Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω… Πρόσφατα γέννησα και έχω ένα αγγελούδι 11 ημερών. Κατοικώ στο Μόναχο Γερμανίας. Έχω μια σχέση 1.5 χρόνο με τον πατέρα του παιδιού μου, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Είναι από την Κρήτη. Πηγαινοερχόμασταν και οι δύο συχνά. Δουλεύω στο αεροδρόμιο του Μοναχού και τώρα είμαι σε γονική άδεια. Από τότε που έμεινα έγκυος δυστυχώς έχασα την μπάλα. Τι εννοώ;

Είχα αισθήματα κατωτερότητας και χαμηλής αυτοεκτίμησης σε σημείο να κλαίω αρκετά. Εδώ δεν έχω κανέναν, νιώθω μόνη μιας  που οι συγγενείς μου μένουν Κρήτη.  Επίσης, ο πατέρας του παιδιού ήρθε πάνω, μόνο στη γέννα μου και μετά δεν  ξαναήρθε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Δεν τα καταφέρνω με το παιδί, με αποτέλεσμα να αφήνω πολλές φορές το σπίτι μου ακατάστατο. Εμφανισιακά με έχω παραμελήσει, σε βαθμό να κάνω σκηνές ζηλοτυπίας στο σύντροφο μου, ώστε φοβάμαι ότι στο τέλος θα χαλάσω μόνη μου τη  σχέση μου. Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να δείχνω καλά για να μην απομακρύνεται και η τελευταία φωνή που μου έχει μείνει και με στηρίζει. Αρχίζω να πιστεύω ότι θα πέσω σε κατάθλιψη.

Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Μαρία Σκαρλάτου:

Αγαπητή αναγνώστρια,

είστε νέα μητέρα  με ένα μωράκι 11 ημερών, όπως αναφέρετε. Η συναισθηματική κατάσταση μιας γυναίκας στη διάρκεια της λοχείας  χαρακτηρίζεται από ψυχολογικές μεταπτώσεις λόγω ορμονικών αλλαγών.  Είναι η μελαγχολία της λοχείας η οποία είναι φυσιολογική φάση και κρατά γύρω στις 10 μέρες. Είναι μια φάση όπου η νέα μητέρα χρειάζεται γύρω της ένα ασφαλές και σταθερό συναισθηματικά περιβάλλον που θα μπορέσει να τη στηρίξει ψυχολογικά, αλλά και πρακτικά καθώς η φροντίδα ενός νεογέννητου είναι απαιτητική και εξαντλητική.  Το ακατάστατο σπίτι είναι το τελευταίο που θα πρέπει να σας απασχολήσει. Το να παραμελήσει μια γυναίκα τον εαυτό της σε αυτή τη φάση συμβαίνει.

Αναφέρεται ότι δεν έχετε κανέναν κοντά σας αυτές τις στιγμές για να μοιραστείτε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας. Ότι νιώθετε μόνη. Η τηλεφωνική επικοινωνία στην παρούσα φάση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη φυσική παρουσία των αγαπημένων προσώπων.  Αυτό για μένα είναι το δυσκολότερο κομμάτι που έχετε να αντιμετωπίσετε. Θα σας συμβούλευα να ζητήσετε τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του συντρόφου σας και των δικών σας.  Μπορείτε να τους ζητήσετε να έρθουν να μείνουν μαζί σας για ένα διάστημα ή να πάτε εσείς και να μείνετε κοντά τους όσο βρίσκεστε σε γονική άδεια. Κάντε κάτι άμεσα ώστε να μην περάσετε στο στάδιο της επιλόχειας κατάθλιψης.

Με εκτίμηση,

Μαρία Σκαρλάτου
Ψυχολόγος
6945916860
http://mariaskarlatou.blogspot.gr