Μόλις έχασα τον πατέρα μου: Πώς μπορώ να βοηθήσω τη μητέρα μου;

Τον Γενάρη του 2019 έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο σε ηλικία 80 ετών. Πάλεψε μόλις 3 με 4 μήνες γιατί ήταν στο πάγκρεας και στα οστά και δεν ήταν αναστρέψιμος με τίποτα.

Είμαστε «για τους τύπους» πολύ δεμένη οικογένεια αλλά τώρα βλέπω πως έχουμε πολλά προβλήματα. Εντάσεις για τα κληρονομικά, τσακωμοί για το τι έπρεπε να έχει γίνει για τον μπαμπά, πολλή βαβούρα γενικά. Αλλά κυρίως νοιάζομαι για τη μητέρα μου. Νιώθει μόνη της, το ξέρω.

Πώς μπορώ να βοηθήσω τη μητέρα μου;

Και οι εντάσεις με την αδερφή μου δεν βοηθούν καθόλου. Αλλά από την άλλη όταν συμβαίνει κάτι δεν μπορώ να το διαχειριστώ και πάντα πρέπει να μιλάω. Η μητέρα μου έχασε τον μπαμπά της σε ηλικία 4 ετών όταν τον κατέδωσε ο αδερφός του για πολιτικά ζητήματα και τον εκτέλεσαν.

Ορφάνεψε και από μάνα σχετικά σύντομα γιατί πέθανε από ζάχαρο. Η μόνη της οικογένεια είμαι εγώ και η αδερφή μου η οποία είναι ένα χρόνο μεγαλύτερή μου. Ήταν και ο μπαμπάς αλλά έφυγε από τη ζωή. Πώς μπορώ να τη βοηθήσω;

Στο ερώτημα απαντά η Συμβουλευτική Ψυχολόγος Ίρις Κρέμερ

Η μητέρα σας πενθεί όπως πενθείτε όλοι. Είναι λογικό να νιώθει στενοχώρια που έχασε τον σύντροφο της και σίγουρα ο θάνατος είναι ένα στοιχείο που από ότι μου λέτε της έχει χτυπήσει από πολύ νωρίς την πόρτα στη ζωή της.

Η μοναξιά είναι αναπόφευκτη όταν χάνεις τον σύντροφο σου και όσοι άνθρωποι κι αν την περιβάλλουν τη δική του θέση κανείς δε μπορεί να την αντικαταστήσει. Είναι όμως βέβαιο ότι θέλει τα παιδιά της και τα εγγόνια της (αν υπάρχουν) κοντά της.

Ο θάνατος είναι κάτι μη αναστρέψιμο

Η παρέα και η απασχόληση πάντα απαλύνει το πόνο. Δεν αναφέρεται την ηλικία της μητέρας σας αλλά αν είναι νεότερη από ότι ήταν ο πατέρας σας τότε ίσως είναι καλό να στραφεί σε φίλους, να αποκτήσει συνήθειες που αγαπά και ίσως να βρει μια παρέα για τις ώρες που εσείς δεν μπορείτε να είστε εκεί.

Δυστυχώς ο θάνατος είναι κάτι μη αναστρέψιμο και αναγκαστικά όλοι πρέπει να τον αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας η οποία τρέχει. Αν έχετε οικογένεια, είναι αναμφισβήτητο ότι τα παιδιά σας σάς χρειάζονται, καθώς και ο σύζυγος αν υπάρχει.

Ο καθένας κάνει τις επιλογές του

Όσο για την αδερφή σας κατανοώ ότι είναι στενάχωρο δυο αδέρφια να τσακώνονται και να υπάρχουν αντιπαραθέσεις για τέτοιου είδους ζητήματα. Όμως ο καθένας έχει τον χαρακτήρα του και καλό είναι να το κατανοούμε αυτό ώστε να ξέρουμε και πώς να διαχειριστούμε τις καταστάσεις.

Αν η αδερφή σας δεν θέλει να είναι κοντά στη μητέρα σας, αυτό είναι μια δική της επιλογή και εσείς δεν πρέπει να επιμείνετε σε αυτό καθώς αφορά τη μεταξύ τους σχέση, ασχέτως βέβαια της γνώμης που θα σχηματίσετε για εκείνη. Όσο για τα διαδικαστικά και κληρονομικά, θα πρέπει να παλέψετε για αυτό, αν το επιθυμείτε. Σίγουρα ένας δικηγόρος θα σας συμβούλευε καλύτερα πάνω σε αυτό το θέμα, σχετικά με το πώς να κινηθείτε.

Ίρις Κρέμερ
Συμβουλευτική Ψυχολόγος
www.lifemade.gr
T.: 2130049125