Μπορεί η έλλειψη της μητρικής φιγούρας να επηρεάσει τις σεξουαλικές προτιμήσεις μίας γυναίκας;

Σκέφτηκα να γράψω εδώ, γιατί ειλικρινά δεν έχω κανέναν άνθρωπο που να μπορώ να εμπιστευτώ ώστε να μπορέσω να του ανοιχτώ και να τα βγάλω από μέσα μου.

Ας μπω στο θέμα. Από πολύ μικρή ηλικία, θυμάμαι να κάνω στον εαυτό μου τις εξής ερωτήσεις: «Μήπως είμαι λεσβία;», «όχι αποκλείεται, είναι δυνατόν;», «Μα αφού μου αρέσει ο τάδε από την τάξη μου, πως γίνεται να είμαι;»… Θα σας εξηγήσω όμως αμέσως γιατί έκανα στον εαυτό μου όλες αυτές τις ερωτήσεις.

Από την ηλικία των 10 ετών, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ΠΟΛΥ έντονα την καθηγήτρια των αγγλικών μου που είχα εκείνη τη χρονιά στο φροντιστήριο. Τίποτα παραπάνω, απλώς την σκεφτόμουν ίσως περισσότερο από το κάθε άλλο παιδί… Θυμάμαι κάποιες φορές μέτραγα και τις ώρες για το ποτέ θα έχω μάθημα ώστε να τη δω. Από εκείνη τη χρονιά κιόλας, όλο αυτό με έκανε να έχω αυτές τις απορίες στο μυαλό μου… Όμως, τα πράγματα συνεχίστηκαν πιο έντονα τις επόμενες χρονιές. Κάθε χρόνο, όποια καθηγήτρια τύχαινε να έχω, «πάθαινα» ακριβώς το ίδιο. Τις σκεφτόμουν 24 ώρες το 24ωρο, ανυπομονούσα τις μέρες που θα είχαμε μάθημα, και το μόνο ουσιαστικά που ήθελα από εκείνες ήταν να με «προσέξουν», να με αγαπήσουν, να με αγκαλιάσουν… Πολλές φορές σκεφτόμουν να με είχαν αγκαλιά το βράδυ όταν κοιμόμουν και να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά.

Μετά από πάρα πολλά χρόνια ατελείωτων σκέψεων, θεώρησα ότι όλο αυτό συνέβαινε γιατί ουσιαστικά ήθελα απλώς να τις έχω για μαμάδες (επειδή εγώ πάντοτε ένιωθα ότι ήθελα μια άλλη μαμά – δεν έχω ιδέα γιατί, αυτό είναι άλλη κουβέντα). ΟΜΩΣ, αυτό είναι κάτι που το παθαίνω ακόμα και σήμερα που είμαι ενήλικη. Στο πανεπιστήμιο το έπαθα σε πολύ έντονο βαθμό με την καθηγήτρια που είχα στην πτυχιακή. Και όλο αυτό με τρελαίνει και με πνίγει, γιατί από τη μια νιώθεις ένα συναίσθημα σαν έρωτα, αλλά από την άλλη δεν μπορείς να το εκφράσεις, και το θάβεις μέσα σου.

Πριν από ένα χρόνο σκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο ώστε να μπορέσω να βγάλω κάποια άκρη. Από την αρχή ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν είμαι λεσβία, γιατί πρώτον δεν πρόκειται ποτέ αυτό να το πάθω με κάποια συνομήλικη αλλά μόνο με γυναίκες που είναι πολύ μεγαλύτερες από μένα και δεύτερον ποτέ δεν θέλησα να κάνω σεξ με κάποια από αυτές. ΟΜΩΣ η ψυχολόγος σε κάθε συνάντηση μου τόνιζε ότι ο έρωτας δεν είναι μόνο το σεξ, και ότι όλο αυτό θα το ανακαλύψω μόνη μου. Έλα που όμως ακόμα δεν ξέρω αν είμαι λεσβία ή όχι. Αλήθεια, δεν ξέρω!

Να σημειώσω ότι ποτέ δεν έχω κάνει σχέση, ούτε με άντρα, ούτε με γυναίκα. Και η αλήθεια είναι ότι αν δω έναν ωραίο άντρα, ναι, θα πω είναι ωραίος, ίσως τον φανταστώ και διαφορετικά, αλλά μέχρι εκεί. Δεν με νοιάζει κιόλας. Αλλά, αν φάω κόλλημα με κάποια γυναίκα όπως περιέγραψα παραπάνω, είναι ένα βασανιστικό, πολύ έντονο συναίσθημα, το οποίο εμένα μου φαίνεται σαν να είναι έρωτας, δεν ξέρω…

Συγνώμη αν το κείμενο ήταν τεράστιο, το ξέρω είναι πάρα πολύ κακογραμμένο. Σας παρακαλώ, αν είναι εύκολο και μπορείτε να μου δώσετε κάποια συμβουλή/καθοδήγηση, θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως…

Σας ευχαριστώ.

Στο ερώτημα απαντά η Συμβουλευτική Ψυχολόγος Ίρις Κρέμερ:

 

Η μητέρα σαν φιγούρα και σύμβολο στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι πολύ σημαντική. Είναι σημείο αναφοράς για πολλά πράγματα και η έλλειψη της, με κάθε τρόπο, είναι μεγάλη απώλεια. Δεν είναι απίθανο η μη αποδοχή της μητέρας προς το παιδί της να δημιουργήσει κενά και να απομακρύνει το παιδί από την μητέρα. Αυτή η απομάκρυνση όμως δεν συνεπάγεται ότι το παιδί παύει να έχει ανάγκη από μία φιγούρα που θα του προσφέρει την αγάπη, την αποδοχή και θα ανοίξει την αγκαλιά του γι’ αυτό το παιδί που πονά μέσα του και αναζητά απεγνωσμένα μια αγκαλιά να κουρνιάσει. Η σχέση γονιού παιδιού μοιάζει πολλές φορές να έχει στοιχεία μιας ερωτικής σχέσης χωρίς φυσικά να αναφερόμαστε στο σεξ, δηλαδή στην αυτή κάθε αυτή σεξουαλική συνεύρεση. Αυτό που νιώθουν οι γονείς για τα παιδιά τους και τα παιδιά για τους γονείς μπορεί να παρομοιαστεί με έρωτα καθώς είναι πολύ έντονο και δίχως φραγμό.

Αν όντως για εσάς, για τον οποιονδήποτε λόγο, η μητέρα σας δεν ήταν επαρκής και την έχετε απορρίψει ως μητρικό μοντέλο, καθώς δεν εισπράξατε τα συναισθήματα, αυτά που επιθυμούσατε και κυρίως είχατε ανάγκη, τότε δεν θα ήταν καθόλου περίεργο να αναζητάτε μία άλλη μητρική φιγούρα στα μάτια άλλων γυναικών. Δε μπορώ μέσα από ένα e-mail να απορρίψω ολοκληρωτικά την πιθανότητα να νιώθετε πραγματική ερωτική έλξη για το ίδιο φύλο. Επειδή όμως η ανάγκη αγάπης, τρυφερότητας, αποδοχής και αρμονίας από την μητέρα προς το παιδί είναι τεράστιο και πολύ σημαντικό κομμάτι για να μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ισορροπημένος και να έχει τη δύναμη να προχωρήσει παρακάτω στη ζωή του, ανοίγοντας τα φτερά του και δημιουργώντας και άλλες σχέσεις, είναι πολύ πιθανόν η δική σας «αδράνεια» στο ερωτικό κομμάτι της ζωής σας να οφείλεται στο ότι για εσάς είναι πιο σημαντικό να κατακτήσετε αυτή την αγάπη και την αποδοχή, της μητέρας, έστω και μέσα από άλλες γυναίκες-σύμβολα αυτής της αγάπης για εσάς και μετά να προχωρήσετε σε άλλες σχέσεις είτε με το ίδιο είτε με το άλλο φύλο.

Κατά τη γνώμη μου το κομμάτι που πρέπει να εστιάσετε σε μία θεραπευτική διαδικασία δεν είναι το αν είστε ομοφυλόφιλη ή όχι και να έλκεστε από το ίδιο φύλο σεξουαλικά, αλλά πολύ περισσότερο να εξετάσετε και να δουλέψετε τη σχέση τη δική σας με τη μητέρα σας και να δείτε πως αυτό μπορείτε να το αντιμετωπίσετε μέσα σας συναισθηματικά και τι μπορείτε ίσως να κάνετε για να αλλάξει αυτό. Αφού δουλέψετε αυτή τη σχέση στη θεραπεία τότε θα έχετε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το αν έλκεστε από γυναίκες λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων ή λόγω έλλειψης αυτής της φιγούρας στη ζωή σας.

Ίρις Κρέμερ
Συμβουλευτική Ψυχολόγος
www.lifemade.gr
T.: 2130049125

 

Διαβάστε σχετικά άρθρα:

Το παράπονο μιας κόρης: Η μητέρα μου με είχε πάντα για μαριονέτα της

Εκρηκτική σχέση μητέρας-κόρης: Πώς θα σβήσετε τις «φωτιές»;

Μητέρα-Νάρκισσος: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η μάνα μου δεν θέλει να είμαι ευτυχισμένη»

Οι  7 επιθυμίες μίας κόρης που δεν αγαπήθηκε

Σχετικά άρθρα