Πάσχω από χρόνια ψύχωση και ο πατέρας μου το ίδιο. Αν κάνω παιδιά θα γεννηθούν  γερά ή θα κληρονομήσουν το πρόβλημα μου;

Στο ερώτημα απαντά η Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια Μαρίνα Σκουρτέλη:

Αγαπητή αναγνώστρια,

Ευχαριστώ για το ερώτημά σας.

Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση στο ερώτημά σας κάθε άλλο παρά απλή είναι.

Για την ακρίβεια επισημαίνει ένα debate, το οποίο υπάρχει για χρόνια στον χώρο της ψυχιατρικής αναφορικά με τη δυνατότητα γυναικών με σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα να γίνουν γονείς. Παρόλο που η γενετική προδιάθεση στις ψυχωσικές διαταραχές είναι διαπιστωμένη και αδιαμφισβήτητη, γνωρίζουμε επίσης πως το περιβάλλον στο οποίο εκτίθεται το βρέφος (ειδικά κατά τα πρώτα 5 χρόνια της ζωής του) καθορίζει την γονιδιακή έκφραση. Η προ- και περιγεννητική περίοδος μπορεί να είναι εξαιρετικά αγχογόνα για όλες τις γυναίκες, πόσο μάλλον για εκείνες που αντιμετωπίζουν κάποια χρόνια προβλήματα ψυχικής υγείας.

Τόσο η μέλλουσα μητέρα όσο και το βρέφος έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη για υποστήριξη και φροντίδα από το ευρύτερο περιβάλλον και ειδικά από τον σύντροφο/ πατέρα του παιδιού, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην ιδιαίτερα ψυχοπιεστική περιγεννητική περίοδο αλλά και αργότερα.

Υπάρχουν περιπτώσεις γυναικών με ψύχωση που με τη βοήθεια του ψυχιάτρου τους και αντίστοιχης προσαρμογής της φαρμακευτικής τους αγωγής (και αντίστοιχη ψυχολογική πλαισίωση/ υποστήριξη) κατά την περίοδο της κύησης, περιγεννητικά αλλά και αργότερα, οι οποίες καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν στον μητρικό τους ρόλο με επάρκεια καθώς επίσης και άλλων που όχι μόνο έχουν αντιμετωπίσει επιδείνωση της ψυχικής τους υγείας ως αποτέλεσμα μιας εγκυμοσύνης αλλά και δεν έχουν καταφέρει να ανταπεξέλθουν στο ρόλο τους ως μητέρα.

Φαίνεται λοιπόν πως η απάντηση στο ερώτημά σας είναι πολύ σύνθετη καθώς έχει να κάνει με τη σταθερότητα της ψυχικής υγείας της μητέρας, την κλινική εικόνα της από την αρχική διάγνωση της ψύχωσης και μετά (οξύ ψυχωσικό επεισόδιο ή χρόνια υποτροπιάζουσα ψυχωσική διαταραχή, αριθμός υποτροπών, γενική λειτουργικότητα και ποιότητα ζωής, ύπαρξη ευρύτερου υποστηρικτικού δικτύου- οικογενειακού, ψυχοκοινωνικού, ιατρικού-, κατάσταση γενικής υγείας, ποιότητα θεραπευτικής σχέσης με τον θεράποντα ψυχίατρο κτλ).

Επομένως, η κάθε περίπτωση γυναίκας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται εξατομικευμένα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δοθούν γενικευμένες ή θεωρητικές απαντήσεις καθώς το ερώτημά σας δεν είναι μόνο ιατρικής αλλά πρωτίστως ηθικής φύσης.