<p>Είχαν περάσει μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Μέσα στο ψυχεδελικό σύμπαν, όμως, όπου με είχε μόλις κλείσει η βαρύγδουπη δήλωσή του, φάνταζαν αιώνες: «Θέλω να έχουμε μια σχέση αποκλειστική, αλλά μη δεσμευτική…». Με το αφτί στο κινητό και το βλέμμα καρφωμένο στο φρέσκο μου πεντικιούρ – πάντα κολλάς σε κάτι εντελώς άσχετο τέτοιες στιγμές –, αποφάσισα τελικά να λύσω τη σιωπή μου με μία ερώτηση: «Τι εννοείς;». Κι όμως. Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ότι ήξερα ακριβώς τι εννοούσε. Αυτό, λοιπόν, που ήθελε να πει, σε ελεύθερη μετάφραση ήταν: «Το σεξ είναι πολύ καλό, πάντα ήταν. Γι' αυτό και δεν έχω την ανάγκη να κοιτάζω δεξιά και αριστερά. Αυτό σημαίνει ότι η σχέση μας θα είναι αποκλειστική. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει και ότι θα σε παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο, ότι θα έχω έννοια αν γύρισες με ασφάλεια στο σπίτι σου το βράδυ, ότι θα πηγαίνουμε ρομαντικές εκδρομές με κάθε ευκαιρία. Και εδώ ακριβώς κολλάει το “μη δεσμευτική”».</p>
<p>Η «ελεύθερη μονογαμία» μοιάζει να είναι η τελευταία λέξη της μόδας στις σύγχρονες σχέσεις. Παντού συναντάς και μιλάς με απεγνωσμένες γυναίκες, που χαίρονται για τους λάθος λόγους: «Είναι φοβερός, σου λέω! Είναι απίστευτος! Είχα καιρό να συναντήσω τέτοιον άντρα! Με παίρνει τηλέφωνο και το πρωί για καλημέρα και το βράδυ για καληνύχτα! Και όταν λέει “θα βγούμε αύριο για ποτό” το εννοεί! Πηγαίνουμε για ποτό!». Η ερώτηση είναι πολύ απλή: Γιατί να μη σε πάρει τηλέφωνο; Και από πότε το γεγονός ότι ένας άντρας θα απαντήσει σε ένα μήνυμα έγινε συνώνυμο με το κελεπούρι; Τρομοκρατημένες από τη ζούγκλα που υπάρχει εκεί έξω, αποσβολωμένες με το freak show που θα μπορούσαμε να στήσουμε αν συγκεντρώναμε όσους έχουμε κατά καιρούς γνωρίσει σε ένα φωταγωγημένο τσίρκο, έχουμε φτάσει πλέον στην ύψιστη κατάπτωση, που δεν είναι άλλη από το να θεοποιούμε το αυτονόητο.</p>
<p>Κάπου ανάμεσα στην ιστορία για το πόσο θα πονάει όσο μεγαλώνει το στήθος σου και στις συμβουλές για να μην τρομάξεις την πρώτη φορά που θα σου έρθει περίοδος, οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας πάσχιζαν να μας μάθουν ότι «τον άντρα πρέπει να τον παιδέψεις, να μην του χαριστείς, να τον αφήσεις να σε ερωτευτεί εκείνος πρώτος και μην ξεχνάς: εσύ τον διαλέγεις, όχι αυτός εσένα». Και ίσως να μας τα έλεγαν όλα αυτά επειδή και οι ίδιες είχαν πέσει σε παγίδες που τις έκαναν να νιώσουν από πολύ νωρίς θαμπές και δεδομένες. Και εμείς, όμως, δεν τα καταφέραμε και τόσο σπουδαία. Με τέτοια φόρα που ξαφνικά πήραμε ως δυναμικές γυναίκες καριέρας που πληρώνουν μόνες τους τα ρούχα που αγοράζουν και το φαγητό που τρώνε στο εστιατόριο – ακόμη και όταν συνοδεύονται –, ξεχάσαμε κάτι πολύ σημαντικό: το δικαίωμα να θέσουμε (και) τους δικούς μας όρους στο ερωτικό παιχνίδι. Με αποτέλεσμα οι άντρες να έχουν το πάνω χέρι και να ορίζουν τη φύση και τη φάση της σχέσης.</p>
<p>Το χειρότερο, λοιπόν, δεν είναι να ακούσεις από την άλλη άκρη της γραμμής ένα φαντασμένο πετεινάρι που σου δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν είναι για πολλά πολλά και άμα σου αρέσει. Το χειρότερο είναι ότι καταλήγεις να συμβιβάζεσαι με τα λίγα, μόνο και μόνο για να λες στις φίλες σου ότι έχεις σχέση, έστω και αν πρόκειται για μια σχέση «αποκλειστική, αλλά μη δεσμευτική». Εδώ και πολύ καιρό, τα μπαρ έχουν γεμίσει γυναικοπαρέες που κάθε σαββατόβραδο επιδίδονται στην ίδια ακριβώς ρουτίνα: Θα εισβάλουν στον χώρο τινάζοντας τα φρεσκολουσμένα μαλλιά που μυρίζουν μαλακτική κρέμα και εντατικό πιστολάκι. Θα βρουν η μία την άλλη, θα παραγγείλουν ποτό και όταν συνειδητοποιήσουν ότι κανείς δεν πρόκειται να έρθει να τους μιλήσει, θα βγάλουν το κινητό και θα δείχνουν τα μηνύματα που τους έστειλε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας κάποιος φιλελεύθερος μονογαμικός. Η βραδιά κορυφώνεται με αναλύσεις του τύπου «εγώ πιστεύω ότι σε γουστάρει, απλώς το παίζει δύσκολος» και «μην του ξαναστείλεις, άσ' τον να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση». Οταν όμως το ποτό τριτώσει, η κοπέλα, που δεν είναι πια φρεσκολουσμένη μια και τα μαλλιά της μυρίζουν τσιγάρο και κακό εξαερισμό, θα κάνει το μοιραίο λάθος να στείλει τρεκλίζον μήνυμα, επικαλούμενη την εύθραυστη ψυχή της: «Πού είσαι; Θες να περάσω; Με σκέφτεσαι;». Στην καλύτερη περίπτωση, την ίδια στιγμή, ο αποστασιοποιημένος παραλήπτης θα παίζει PlayStation με τους φίλους του και στη χειρότερη θα ανακοινώνει το μανιφέστο του περί μη δεσμευτικών σχέσεων σε κάποια άλλη αθώα ύπαρξη.</p>
<p>Δεν είναι εύκολο να δηλώνεις single σε έναν κόσμο κρίσης που σε κάνει να φαντασιώνεσαι τον εαυτό σου στην αφίσα τού «Οσα παίρνει ο άνεμος», με εκείνο το σκισμένο, μα κατακόκκινο φόρεμα της Σκάρλετ Ο'Χάρα, να εκλιπαρείς τον Κλαρκ Γκέιμπλ να σε πάρει μακριά από όλα αυτά. Αν όμως ο δικός σου ήρωας φοβάται και τον πόλεμο και τη φωτιά, είναι προτιμότερο να σφίξεις τον κορσέ σου, να σουλουπώσεις όπως όπως το φουστάνι σου και να εύχεσαι στον εαυτό σου «καλημέρα» και «καληνύχτα» κάθε ημέρα και κάθε νύχτα, ώσπου να βρεθεί εκείνο το μυστηριώδες πλάσμα που το έσκασε από το τσίρκο γιατί παραήταν αλλόκοτο: ήθελε και αποκλειστική και δεσμευτική σχέση.</p>
<p> </p>
<p>Πηγή: www.tovima.gr/vimadona</p>