Εδώ και μερικά χρόνια έχω προβλήματα με τους γονείς μου αρκετά. Βέβαια, το πρόβλημα έγινε πιο έντονο από την στιγμή που έμαθαν ότι δεν έχω περάσει στις Πανελλήνιες. Μου συμπεριφέρονται ψυχρά, το καλοκαίρι αντί να είμαι έξω και να περνάω καλά έπρεπε να τους βοηθάω στο σπίτι…
Είμαι το μεσαίο παιδί που ουσιαστικά υπηρετώ τον μεγαλύτερο αδερφό μου και την αδερφή μου. Εάν δεν κάνω τις δουλειές πουν πρέπει, μου φωνάζουν και με μειώνουν και δεν είναι λίγες οι φορές που με βάζουν και τιμωρία. Βέβαια και εγώ φωνάζω σε εκείνους, καθώς έχω τόση ενέργεια και δεν ξέρω που να εκτονωθώ.
Μου επιτρέπεται να βγω μόνο 2 αντί 3 φορές την εβδομάδα για λίγες ώρες και δεν κάνω κάποια ασχολία, τίποτα. Πρόσφατα, η μάνα μου τσακωνόταν με τον πατέρα μου (πράγμα που γίνεται συνέχεια) και μίλαγε για εμάς και έλεγε ότι είναι περήφανη για τον μεγαλύτερο αδερφό μου και την μικρότερη αδερφή μου, ενώ για εμένα ούτε λόγος.
Δεν ξέρω τι τους έχω κάνει και είναι τόσο ψυχροί απέναντι μου. Πάντα πίστευα ότι δεν είμαι και το αγαπημένο της παιδί, αλλά από την στιγμή που το επιβεβαίωσα η καρδιά μου «ράγισε». Το σκέφτομαι συνέχεια και αναρωτιέμαι, αν οι ίδιοι μου οι γονείς δεν κατάφεραν να με αγαπήσουν με όλη τους την καρδιά, ποιος θα το κάνει;
Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος Μάριος Παππάς
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σαν μεσαίο παιδί είσαι αυτό που λέμε το παιδί «σάντουιτς». Και πολλές φορές παρατηρείται αυτά τα παιδιά να είναι ή να αισθάνονται παραγκωνισμένα μεταξύ του πρωτότοκου παιδιού και του «Βενιαμίν» της οικογένειας.
Πέρα από αυτή την γενική παρατήρηση εδώ το πρόβλημα είναι πιο συγκεκριμένο. Η συμπεριφορά που εισπράττεις από την οικογένεια σου αλλά και το κλίμα μεταξύ των γονιών σου δεν είναι και το καλύτερο… Τα προβλήματα προϋπήρχαν όπως λες αλλά ίσως και αυτή η ψυχρότητα που βγάζουν απέναντι σου να συνδέεται με την ματαίωση των προσδοκιών τους σχετικά με τις πανελλήνιες εξετάσεις με συνέπεια να χαλάσει το κλίμα περισσότερο.
Γενικά, αυτό που παρατηρώ από τα λεγόμενα σου είναι πως δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος… Εκείνοι είναι ψυχροί και τιμωρητικοί απέναντι σου, εσύ αντιδράς με φωνές και ένταση και όλος αυτός ο κύκλος διαιωνίζεται χωρίς να βελτιώνονται τα πράγματα.
Από την άλλη, σκέφτομαι πως το συμπέρασμα στο οποίο έχεις καταλήξει να μην είναι απόλυτα ακριβές. Δεν βρίσκω τον λόγο να μην σε αγαπάνε αφού είναι ικανοί να δείξουν την αγάπη τους στα άλλα παιδιά της οικογένειας. Ίσως αυτός ο καυγάς μεταξύ τους να είχε αφορμή κάτι που έγινε με σένα και να μην σε ανέφερε πάνω στον θυμό της. Αν σκεφτείς όλα τα χρόνια, δεν έχεις ενδείξεις αγάπης και ενδιαφέροντος για σένα από μέρους τους;
Είναι πολύ βαρύ το φορτίο να σκέφτεσαι ότι οι γονείς σου δεν σε έχουν αγαπήσει πραγματικά και καλό θα ήταν να σιγουρευτείς αν τελικά ισχύει. Πολλές φορές λανθασμένα οι γονείς έχουν της τάση να αγαπούν τα παιδιά τους υπό όρους ή να τα επικρίνουν νομίζοντας πως, με αυτόν τον τρόπο, τα κινητοποιούν χωρίς να γνωρίζουν ότι τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν μελλοντικούς δυστυχισμένους ενήλικες.
Ίσως σε συνεργασία με κάποιον ειδικό θα πρέπει να δουλευτούν αυτά τα κομμάτια του πληγωμένου σου εαυτού και σταδιακά, καθώς πλέον είσαι ενήλικη, να σκεφτείς και τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου επαγγελματικά ή ακαδημαϊκά και να τονωθεί η πληγωμένη σου αυτοπεποίθηση.
Το πιθανότερο σενάριο είναι οι γονείς σου να σε έχουν αγαπήσει, αλλά να το έχουν κάνει με τον λάθος τρόπο. Το ελπιδοφόρο είναι πως αν αυτό το καταλάβεις θα είσαι σε θέση να εισπράξεις την αγάπη και με τον σωστό τρόπο μελλοντικά.
Μάριος Παππάς
Ψυχολόγος
Διαβάστε σχετικά άρθρα
Μεσαίο παιδί: «Αισθάνομαι ότι δεν είμαι η αδυναμία κανενός…»
