Όνειρο μου από μικρή ήταν να ασχοληθώ με τα μαθηματικά και αυτό το κατάφερα με την 2η φορά που έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα στην τμήμα Μαθηματικών της Κρήτης. Μόνιμη κατοικία μου είναι η Θεσσαλονίκη όπου μένουν τώρα οι γονείς μου. Γενικά το περιβάλλον όπου μεγάλωσα ήταν πάρα πολύ φιλικό και με τους γονείς μου έχω άψογες σχέσεις και τους θεωρώ φίλους μου. Την 1η φορά που έδωσα Πανελλήνιες ήθελα σαν τρελή να φύγω από την πόλη μου και να μείνω μόνη . Αρχικά οι γονείς μου ήταν αρνητικοί σε αυτό καθώς δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να με στείλουν αλλού, αυτό άλλαξε την 2η φορά που έδωσα πανελλήνιες καθώς τους ξεκαθάρισα ότι ψυχολογικά δεν αντέχω να δώσω και 3η, όποτε συμφώνησαν ότι αν περάσω αλλού θα πάω. Έτσι ξεκίνησα τη φοιτητική ζωή μακριά από το πατρικό. Και τότε άλλαξαν όλα. Δεν ήθελα ούτε να σκεφτώ την ιδέα του να φύγω από το σπίτι μου.
Γενικά σαν άνθρωπος είμαι πάρα πολύ κοντά με την οικογένεια μου, και ειδικά με τον μπαμπά μου (επίσης μαθηματικός) και δεν είμαι του να βγαίνω συνέχεια έξω ( πχ φοιτητική ζωή με πάρτι και ξενύχτια). Τώρα που είμαι στην Κρήτη νιώθω πίεση από όλες τις καταστάσεις, ευελπιστούσα αυτό να αλλάξει με τον καιρό. Αλλά δεν γίνεται. Μπορεί τη μια στιγμή να είμαι σταθερά καλά και μετά από λίγο να με πιάνουν τα κλάματα και να μην μπορώ να ηρεμήσω (ακόμα και όταν είμαι έξω). Μου λένε ότι κάθε αρχή είναι δύσκολη, αλλά συνηθίζεται. Ψυχολογικά δεν ξέρω πόσο μπορώ να αντέξω έτσι. Θέλω να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω. Αλλά θα τους απογοητεύσω όλους (και εμένα μαζί).
Στην Κρήτη είμαι εντελώς μόνη,έχω κάνει κάποιες φίλες από τη σχολή αλλά δεν είναι άτομα μου τους έχω εμπιστοσύνη και δεν μπορώ να μιλήσω για το πώς νιώθω. Το μόνο που με κρατάει εδώ είναι η σχολή όπου είναι το μοναδικό μέρος που νιώθω όμορφα. Θέλω τόσο πολύ να νιώσω καλά και να χαρώ αυτά τα χρόνια Αλλά δεν μπορώ,μου λείπουν τα πάντα από την Θεσσαλονίκη και το γεγονός ότι είναι τόσο μακριά και τόσο ακριβά τα εισιτήρια το κάνουν ακόμα χειρότερο καθώς δεν μπορώ να πηγαίνω συχνά. Σε όσους μιλάω μου λένε ότι δεν πρέπει να νιώθω έτσι και ότι αυτή είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής μου όμως εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου έτσι… Δεν πιστεύω πως μπορώ να τα καταφέρω
Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος Μάριος Παππάς
Θα ξεκινήσω από το τέλος και αυτό που σου λένε όλοι ότι η φοιτητική περίοδος είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής σου. Αυτό είναι μια αλήθεια αρκεί βέβαια να είσαι σε θέση να το βιώσεις και από το κείμενο σου αντιλαμβάνομαι ότι εσύ τώρα δεν μπορείς να το βιώσεις αυτό.
Στην αρχή του κειμένου σου αναφέρεις πως από την πρώτη χρονιά που έδωσες πανελλήνιες ο στόχος σου ήταν να φύγεις από το σπίτι σου και να σπουδάσεις σε μια άλλη πόλη. Έστω και με έναν χρόνο καθυστέρηση αυτό έγινε πράξη. Παρόλο που όπως λες ήθελες σαν τρελή να φύγεις από το σπίτι γιατί όταν αυτό συνέβη δεν ήθελες να φύγεις με τίποτα; Συνέβη κάτι εκείνη την περίοδο; Τι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό σου; Θα ήταν καλό να το αναλογιστείς ώστε να συνειδητοποιήσεις τι ήταν αυτό που τελικά παρά την επιθυμία σου σε φρέναρε.
Αναφέρεις ότι είσαι πολύ κοντά στην οικογένεια σου και ειδικά με τον πατέρα σου. Μήπως αυτός ο απογαλακτισμός είναι που σε τρομάζει;Μήπως δεν νιώθεις έτοιμη να αναλάβεις πλήρως την φροντίδα του εαυτού σου και να εκτεθείς σε νέες καταστάσεις και εμπειρίες; Είναι κάποιες εικασίες αυτές που κάνω γιατί είναι οι συνηθέστερες σκέψεις των φοιτητών που δεν θέλουν αυτήν την μετάβαση… Σε σένα μπορεί να είναι και κάτι άλλο. Το ότι τώρα καλείσαι μόνη σου να διαχειριστείς την καθημερινότητα αυτή μακριά από τους δικούς σου είναι κάτι που σε δυσκολεύει; Το ότι πας σε μια πόλη με άλλους ρυθμούς και μακριά από την οικογένεια σου; Όλες αυτές οι προκλήσεις ίσως βγάζουν στην επιφάνεια κάποια ευάλωτα κομμάτια σου και σου δημιουργούν στρες και θλίψη με αποτέλεσμα να σου φαίνονται όλα βουνό και να πιστεύεις πως δεν θα τα καταφέρεις.
Το χρονικό διάστημα που είσαι εκεί είναι ακόμα μικρό, καθώς είσαι μόλις ένα μήνα και ίσως χρειάζεσαι παραπάνω χρόνο για να προσαρμοστείς. Είναι σύνηθες κάποιοι άνθρωποι να χρειάζονται κάποιους μήνες παραπάνω για να να εγκλιματιστούν σε μια νέα συνθήκη.
Το ότι έχεις κάνει κάποιες φιλίες είναι καλό και θα σε βοηθήσουν στην προσαρμογή σου. Ίσως το διάστημα που τις γνωρίζεις είναι μικρό αλλά σκέφτομαι ότι καλό θα είναι να μπορέσεις λίγο να τους ανοιχθείς και να τους εκφράσεις κάποια από αυτά που νιώθεις. Μπορεί και αυτές σε κάποια πράγματα να νιώθουν το ίδιο ή να μπορούν να σου δώσουν καλές συμβουλές καθώς είστε στην ίδια φάση ζωής.
Η σχολή που σου αρέσει σου δίνει ένα καλό κίνητρο να συνεχίσεις. Νομίζω ότι επειδή χαρακτηριστικό των έξυπνων ανθρώπων είναι να ζητάνε βοήθεια όταν δυσκολεύονται, μια συνεργασία με έναν ψυχολόγο θα σε βοηθήσει να ανακαλύψετε μαζί αυτά τα κομμάτια που σε μπλοκάρουν από το να ανοίξεις ολοκληρωτικά τα φτερά σου και να απολαύσεις την φοιτητική σου ζωή και ότι αυτή περιλαμβάνει.
Μάριος Παππάς
Ψυχολόγος
Διαβάστε σχετικά άρθρα:
Φοιτητική ζωή: 7 tips για να μη σε πιάσει η μελαγχολία του πρωτοετή!
Φοιτητική ζωή μακριά από το πατρικό: «Όταν έρχομαι Αθήνα, οι γονείς μου με καταπιέζουν»
Φοιτητική ζωή σε άλλη πόλη: κανόνες επιβίωσης για τις πρώτες μέρες
Φοιτητική ζωή: 7 πράγματα που πρέπει να γνωρίζει κάθε πρωτοετής!
