Έχω ένα παιδάκι 5,5 χρονών, αλλά έχασα τον άντρα μου εδώ και 6 χρόνια. Μένω με τους γονείς μου, αν και δεν τα βρίσκω πολύ καλά με την μητέρα μου, διότι όταν τσακωνόμαστε μου λέει διάφορα που δεν μ’ αρέσουν. Ωστόσο, δεν έχω άλλη επιλογή προς το παρόν.
Τον τελευταίο καιρό νιώθω πολύ στρεσαρισμένη από διάφορα. Για παράδειγμα, νευριάζω εύκολα, ενώ ήμουν ήσυχος χαρακτήρας, κλαίω εύκολα, κυλάνε δάκρυα δίχως να το θέλω, δύο-τρεις φορές νομίζω ότι έπαθα κρίση πανικού, δεν μπορούσα να πάρω αέρα και νόμιζα πως θα πεθάνω, ξύπνησα ένα βράδυ στον ύπνο μου φοβισμένη για τον θάνατο.
Σήμερα, για παράδειγμα, βαστούσα κάποια χρήματα πάνω μου τα οποία δεν τα χρησιμοποίησα και αργά το βράδυ συνειδητοποιώ πως τα έχω χάσει. Βγαίνω στο δρόμο να ψάξω τίποτα, έρχομαι σπίτι βλέπω σε ένα συρτάρι το ίδιο ποσό. Ησύχασα λέω αυτά είναι, μετά από λίγο θυμήθηκα πως ήταν άλλα και δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που έζησα. Όχι για το πόσο που έχασα, αλλά για αυτό που έκανα, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει! Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο!
Απαντά η Ψυχολόγος, Έλενα Τσαμκόσογλου, Μ. Α:
Αγαπητή Κική,
Ευχαριστούμε για το μήνυμά σας και ευχόμαστε Καλή Χρονιά μια και βρισκόμαστε στο ξεκίνημα του νέου έτους.
Δεν υπάρχει λόγος να ζητάτε συγγνώμη για το κείμενό σας. Θίγει σοβαρά και ευαίσθητα θέματα που μπορεί να αφορούν πολύ κόσμο που να διστάζει για διάφορους λόγους να τα συζητήσει. Αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης αυτής της στήλης, να δίνει φωνή στους αναγνώστες και τη δυνατότητα ενός πρώτου σχολιασμού από τον ψυχολόγο. Αν κάποιος βρίσκει νόημα σε κάποια κομμάτια της απάντησης, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσει να ωφεληθεί από συναντήσεις με ψυχολόγο για λεπτομερή διερεύνηση των θεμάτων που τον απασχολούνε.
Φαντάζομαι πως δεν είναι εύκολο να μεγαλώνετε μόνη σας το παιδάκι σας χωρίς τον άντρα σας. Η απώλεια του συντρόφου έχει σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή σας, και ψυχολογικές αλλά και κοινωνικές αφού επιστρέψατε στην πατρική οικογένεια.
Υπάρχουν πέντε στάδια της αποδοχής του πένθους και της απώλειας, όπως αυτά περιγράφτηκαν αρχικά το 1969 από την Elisabeth Kübler-Ross στο διαβόητο βιβλίο της “On Death and Dying”. Στο πένθος μας, ο καθένας μας περνάει την κάθε μία από τις πέντε φάσεις με διαφορετικό ρυθμό , σε διαφορετική ένταση και πιθανόν με διαφορετική σειρά. Ο καθένας μπορεί να πενθεί με διαφορετικό τρόπο, άλλος να το εξωτερικεύει και άλλος πιο εσωτερικά. Κάποιοι γονείς μπορεί να προσπαθήσουν να κρύψουν το πώς αισθάνονται για να απαλύνουν τον πόνο των παιδιών τους.
- Άρνηση :Η πρώτη αντίδραση συνήθως είναι η άρνηση, δηλαδή δεν μπορούμε να πιστέψουμε και να χωνέψουμε αυτό που συνέβη. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση και ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι σε ένα συντριπτικό συναίσθημα.
- Θυμός : Ο θυμός μπορεί να στοχεύει σε άψυχα αντικείμενα, σε αγνώστους, ή και σε φίλους και στην οικογένεια. Ο θυμός μπορεί να κατευθύνεται ακόμα και στον ίδιο το άτομο που πέθανε, όσο αγαπημένο μας και αν ήταν αυτό. Ορθολογικά, γνωρίζουμε ότι το άτομο που πέθανε δεν πρέπει να κατηγορηθεί. Συναισθηματικά, όμως, νιώθουμε θυμό επειδή η απώλειά του μας προκαλεί πόνο. Ταυτόχρονα, αισθανόμαστε τύψεις επειδή ακριβώς είμαστε θυμωμένοι με το άτομο που χάσαμε και αυτό μας κάνει περισσότερο θυμωμένους, ακόμα και με τον εαυτό μας
- Διαπραγμάτευση: Μια φυσιολογική αντίδραση σε αισθήματα απελπισίας και αδυναμίας είναι συχνά η ανάγκη να ανακτήσουμε τον έλεγχο. Μπορεί να σκεφτόμαστε αν κάναμε όλα όσα μπορούσαμε, να νοηματοδοτήσουμε την απώλεια, να αναρωτηθούμε για την θνητότητα γενικά και να προσπαθήσουμε να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις σε βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα. Δεν είναι μια εύκολη διαδικασία αυτή και μπορεί να γίνει με την βοήθεια ψυχολόγου αυτή η διερεύνηση ώστε να καταλήξει η διαχείριση του πένθους στο τελευταίο στάδιο, δηλαδή στην αποδοχή της κατάστασης.
- Κατάθλιψη :Η μεγάλη θλίψη όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο είναι ένα από τα στάδια του πένθους. Μπορεί να έχουμε άγχος παράλληλα για το πώς θα κυλήσει η ζωή μας μια και τα πλάνα μας ανατρέπονται. Μπορεί να υπάρχει ανησυχία για τα παιδιά της οικογένειας που τώρα εξαρτώνται από εμάς. Εάν αυτό το στάδιο κρατήσει πολύ καιρό και δούμε ότι το βαρύ συναίσθημα δεν ελαφραίνει, μπορεί να μας ωφελήσει η ψυχολογική υποστήριξη από έναν ψυχολόγο .
- Αποδοχή : Πολλοί άνθρωποι μένουν για χρόνια ολόκληρα στα προηγούμενα στάδια. Το να αντιμετωπίσουμε την απώλεια είναι μια βαθιά προσωπική και μοναδική εμπειρία. Τα αγαπημένα πρόσωπα που μένουν γύρω σας μπορεί να σας βοηθήσουν να προχωρήσετε . Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να επιτρέψετε στον εαυτό σας να αισθανθεί ανεμπόδιστα την θλίψη που σας πλημμυρίζει. Με το να αντιστεκόμαστε απέναντι στο αναπόφευκτο, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να παρατείνουμε την φυσική διαδικασία της επούλωσης.
Αυτά που αναφέρετε ότι σας συμβαίνουν, κρίσεις πανικού, σημάδια αφηρημάδας και αδυναμίας συγκέντρωσης της προσοχής, ευερεθιστότητα και θλίψη ενδέχεται να σχετίζονται με τα παραπάνω στάδια του πένθους. Ίσως νιώθετε την ανάγκη να κάνετε κάποιες αλλαγές στη ζωή σας αυτή τη χρονική στιγμή και αξίζει να αναρωτηθείτε γιατί τώρα. Η ψυχολογική υποστήριξη από ψυχολόγο θα σας βοηθήσει να έχετε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα και να προχωρήσετε. Μια και όπως λέτε νιώθετε στρεσαρισμένη από διάφορα, μπορείτε να δοκιμάσετε να βάλετε προτεραιότητες και να κάνετε λίγο αποσυμφόρηση. Ας μείνουν κάποια πράγματα πίσω μέχρι να τονώσετε τον εαυτό σας και να γεμίσετε μπαταρίες .
Έλενα Τσαμκόσογλου, Μ. Α
Ψυχολόγος – Συμβουλευτική Ψυχολογία
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6972137475
e-mail: [email protected]
Ιστοσελίδα: www.psychologos-tsamkosoglou.gr
Σελίδα Facebook: ElenaTsamkosoglou Psychologos
Linkedin:Elena Tsamkosoglou
Διαβάστε σχετικά άρθρα:
Πένθος: Πώς περνούν τις γιορτές οι άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους;
