“Κάθε φορά που είμαι μαζί του νιώθω τέλεια, νιώθω ολοκληρωμένη, νιώθω ότι θα… πνιγώ από την αγάπη που του έχω πραγματικά”.
Είμαι 19 χρόνων, σπουδάζω στη Θεσσαλονίκη και τον περασμένο Νοέμβριο γνώρισα ένα παιδί -πλέον αγόρι μου- μέσω μιας κοινής μας φίλης (την οποία εγώ γνώρισα στη σχολή). Το αγόρι μου όμως δεν σπουδάζει και ούτε μένει στη Θεσσαλονίκη. Είχε έρθει για «διακοπές».Κανονικά μένει Λήμνο. Παρόλο του ότι ξέραμε πως έχουμε απόσταση, νιώσαμε κάτι πολύ δυνατό. Ξεκινήσαμε να μιλάμε, δεθήκαμε πολύ και μάλιστα κατάφερα να πάω και λίγες μέρες στη Λήμνο να τον δω.
Κάθε φορά που είμαι μαζί του νιώθω τέλεια, νιώθω ολοκληρωμένη, νιώθω ότι θα πνιγώ από την αγάπη που του έχω πραγματικά. Παρόλο που είμαι 19, έχω να πω πως μέχρι πριν γνωρίσω το αγόρι μου, δεν είχα έρθει ποτέ σε ερωτική επαφή με κανέναν άλλον. Δεν το ένιωθα, δεν μου έβγαινε, ενώ με το αγόρι μου το ήθελα πάρα πολύ, περίμενα την ώρα και την στιγμή που θα γινόμουν δική του κατά κάποιον τρόπο.
Μέχρι εδώ όλα είναι τόσο ωραία και τόσο ήρεμα. Αλλά κάθε παραμύθι έχει και τον «κακό» στην ιστορία του και στην προκειμένη περίπτωση έμενα είναι οι γονείς μου. Τους είπα πως είμαι σε σχέση με ένα παιδί, χάρηκαν πάρα πολύ γιατί με έβλεπαν χαρούμενη άλλα μετά όταν έμαθαν πως δεν μένει Θεσσαλονίκη ξαφνικά άλλαξαν στάση, μετά όταν έμαθαν πως δεν είναι και Έλληνας εκεί τρελάθηκαν ακόμα πιο πολύ. Η μάνα μου έλεγε να τον χωρίσω, ο πατέρας μου κάθε λίγο και λιγάκι πετούσε σπόντες για αυτόν και την καταγωγή του και γενικότερα για τη σχέση μας.
Άρχισαν να μου λένε πως με απατάει και πως είμαι αφελής και χαζή που τον εμπιστεύομαι. Με έλεγαν ανώριμη που κάνω σχέση από απόσταση και άλλα τέτοια πολλά. Έχω κουραστεί με το όλο θέμα! Προσπαθώ να τους δείχνω το πόσο καλά είμαστε με το αγόρι μου για το πόσο τον αγαπώ και πόσο με αγαπάει κι αυτός για το ότι με προσέχει πάρα πολύ το αγόρι μου και πως σε πολλά πράγματα στον χαρακτήρα μοιάζει στον πάτερα μου και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως διότι κάθε κορίτσι έχει πρότυπο τον πάτερα της.
Θέλω να με βοηθήσετε για το πώς να τους κάνω να εμπιστευτούν εμένα για τις επιλογές μου και να πιστέψουν σε αυτήν την σχέση.
Στο ερώτημά σας απάντησε η Άση Μπουμπαλίκη, Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Αγαπητή φίλη,
Είναι τόσο όμορφο αυτό που περιγράφεις ότι βιώνεις! Νιώθεις ευτυχισμένη, πλήρης, χαρούμενη, τόσο σημαντική για αυτόν τον άνθρωπο. Και όλα αυτά που νιώθεις έχεις ανάγκη να τα δουν και να τα βιώσουν κατά τον ίδιο τρόπο και οι πιο σημαντικοί άνθρωποι της ζωής σου, οι γονείς σου. Ξέρεις φυσικά ότι οι γονείς σου σε αγαπάνε και θέλουν το καλύτερο για εσένα και πως πολλές φορές οι γονείς στην προσπάθειά τους να προστατέψουν το παιδί τους από κάτι που θεωρούν εκείνοι επικίνδυνο, ενώ δεν το θέλουν, το απογοητεύουν και το στενοχωρούν. Και εσύ είσαι στεναχωρήμενη που οι γονείς σου δεν μπορούν να δουν την τόση ευτυχία και χαρά σου, που τόσο πολύ έχεις ανάγκη να μοιραστείς μαζί τους!
Το θέμα είναι, ότι ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιον να κάνει κάτι , να νιώσει κάτι κ.ο.κ. Εννοώ ότι εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω από αυτό που κάνεις για να πείσεις τους γονείς σου για την ευτυχία σου. Είσαι χαρούμενη, είσαι ευτυχισμένη, είσαι πλήρης με αυτόν τον άνθρωπο. Το έχεις μοιραστεί μαζί τους και απ’ όσο καταλαβαίνω το μοιράζεσαι συχνά μαζί τους.
Δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω από το να τους δείχνεις και να τους λες τι αισθάνεσαι. Εμπιστεύεσαι τα συναισθήματα σου και αυτό πρέπει να κάνεις. Πίστεψε με, όταν τα συναισθήματα σού πουν κάτι διαφορετικό θα το καταλάβεις και θα πράξεις ανάλογα.
Συνέχισε λοιπόν να μοιράζεσαι με τους γονείς σου τα συναισθήματα σου και, πίστεψε με, αργά ή γρήγορα θα σε καταλάβουν και θα μαλακώσουν τον φόβο μέσα τους!
Άση Μπουμπαλίκη
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
698 662 66 16
Διαβάστε σχετικά άρθρα:
9 σημάδια που δείχνουν ότι… βρήκες το άλλο σου μισό!
