Ο καρκίνος στο πάγκρεας είναι από τους πιο επιθετικούς, αν όχι ο πλέον επιθετικός, τύπους καρκίνου. Λόγω των υψηλών ποσοστών θνησιμότητας που έχει, κατατάσσεται στους λεγόμενους καρκίνους – «αστραπή», εξαιτίας της ταχύτητας με την οποία ανατύσσεται, με τη διάγνωσή του συχνά να γίνεται όταν πλέον είναι σε τελικό στάδιο.
Ποιά είναι, όμως, τα συμπτώματα του καρκίνου στο πάγκρεας όταν είναι πλέον σε τελικό στάδιο;
Ορισμός και συμπτώματα
Το πάγκρεας είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό πεπτικό όργανο, δεδομένου ότι είναι υπεύθυνο για την παραγωγή ινσουλίνης.
Η όποια δυσλειτουργία του μεταβάλλει σημαντικά τη ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα. Αλλά τα πρώτα συμπτώματα του καρκίνου του παγκρέατος είναι συνήθως αρκετά… διακριτικά και όχι ειδικά (πεπτικές διαταραχές, πόνος στο στομάχι ή στην πλάτη), που είναι η αιτία μιας καθυστερημένης διάγνωσης του συγκεκριμένου καρκίνου σε προχωρημένο πλέον στάδιο.
Στην περίπτωση αυτή, ένα άτομο που πάσχει από προχωρημένο καρκίνο του παγκρέατος θα παρουσιάσει σημαντικές διαταραχές της γλυκόζης του αίματος, που θα σχετίζονται με διαταραχές αφομοίωση λίπους.
Τα σημάδια ότι είναι σε τελικό στάδιο
Καθώς το στάδιο όγκου του καρκίνου του παγκρέατος εξελίσσεται, τα συμπτώματα θα επιδεινωθούν και θα γίνουν πιο συνηθισμένα.
Η ταξινόμηση των καρκίνων έχει τέσσερα στάδια. Το πιο προηγμένο στάδιο 4, που είναι μια επέκταση του καρκίνου στο σώμα με τη μορφή μεταστάσεων. Ο όρος «τερματική φάση« δεν αντιστοιχεί σε αυτό το στάδιο, αλλά σημαίνει ότι καμία θεραπεία δεν είναι πια αποτελεσματική για την καταπολέμηση της νόσου.
Η εμφάνιση μεταστάσεων, δηλαδή καρκινικών κυττάρων που έχουν μετακινηθεί από το πάγκρεας σε άλλα όργανα, συμβάλλει στην γενικότερη εξασθένηση του οργανισμού.
Το άτομο που βρίσκεται στο στάδιο αυτό δεν καταφέρνει πλέον να φάει, χάνει βάρος, αισθάνεται έντονο κοιλιακό πόνο, δεν μπορεί πλέον να περπατήσει κλπ.
Ποια η θεραπεία στο τελικό στάδιο
Εφόσον η θεραπεία έχει εγκαταλειφθεί, είναι η ώρα της λεγόμενης παρηγορητικής φροντίδας, μέσω ψυχολογικής υποστήριξης. Αυτή προορίζεται να συνοδεύσει τον ασθενή μέχρι το τέλος του, υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες.
Αυτό γίνεται με τη βέλτιστη αντιμετώπιση του πόνου, συχνά με την έγχυση μορφίνης (αντλία) ή παραγώγων μορφίνης. Όταν ο ασθενής δεν είναι πλέον σε θέση να φάει, μια ενδοφλέβια δίαιτα του παρέχει τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζεται.
Φυσικά, κάθε πρωτοβουλία λαμβάνεται μετά από συνεννόηση με τον συνοδό – φροντιστή του ασθενούς.
Με πληροφορίες από e-sante.fr
