγου, που τη χαρακτήριζε, μπορούσε να κερδίσει την προσοχή και τον θαυμασμό ακόμη και των ενήλικων ανθρώπων.
Έτσι, μεγαλώνοντας έμαθε να μιλά, να μιλά, να μιλά… Ασταμάτητα. Όταν κάποιος άλλος έλεγε μία ιστορία, εκείνη με την πρώτη ευκαιρία θα τον διέκοπτε λέγοντας: «Αυτό μου θυμίζει μία δική μου ιστορία, όταν…». Τότε θα ξεκινούσε να περιγράφει μία δική της, πολύ «δραματική», συναρπαστική και μακροσκελή ιστορία για να υπέροχο ταξίδι στο Παρίσι ή μια τραυματική εμπειρία στο Λονδίνο.
Η Audrey κέρδιζε τον θαυμασμό των άλλων ως μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, γεγονός που απομάκρυνε τη δυνατότητα να διακρίνει η ίδια εκείνο που έλειπε από τις σχέσεις τις με τους άλλους ανθρώπους. Αυτό δεν ήταν άλλο από την αμοιβαιότητα. Η ίδια δεν είχε ιδέα ότι το χάρισμα του να είναι κανείς καλός ακροατής, είναι το ίδιο σπουδαίο, αν όχι περισσότερο, από το να είναι κανείς καλός ομιλητής.
Χρειάστηκε μία στιγμή για να αλλάξουν όλα. Μία στιγμή σε ένα πάρτι σαν όλα τ’ άλλα. Ένας καλεσμένος, το όνομά του πρέπει να ήταν Stanley, μιλούσε με τους άλλους καλεσμένους για το πρόβλημα της κόρης τους, η οποία είχε πρόσφατα διαγνωσθεί με καρκίνο των ωοθηκών. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τη στιγμή που είχε ξεκινήσει να μιλά, όταν η Audrey πήρε τον λόγο για να πει: «Σε νιώθω…», γυρίζοντας φυσικά τη συζήτηση στον εαυτό της και σε μία «τρομακτική» εμπειρία που είχε όταν ήτα ακόμη φοιτήτρια.
Είχε μιλήσει για 1 ή 2 λεπτά, όταν ξαφνικά ο Stanley ξέσπασε σε λυγμούς. Με όσο κουράγιο του είχε απομείνει είπε: «Με συγχωρείς Audrey. Δεν είχα πρόθεση να σε διακόψω, αλλά δεν μπορώ να ακούσω αυτή τη στιγμή την ιστορία σου γιατί είμαι πραγματικά πολύ ανήσυχος με αυτό που συμβαίνει στην κόρη μου».
Φυσικά, ο Stanley δεν είχε κανένα λόγο να απολογηθεί και η Audrey το γνώριζε καλά αυτό . Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που κατάλαβε την έλλειψη ευαισθησίας που τη χαρακτήριζε ως άνθρωπο. Το οδυνηρό αυτό περιστατικό την οδήγησε σε ένα νέο επίπεδο αυτογνωσίας και παρατήρησης του εαυτού της. Η ίδια μου εκμυστηρεύτηκε ότι τα δάκρυα του Stanley την έκαναν να αισθανθεί σαν την κακιά μάγισσα του παραμυθιού. Ωστόσο, αυτό που είχε ουσιαστικά αποδείξει το περιστατικό με τον Stanley είναι το γεγονός ότι η Audrey ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, γεμάτος ανασφάλειες και αμφιβολίες, όπως όλοι οι άλλοι.
Η Audrey αποφάσισε να μάθει να ακούει. Σιγά-σιγά και με πειθαρχεία άρχισε να κυνηγάει τον στόχο της. Την επόμενη φορά που βρέθηκε μαζί με φίλους έκανε το πρώτο της πείραμα. Άκουγε μόνο ή έκανε ερωτήσεις στους άλλους. Όταν την ρωτούσαν κάτι για τον εαυτό της, προσπαθούσε να απαντήσει απλά, χωρίς πολλές λεπτομέρειες και υπερβολές.
Προφανώς, η Audrey δεν άλλαξε μέσα σε μία βραδιά. Η προσπάθειά της κράτησε καιρό. Κάθε φορά που έπαιρνε τον λόγο το έκανε με περισσότερη σκέψη και προσοχή. Ωστόσο, αυτή η αλλαγή που αρχικά χρειαζόταν προσπάθεια από μέρους της, τελικά οδήγησε σε μία χαλαρή και ήρεμη Audrey. Ανακάλυψε ότι δεν χρειαζόταν να είναι πάντα το επίκεντρο της προσοχής για να έχει αξία.
Ίσως το κουράγιο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας μέσα στην απλότητά του είναι ένα από τα βασικά στοιχεία για να επιτύχουμε στις σχέσεις μας με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας.
Κείμενο της Harriet Lerner Ph.D. για το PsychologyToday
