Μάθε να μετατρέπεις τον πόνο σου σε δύναμη!

<p style="text-align: justify;">Ελπίζοντας στη σωτηρία που προέρχεται από τους τέλειους γονείς που θα μας έχουν στην αγκαλιά τους για πάντα σα βρέφη, απογοητευόμαστε και νοσταλγούμε με πόνο τον χαμένο παράδεισο. Δραματοποιούμε τον πόνο με παράτολμη συμπεριφορά και αφού θυμώσουμε με όλα τα πρότυπα εξουσίας τους προκαλούμε να μας πονέσουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Γράφει ο <strong>Θεοφάνης Καραγιάννης</strong>, ψυχολόγος- ψυχοθεραπευτής (Υπαρξιακή-Ψυχαναλυτική προσέγγιση), συνεργάτης στο Ψυχοθεραπευτικό Ινστιτούτο «Αντίστιξη»</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/photos/psyxologia/aytopepoithhsh/karagiannis.JPG" alt="" width="80" height="107" /></p>
<p style="text-align: justify;">Ελπίζοντας στον τέλειο σωτήρα σύντροφο απογοητευόμαστε και τον προδίδουμε, αφού νιώθουμε προδομένοι, και πονάμε γι’αυτό. Ελπίζουμε στα παιδιά μας να μας προσφέρουν τη χαρά και όταν αυτά φύγουν παραδινόμαστε σε μία μαζοχιστική μιζέρια. Ελπίζουμε σε ένα σωτήρα Θεό, αλλά όταν η φθορά και ο θάνατος πλησιάζει, ασχολούμαστε ηδονικά με τις αρρώστιες μας. Αλλά δεν ελπίζουμε στο Θεό μέσα μας, στη δική μας πιθανότητα να βρούμε νόημα σε μία ζωή παρά το θάνατο, σε μία ερωτική σχέση παρά την έλλειψη φρεσκάδας της, στα παιδιά μας παρότι θα φύγουν κάποτε και θα μας αμφισβητήσουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν βλέπουμε την ευτυχία του ότι ευθυνόμαστε εμείς προσωπικά για τη δυνατότητα μας να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας. Είναι υποχρέωσή μας να παλέψουμε ώστε να μην αφήνουμε τις πληγές μας να μας εμποδίζουν από τη ζωή. Να μην ερωτευόμαστε τον πόνο που επιβεβαιώνει τους φόβους μας αλλά τη δύναμη μέσα μας που αντέχει τους πόνους και αυτή τη δύναμη να ερωτευόμαστε και στους άλλους. Η δύναμη αυτή ενεργοποιείται μόνο μέσα από τη βεβαιότητα ότι ο μεγαλύτερος θάνατος είναι η παράλυτη ζωή. Μόνο αν δεν υπάρχει άρνηση θανάτου μπορεί να υπάρξει κατάφαση ζωής.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο υπαρξιακός θεραπευτής δεν σπεύδει να βρει λύσεις που θα καταπραύνουν την οδύνη του θεραπευόμενου, ούτε επιθυμεί να μεταδώσει το νόημα που έχει δώσει ο ίδιος στη ζωή του στους άλλους. Έχει το κουράγιο να συντροφεύσει τον θεραπευόμενο στο επίπονο ταξίδι της αυτογνωσίας και έχοντας θέσει ο ίδιος ερωτήματα για το νόημα της  ζωής και του θανάτου του, μπορεί να καταλάβει τον πόνο και τη φθορά του άλλου. Έχοντας βιώσει την αξία της αυθεντικότητας στις σχέσεις, μπορεί να εμπνεύσει τον θεραπευόμενο στο να ξεπερνάει την απομόνωσή του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να ευτυχίσει.</p>

Σχετικά άρθρα