Γέννησα πριν 21 μήνες. Περίπου 8 μήνες μετά τη γέννηση της μικρής μου διαγνώστηκα με επιλόχειο κατάθλιψη. Με παρακολουθούμε ψυχολόγος από το κέντρο στήριξης γυναικών που έχουμε στην περιοχή μας. Καμία στήριξη από τον σύζυγο μου και την οικογένειά του, με αποτέλεσμα να νιώθω ότι εγώ χτίζω και εκείνος χαλάει. Μέχρι που μου είπε ότι για να μου λέει αυτά η ψυχολόγος, τέτοια τρελή σαν και εσένα είναι.
Σταμάτησα. Δεν ξαναπήγα. Όμως ένα χρόνο μετά, σήμερα δηλαδή που μιλάμε, νιώθω ότι έχει χειροτερέψει η ψυχολογία μου. Δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον, έχω παρά πολλά νεύρα, ξεσπάω στο παιδί, βγάζω επιθετικότητα απέναντι του, όπως και στον σύζυγο, πολύ άγχος και γενικά δεν έχω νιώσει ευτυχισμένη από τότε που έχω φέρει την μικρή στο κόσμο.
Μάλιστα πολλές φορές νιώθω ότι είναι και υπεύθυνο το μωρό για όλα όσα νιώθω. Απλά αυτό που με προβληματίζει περισσότερο τον τελευταίο καιρό είναι ότι νιώθω ότι δεν το θέλω το μωρό και ότι αν δεν ήταν αυτό η ζωή μου θα ήταν καλύτερη και τώρα που σας γράφω κλαίω.
Οικονομική ευχέρεια δεν έχουμε για να πηγαίνω συνέχεια σε ιδιώτη. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να με βοηθήσω; Να σημειώσω ότι φέτος πήγα την μικρή στο σταθμό γιατί ένιωθα πως δεν μπορώ να κάτσω άλλο σπίτι μαζί της. Θα της έκανα κακό. Τώρα την έχω ψιλο-άρρωστη με βήχα και μύξες και μου φαίνεται όλο αυτό βουνό για να το αντιμετωπίσω, αυτή την απλή ίωση. Είμαι σε πλήρη σύγχυση. Ειδικά, πάνω από ένα χρόνο από τον σύζυγο δεν έχω καμία βοήθεια, ούτε πρακτική ούτε συναισθηματική. Αδιάφορος το λιγότερο για όλα. Όλη μέρα δουλεύει και δεν τον πληρώνουν κιόλας.
Όλη μέρα με μια φόρμα και μια μπλούζα ή με τις πυτζάμες. Διάθεση καμία για να περιποιηθώ τον εαυτό μου.
Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχοθεραπεύτρια, Δήμητρα Φιλοπούλου:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Φαίνεται να βάλλεσαι από πολλά μέτωπα. Πάνω στην επιλόχειο κατάθλιψη προστίθεται η κακή σχέση με το σύζυγο, η παντελής έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος αλλά και η απότομη διακοπή της ψυχοθεραπείας. Το ότι το παιδί δεν είναι το πρόβλημα το καταλαβαίνεις και η ίδια – γι’ αυτό άλλωστε και ζητάς βοήθεια. Τα συναισθήματα σου όσο ακατανόητα και «κατακριτέα» και αν σου φαίνονται αυτή τη στιγμή είναι απολύτως συμβατά την επιβαρυμένη σου ψυχική κατάσταση.
Για αρχή απευθύνσου στο δήμο που ανήκεις και ρώτησε για τις δομές ψυχολογικής υποστήριξης που μπορεί να έχει. Αν θέλεις μπορείς επίσης να ρωτήσεις στον παιδικό σταθμό, μήπως ξέρουν κάτι περισσότερο και μπορούν να σε κατατοπίσουν/συστήσουν. Επίσης, μπορείς να ψάξεις για κέντρα συμβουλευτικής που προσφέρουν δωρεάν συνεδρίες με εκπαιδευόμενους ψυχοθεραπευτές. Είναι πρωταρχική σου ανάγκη να πάρεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή. Μην αφήσεις τον εαυτό σου μόνο του. Αν δεν είναι διατεθειμένος ο σύντροφος σου να σε στηρίξει, είναι υποχρέωση σου απέναντι στο παιδί σου αλλά κυρίως στον εαυτό σου να βρεις την βοήθεια που χρειάζεσαι τόσο. Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι μία περίπλοκη κατάσταση που δυστυχώς ακόμα και στις ημέρες μας δεν είναι και απολύτως κατανοητή από αρκετό κόσμο.
Για την ώρα, και μέχρι να κλείσεις το πρώτο ραντεβού με κάποιον ειδικό, αυτό που μπορώ να σε συμβουλεύσω είναι να προσπαθήσεις να αφιερώνεις κάποιες ώρες μέσα στην ημέρα σε εσένα. Προσπάθησε να αρχίσεις κάποια σωματική δραστηριότητα – κι ας είναι μόνο περπάτημα. Βγες από το σπίτι, κάνε ένα περίπατο, χάζεψε στα μαγαζιά. Μία χαρούμενη μαμά είναι μία καλή μαμά – μην αφήνεις τον εαυτό σου τελευταίο.
Σου εύχομαι να αισθανθείς σύντομα καλύτερα και να αρχίσεις να απολαμβάνεις το νέο σου ρόλο!
ΥΓ: Η ερώτηση σου μου έφερε στο μυαλό ένα άρθρο που είχα γράψει παλιότερα, το οποίο ήταν βασισμένο στις δικές μου εμπειρίες ως νέα (και εξαντλημένη) μητέρα τότε. Ελπίζω να το βρεις χρήσιμο:
Μύθοι και αλήθειες για τη νέα μητέρα: Καταρρίπτοντας τα κλισέ
Φιλικά,
Δήμητρα Φιλοπούλου
Ψυχοθεραπεύτρια MSc
Παπαδιαμάντη 7, Άνω Πατήσια
Τηλ.: 213 0 292167, 6956 297109
Facebook: facebook.com/dimitraefilopoulou
Διαβάστε σχετικά άρθρα:
Κατάθλιψη μετά τη γέννα: «Φοβάμαι μην κάνω κακό στο μωρό μου»!
Επιλόχειος κατάθλιψη: Πότε ενδείκνυται η αλλαγή αγωγής;
Επιλόχεια κατάθλιψη: Μπορεί να ξανασυμβεί σε επόμενη εγκυμοσύνη;
