Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 94 ετών, ο διεθνούς φήμης και εμβληματικός γλύπτης Παναγιώτης Βασιλάκης, γνωστός ως «Takis».
Χάρη στην πολυδιάστατη δημιουργική ιδιοφυΐα του, τη γενναιοδωρία του και την εξαιρετική του διαίσθηση, ο Τakis ήταν μπροστά από την εποχή του, γεγονός που συνέβαλε στη διεθνή του επιτυχία.
https://www.instagram.com/p/B08TD9hAta7/
Από τους κυριότερους εκπροσώπους της σύγχρονης τέχνης
Το Ίδρυμα «Takis» ανακοίνωσε σχετικά με την απώλεια του διεθνούς γλύπτη: «Ένας αληθινός πρωτοπόρος, επαναστάτης και θρύλος. Θα μείνει για πάντα αλησμόνητος».
Ο Έλληνας γλύπτης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1925 και πέθανε τον Αύγουστο του 2019, στην Αθήνα. Συγκαταλέγεται στους κυριότερους εκπροσώπους της σύγχρονης εικαστικής σκηνής και της κινητικής τέχνης.
Από πολύτεκνη οικογένεια
Υπήρξε πρωτοπόρος, τόσο εξαιτίας των υλικών και των τεχνικών που χρησιμοποίησε όσο και λόγω των ιδεών που μετέδωσε. Ήταν το έκτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας. Αν και οι γονείς του υπήρξαν ευκατάστατοι με την καταστροφή της Σμύρνης, ο πατέρας του, ο οποίος ήταν κτηματίας, έπεσε έξω.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η οικογένεια να δοκιμαστεί σκληρά από τη φτώχια. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια συμπίπτουν με τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά και τη Γερμανική κατοχή. Κατά τη διάρκεια αυτής υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ΕΠΟΝ, γεγονός που είχε ως συνέπεια την καταδίκη του σε εξάμηνη φυλάκιση.
Ένας αυτοδίδακτος επαναστάτης
Υπήρξε αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, και με έρευνα, μελέτη και πειραματισμούς κατάφερε να αποτελέσει έναν από τους ανανεωτές της γλυπτικής. Βάσισε την καλλιτεχνική του έκφραση και δημιουργικότητα στη λειτουργική χρήση των φυσικών νόμων.
Το φως, αλλά και η κίνηση σε κάθε της μορφή- μηχανική, ηλεκτρομηχανική, θερμική, μαγνητική, υδροδυναμική- είναι στοιχεία που αποτελούν βασικούς πυρήνες του έργου του.
Το 1952, με τους Μίνω Αργυράκη και Ραϊμόνδο έχτισαν το 1952 ένα μικρό ατελιέ στην Ανάκασα. Στα τέλη του 1953 έφυγε για το Παρίσι, όπου δημιούργησε τους «Τέσσερις Στρατιώτες» και συμμετείχε σε διεθνή έκθεση τέχνης στους Δελφούς.
Η αγάπη του για το Παρίσι
Το 1954, φτάνοντας στη γαλλική πρωτεύουσα ήταν για λίγους μήνες στο ατελιέ του Brancusi. Εκεί άρχισε να κατασκευάζει γλυπτά από σίδερο, εμπνευσμένα από την ελληνική αλλά και την αιγυπτιακή μυθολογία και τέχνη. Δούλεψε τα μυστικά του μετάλλου στο σιδεράδικο της rue d’ Odessa.
Στο Παρίσι εξέθεσε και τα πρώτα του σινιάλα – σηματοδότες. Τα τρία περίπου επόμενα χρόνια ταξίδεψε και έζησε ανάμεσα στο Παρίσι και στο Λονδίνο, όπου εμπνεύστηκε και δημιούργησε τα πρώτα του κινητικά έργα.
Από το 1955 και μέχρι το τέλος του 1965, ως καλλιτεχνική διάνοια ήδη από τότε, πειραματίστηκε με όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντος και της φύσης τα οποία μας περιβάλλουν, αλλά αδυνατούμε να εντοπίσουμε με γυμνό μάτι. Αυτά τα στοιχεία θα αποτελέσουν τη βάση της καλλιτεχνικής του πορείας.
Πολλοί τον θαύμαζαν
Μάλιστα, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πριν περπατήσει ο άνθρωπος στο Διάστημα, ο καλλιτέχνης πραγματοποίησε performance στην παριζιάνικη γκαλερί Iris Clert με τίτλο «Το αδύνατο: Ο άνθρωπος μέσα στο Διάστημα».
Ο γλύπτης αποφάσισε να ασχοληθεί με τον μαγνητισμό και να τον αναζητήσει στις διάφορες υπαρκτές και ανύπαρκτες μορφές του, αφήνοντας τελικά το στίγμα του στην Ευρώπη, αφού οι εφευρέσεις του κέρδισαν τον θαυμασμό της avant garde σκηνής.
Η διεθνής καριέρα
Η αυτοβιογραφία του έχει εκδοθεί δύο φορές. Η πρώτη φορά ήταν στο Παρίσι το 1961 από τον εκδοτικό οίκο Julliard με τίτλο «Estafilades». Στα ελληνικά εκδόθηκε το 2005 από τις εκδόσεις Φερενίκη με τίτλο «Takis».
Το περιοδικό New Scientist, σε άρθρο του με τίτλο «Οι ήχοι του αύριο», τον κατέταξε μαζί με τους Ιάννη Ξενάκη και John Cageστους περισσότερο υποσχόμενους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα.
https://www.instagram.com/p/BzaZd7unBG7/
Αυτό το διάστημα η Tate Modern εκθέτει έργα του στον τρίτο όροφο του κτηρίου της, σε συνεργασία με το MACBA της Βαρκελώνης και το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Συνολικά η έκθεση περιλαμβάνει 70 αντιπροσωπευτικά έργα από όλες τις περιόδους του καλλιτέχνη, συνοδεία οπτικοακουστικού υλικού. Συνεχίζεται μέχρι τις 27 Οκτωβρίου.
