Πνίγομαι, πονάω παντού, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Πού θα βρω βοήθεια;

Εδώ και 2 μήνες, δεν έχω όρεξη για τίποτα, ξυπνάω με δυσκολία και μετά από πολλές ώρες ύπνου, έχω πόνους στο σώμα μου που δεν οφείλονται σε παθολογικά αιτία, έχω μουδιάσματα στα χέρια και γενικά πλέον δεν με ευχαριστεί τίποτα! Ντρέπομαι  να επισκεφτώ ειδικό, ντρέπομαι να μιλήσω τηλεφωνικά σε γραμμή υποστήριξης. Γενικά ντρέπομαι για μένα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να βρω δουλειά ή σε όσες έχω πάει  πλέον φεύγω πάνω στο δίμηνο γιατί νιώθω ανυπόφορα χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, και αισθάνομαι ότι δεν με θέλουν όπου και αν πάω!

Στο παρελθόν έχω γίνει πολλές φορές ρεζίλι μπροστά σε πελάτες από τα αφεντικά μου και χωρίς λόγο…. Τα έβαζα με τον εαυτό μου γιατί δεν είχα, ούτε έχω, το ψυχικό σθένος να μιλήσω και να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, όλοι μου λένε ότι δεν έχω πυγμή και είμαι το θύμα! Δεν έχω από κανέναν υποστήριξη, όλοι πιστεύουν ότι φεύγω από τις δουλειές γιατί δεν θέλω να δουλέψω και έτσι δεν μου δίνουν το περιθώριο να εξηγήσω και να ζητήσω βοήθεια…

Έχω και τους γονείς μου μονίμως να μου προβάλλουν πως η αδερφή μου τα καταφέρνει στη ζωή της και έχει δουλειά με καλό μισθό. Έχω και την αδερφή μου με τη δική της σειρά να με περιμένει… Χρησιμοποιεί άσχημες εκφράσεις και κουβέντες που με πληγώνουν και το γνωρίζει αλλά εγώ φεύγω γιατί δεν αντέχω την ένταση χωρίς πάλι να με υποστηρίξω. Γενικά ένας φαύλος κύκλος!

Τέλος, θέλω να σημειώσω πως όταν παραιτήθηκα από την τελευταία μου δουλειά, ένιωσα μεγάλη απογοήτευση από τον εαυτό μου και μου βγήκαν φοβίες στην επιφάνεια, όπως ο φόβος του θανάτου, που ενώ ξέρω ότι παραλογίζομαι δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου.

Από τότε συνειδητοποίησα πως χρειάζομαι βοήθεια… Και αποφάσισα να στείλω εδώ,  γιατί το τελευταίο δίμηνο αισθάνομαι ότι πνίγομαι, έχω πόνους στο σώμα, κλαίω συνέχεια, δεν έχω όρεξη για σεξ, ενώ αγαπάω πάρα πολύ τον σύντροφό μου, και σχεδόν όλη μου η μέρα την περνάω στο κρεβάτι βλέποντας σειρές, αποχαυνώνομαι συνειδητά, γιατί στιγμιαία ξεχνιέμαι….

 Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Όλγα Κωνσταντίνου:

Τα συμπτώματα που περιγράφετε μοιάζουν να είναι αποτέλεσμα  της θλίψης, η οποία σχετίζεται με δυσφορικές καταστάσεις όπως η απώλεια της εργασίας σας, η δυσκολία να μιλήσετε, να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας, η σύγκριση που οι άλλοι θέτουν ανάμεσα σε εσάς και την αδελφή σας και το πόσο πετυχημένη είναι εκείνη.

Η θλίψη πολύ συχνά επισημαίνει αποστάσεις που έχουμε από αυτό που θα έπρεπε να έχουμε ή να είμαστε. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως αυτά που γράφετε για τις δυσκολίες (για τη δυσκολία να μιλήσετε  είτε για τη δυσκολία με τη δουλειά) είναι μέσα από το βλέμμα της θλίψης, η οποία εστιάζει σε αυτή την απόσταση. Ίσως σας επισημαίνει δηλαδή  ότι δεν είστε τόσο καλά στα προσωπικά σας όσο θα έπρεπε να είστε, δεν βρίσκετε τη δουλειά που θα έπρεπε να είχατε βρει, δεν βρίσκετε τους φίλους που θα έπρεπε να είχατε βρει κτλ, εστιάζοντας στο έλλειμμα, στη μειονεξία. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε αρνητικές σκέψεις όπως «δεν αξίζω», «δεν θα τα καταφέρω», «είμαι μόνη μου» αγνοώντας τις πολύ μεγάλες αλλαγές που έχετε κάνει και τη θλίψη που τις συνοδεύει. Προσπαθήστε ίσως να μιλήσετε σε κάποιον για αυτές σας τις δυσκολίες. Ίσως στον σύντροφο σας, που φαίνεται να αποτελεί μια ασφαλή βάση για σας.

Προσπαθήστε να δώσετε χώρο και σε άλλες πλευρές που η θλίψη αγνοεί όπως σε αυτά που έχετε καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή σας, στη χαρά που παίρνετε από τη σχέση σας αλλά και τη χαρά που παίρνατε σε διαφορετικούς τομείς της ζωής σας πριν σας επισκεφτεί η θλίψη. Αναρωτιέμαι τι θα είχαν να σας προτείνουν αυτά τα χαρακτηριστικά σας για το τι  χρειάζεται να κάνετε τώρα; Τι συμβουλές θα είχαν να σας δώσουν; Αν τα συμπτώματα επιμένουν επισκεφθείτε κάποιον ειδικό.

 

Σχετικά άρθρα