Η κατάθλιψη της Μάγκυ εμφανίστηκε στο γυμνάσιο, όταν αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο. Μετά από λίγο μπήκαν στη ζωή της οι διατροφικές διαταραχές και ο αυτοτραυματισμός. «Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσο μεγάλος ήταν ο πόνος μου», ανέφερε η ίδια.
Κομμάτι του «πόνου» της ήταν και η Κριστίν, η μητέρα της, η οποία πάλευε εδώ και δεκαετίες με τη δική της κατάθλιψη. «Στην προσπάθειά μου να ξεφύγω από τον δικό μου πόνο, δεν είχα την ικανότητα να αξιολογήσω τον δικό της. Απλά προσπαθούσα – με αγάπη – να της πω ότι όλα θα πάνε καλά», παραδέχεται η Κριστίν.
Πριν από 3 χρόνια, στα 15 της, η Μάγκυ προσπάθησε να αυτοκτονήσει…
Αγχωμένη με το πώς θα βοηθήσει την κόρη της και με τον γάμο της διαλυμένο, η Κριστίν βυθίστηκε ακόμη πιο βαθιά στην κατάθλιψη. Και οι δύο ξεκίνησαν θεραπεία.
Μέσω της ψυχοθεραπείας η Μάγκυ κατάλαβε ότι από μικρό παιδί αισθανόταν υπεύθυνη για την ευτυχία της μητέρας της. Για να θεραπευτεί θα έπρεπε να απομακρυνθεί από την Κριστίν. Έτσι, αποφάσισε να μετακομίσει στον πατέρα της. Ήταν καιρός να επαναπροσδιορίσουν όλοι τις μεταξύ τους σχέσεις.
«Βλέπαμε η μία την άλλη μόνο μερικές φορές τον μήνα, αλλά έβρισκα εξαιρετικά ανακουφιστικό το γεγονός ότι πήγαινα και επισκεπτόμουν τη μητέρα μου», ανέφερε η Μάγκυ.
Παρά την εξέλιξη που έχει σημειωθεί στο επίπεδο της κατανόησης της ψυχικής νόσου, δεν υπάρχει ένας ξεκάθαρος οδηγός που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να διαχειριστούν τις ρήξεις που μπορεί αυτή να δημιουργήσει στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Κάποιοι θα αγνοήσουν το πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζει το αγαπημένο τους πρόσωπο, ενώ άλλοι θα επιμένουν πεισματικά ότι «θα το ξεπεράσει», αναφέρει ο Δρ. Teri Brister, διευθυντής στο τμήμα πληροφόρησης και υποστήριξης του National Alliance on Mental Illness (NAMI).
Κάποιοι άλλοι «κάνουν ησυχία» για να αποφύγουν τις συγκρούσεις ή υποχωρούν στην αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του αγαπημένου τους προσώπου – προσεγγίσεις που μπορούν να πυροδοτήσουν ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις, καθώς και το ίδιο το πάσχων άτομο δεν μπορεί να αντιδράσει με τον σωστό τρόπο λόγω της κατάστασής του.
Ποια είναι όμως η σωστή στρατηγική; Αρχικά είναι βασικό να γνωρίσουμε όσο περισσότερα μπορούμε για τη συγκεκριμένη ασθένεια, από την οποία υποφέρει το αγαπημένο μας πρόσωπο, αλλά και τους διαθέσιμους τρόπους θεραπείας. Αλλά και το τι χρειάζεται να κάνουμε σε περιπτώσεις κρίσεων (για παράδειγμα σε περίπτωση που ο σύντροφός μας αναφέρει ότι σκέφτεται την αυτοκτονία).
Πολλές μητέρες φοβούνται ότι τα παιδιά του θα υιοθετήσουν τις συμπεριφορές που βλέπουν από τους γονείς τους (πχ μια ψυχαναγκαστική συμπεριφορά τους). Άλλοι ανησυχούν ότι τα παιδιά τους θα κληρονομήσουν τις ασθένειες της οικογένειας.
Είναι μία λογική ανησυχία. Μελέτη έχει δείξει ότι ήδη από την εφηβεία το 50% των γυναικών, που μεγάλωσαν με μία καταθλιπτική μητέρα, παλεύουν και οι ίδιες με κάποια ψυχική διαταραχή. Αλλά αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο.
«Μία μητέρα που αναζητά βοήθεια για το ψυχολογικό πρόβλημα, που ενδεχομένως αντιμετωπίζει, απενοχοποιεί τα παιδιά της, διαλύει κάθε υποψία στίγματος και τα διδάσκει να ότι είναι πολύ σωστό να αναζητούν υποστήριξη όταν τη χρειάζονται», σχολιάζει η θεραπεύτρια, Rita DeMaria.
Με πληροφορίες από το Womens’Health
