Κατάθλιψη ή σχιζοφρένεια: Ποια συμπτώματα μπορούν να μπερδέψουν την οικογένεια αλλά και τον θεραπευτή;

Είναι κλασικό οι γονείς στην αρχική εκδήλωση της σχιζοφρένειας του παιδιού τους να θεωρούν ότι εκείνο έχει κατάθλιψη. Συνήθως το αίσθημα της απειλής από το περιβάλλον, που αισθάνεται ο σχιζοφρενής, τον κάνει να απομονωθεί. Κλείνεται στο σπίτι, ή ακόμα και στο δωμάτιο του. Κλείνει τα παράθυρα και τις κουρτίνες για να μην τον βλέπουν απ’ έξω, όπως νομίζει και δεν βγαίνει. Αυτή λοιπόν η απομόνωση και το σκοτάδι του δωματίου, εύκολα μπορούν να εκληφθούν ως συμπτώματα της κατάθλιψης. Πόσο μάλλον που καμιά φορά, οι άρρωστοι αποφεύγουν ακόμη και να μιλούν, γιατί νομίζουν ότι τους ακούνε τρίτοι. Για τον ίδιο λόγο μερικοί ασθενείς, μιλούν χαμηλόφωνα. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα οι σχιζοφρενείς αρχικά μπορεί να αδυνατίσουν, όχι όμως από ανορεξία, όπως γίνεται στην κατάθλιψη, αλλά επειδή αποφεύγουν να φάνε, γιατί νομίζουν ότι κάποιοι θέλουν να τους δηλητηριάσουν. Αν επομένως και κάποιος γιατρός, σταθεί επιφανειακά στα συμπτώματα και δεν εμβαθύνει στα αίτια τους, μπορεί να παρασυρθεί και να νομίζει ότι η απομόνωση, η μείωση της λειτουργικότητας και η απώλεια βάρους οφείλονται σε κατάθλιψη.

– Πόσο χρονών είναι ο γιός σας;

– 28. Αλλά από τα 22 του, που πρακτικά εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να περάσει μαθήματα στη σχολή του, κλείστηκε στον εαυτό του και άρχισε να ασχολείται με την εκκλησία. Έβγαινε από το σπίτι μόνο για να πάει στην εκκλησία. Διάβαζε εκκλησιαστικά βιβλία, έκανε νηστεία και προσευχόταν τακτικά.

– Μιλά μόνος του;

– Λέει προσευχές, μουρμουράει συχνά και τώρα τελευταία δίνει την εντύπωση ότι μιλά με τον Χριστό. Έχει γεμίσει το δωμάτιο του με εικόνες και συνεχώς καίει λιβάνι.

-Και εσείς τι περιμένατε για να απευθυνθείτε σε ψυχίατρο;

Μερικές φορές είναι αλήθεια ότι γίνομαι σκληρός με τους γονείς, γιατί γνωρίζω ότι η καθυστέρηση στη θεραπεία, αυξάνει τη βλάβη στον εγκέφαλο του ασθενούς και κάνει τελικά τη θεραπεία δυσκολότερη. Βεβαίως, ως ψυχίατρος καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο γα έναν γονιό, να παραδεχτεί ότι το παιδί του έχει μία βαριά και χρόνια αρρώστια. […]

– Όπως σας είπα, στην αρχή νομίζαμε ότι η μελαγχολία από την ερωτική απογοήτευση με τον καιρό θα πέρναγε. Τον προτρέπαμε να βγει έξω και να γνωρίζει κάποια άλλη κοπέλα. Όμως αφού δεν πήγαινε στη σχολή του απομονώθηκε. Η γιαγιά του τον πήγε στον παπά να τον διάβασε, μήπως και του περάσει η στεναχώρια και από τότε βρήκε παρηγοριά στην εκκλησία. Η σχέση του με την εκκλησία έγινε στενότερη. Όμως προοδευτικά αραίωνε τις επισκέψεις του και στην εκκλησία. Έκανε το δωμάτιο του εκκλησία. Μας έλεγε ότι θέλει να γίνει μοναχός. Εμείς τον αποτρέψαμε με κάθε τρόπο… Μήπως δεν κάναμε καλά γιατρέ μου;

– Και στο μοναστήρι να πήγαινε, πάλι άρρωστος θα ήταν. Η αρρώστια είναι μέσα του, όπου και να πάει την κουβαλάει μέσα στον εγκέφαλό του.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του καθηγητή Ψυχιατρικής, Παύλου Σακκά«Η Ψυχιατρική αλλιώς…». Ευχαριστούμε τις εκδόσεις ΒΗΤΑ για την ευγενική παραχώρηση του υλικού.

Σχετικά άρθρα