Θα ήθελα να ρωτήσω, πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι στον αδερφό μου, ο οποίος πάσχει από παραληρητική διαταραχή. Η συμπεριφορά του κατά καιρούς έχει απρόβλεπτες διακυμάνσεις. Διαγνώστηκε μόλις πέρυσι με αυτή τη νόσο. Χρόνια τώρα, είχε προβλήματα συμπεριφοράς και απομόνωσης από το περιβάλλον και το κοινωνικό και το οικογενειακό και αυτό, μαζί με διάφορα άλλα γεγονότα, δεν με άφησαν να καταλάβω από νωρίς, τι ακριβώς συνέβαινε.
Πάντοτε ήμουν ο άνθρωπος, που αθόρυβα τον νοιαζόταν και τον φρόντιζε και τον φροντίζω ακόμη, ακόμη και αν αυτός με διώχνει κατά καιρούς και δεν θέλει επ’ ουδενί, ούτε οπτική επαφή μαζί μου.
Η μητέρα μας, έχει φύγει από τη ζωή όταν εμείς ήμαστε 18 εγώ και 15 χρονών ο αδερφός μου. Είχε αρρωστήσει με καρκίνο εγκεφάλου και ουσιαστικά την είχανε χάσει από την ηλικία των 8 και 5 ετών αντίστοιχα. Μεγαλώσαμε μόνα μας στην ουσία. Οι συγγενείς, μόνο εμπόδια και δυσκολίες έβαζαν στη ζωή μας και ο πατέρας μας δεν μας προστάτεψε, σαν πατέρας. Είχε άλλες προτεραιότητες στη ζωή του, όπως και ακόμη έχει.
Εγώ όμως βρήκα τη δύναμη και απεγκλωβίστηκα από όλη αυτή την αρρωστημένη και χαοτική κατάσταση που επικρατούσε και λεγόταν ζωή μας. Παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια. Ο αδερφός μου όμως όχι. Έμεινε μόνος να σκέφτεται και να στενοχωριέται. Όχι πως εγώ έμεινα αλώβητη από όλη αυτή την κατάσταση, όμως εγώ, συνεχώς έπρεπε να διεκπεραιώνω καταστάσεις, όπου αυτό πιστεύω με «έσωσε».
Μια ζωή, εγώ ήμουν αυτή που προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα… στο δια ταύτα όμως. Τι μπορώ να κάνω από μέρους μου για εκείνον; Βλέπω πως υποφέρει και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Παίρνει την αγωγή του. Θέλω με τη συμπεριφορά μου, να τον βοηθήσω! Μπορώ;
Στο ερώτημα απαντά ο Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής Ιωάννης Αυγουστάτος:
Η παραληρητική διαταραχή ανήκει στο φάσμα των ψυχώσεων και είναι συνήθως μια δια βίου κατάσταση, αλλά υπάρχουν θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν. Συνήθως η λειτουργικότητα των ατόμων δεν είναι έντονα διαταραγμένη και η συμπεριφορά τους δεν είναι εμφανώς παράδοξη και αλλόκοτη. Στην περίπτωση του αδερφού σου μπορεί να συνυπάρχουν και καταθλιπτικά στοιχεία.
Παρά την αποφευκτική συμπεριφορά του είναι καλό να τον κάνεις να νιώθει αγαπητός, και αποδεκτός. Οι κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες συνιστούν ότι η βέλτιστη θεραπεία είναι ο συνδυασμός αντιψυχωσικών φαρμάκων με ψυχοθεραπεία, ψυχο-εκπαίδευση και αυτοβοήθεια.
Η αποτελεσματική θεραπεία μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους με παραληρηματική διαταραχή ώστε να απολαμβάνουν μια ικανοποιητική, καλή ζωή, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει επιστροφή στην εργασία ή τις σπουδές, ανεξαρτησία και κοινωνικές σχέσεις.
Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να εξασφαλίσεις ο αδερφός σου να έχει μια τακτική ψυχιατρική-ψυχοθεραπευτική παρακολούθηση και να λαμβάνει συστηματικά την αγωγή του. Επίσης θα ήταν πολύ χρήσιμο να παρακολουθείται σε κάποιο Κέντρο Ψυχικής Υγείας όπου διοργανώνουν διάφορες δραστηριότητες και έτσι να κοινωνικοποιείται.
Τέλος, είναι σημαντικό να φροντίσεις και τη δική σου ψυχολογική ισορροπία γιατί συχνά ο φροντιστής επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο από τον ασθενή! Σε πολλές πόλεις υπάρχουν σύλλογοι υποστήριξης οικογενειών με ψυχικές διαταραχές, όπως ο Πανελλήνιος Σύλλογος Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία (Σ.Ο.Ψ.Υ.).
Ιωάννης Αυγουστάτος
Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής
210-6397044 – 6977074835
http://psycosynthesis.blogspot.gr
www.facebook.com/profile.php?id=100011170271443
