Δεν έχω ζήσει τίποτα, νιώθω ένα αφόρητο κενό που με κάνει να κλείνομαι συνέχεια στο σπίτι. Από μικρή δεν έζησα και πολλά, το μόνο που θυμάμαι έντονα να με χτυπάνε στο κεφάλι, να μου τραβάνε τα μαλλιά και να μου φωνάζουν με το παραμικρό.

Σε παιδικά πάρτι πότε δεν έχω πάει, μου έσκιζαν τις προσκλήσεις και δεν με άφηναν να πάω. Ακόμα και στα ρούχα ήταν αυστηροί, όχι κοντά ρούχα, όχι στενά, όχι φανταχτερά χρώματα. Θυμάμαι που μάζευα διαφημιστικά από διάφορες σχολές χορού και παρακάλαγα να με πάνε να μάθω αλλά τίποτα. Μέχρι και κολύμπι ήθελα να μάθω, όπως τα άλλα παιδάκια, αλλά αυτό ποτέ δεν έγινε.

Η πρώτη μου φορά που βγήκα έξω από το σπίτι πέραν του σχολείου και των απογευματινών μαθημάτων ήταν στο χορό αποφοίτησης λυκείου στα 18 μου, βέβαια με είχαν αφήσει υπό ένα όρο να επιστρέψω μέχρι τις δώδεκα το βράδυ. Πρώτη φορά έβγαινα από το σπίτι ένιωθα παράξενα και άβολα.

Αποσύρθηκα από τα πάντα

Γενικά ήμουν ένα παιδί, όπως και τώρα στα 23, χωρίς να μιλάω πολύ και συνήθως να κάθομαι σε μια γωνία και απλά να παρακολουθώ χωρίς να συμμετάσχω στις συζητήσεις. Από μικρή δυσκολευόμουν να κάνω φίλους, ποτέ δεν ήμουν μέλος μεγάλης παρέας, είχα κάνει δύο φίλες, αλλά δεν κράτησαν για πολύ.

Μεγάλωσα και πλέον δεν έχω κανένα. Πολλές φορές πιάνω να μιλάω μόνη μου και να δημιουργώ σενάρια. Προσπάθησα να κάνω νέες γνωριμίες στο πανεπιστήμιο, αλλά και πάλι έμεινα μόνη. Πλέον, νιώθω ανίκανη, λες και έχω μαγνήτη που απωθεί τους γύρω μου.

Έτσι, αποσύρθηκα από τα πάντα. Κλείνομαι στο σπίτι, σπανίως βγαίνω, σχεδόν καθόλου θα έλεγα. Συνολικά στη ζωή μου έχω βγει βράδυ για ένα ποτό δύο φορές και αυτές ήταν απαίσιες, δεν ήξερα τι να κάνω, δεν μ’άρεσε, δεν ξέρω αν αυτό είναι φυσιολογική αντίδραση, εκ τότε δεν ξαναβγήκα βράδυ.

Κάθομαι απλά σπίτι και ο χρόνος περνά

Δοκίμασα να πάω και εκδρομές, στο βουνό ή και στη θάλασσα, αυτό μου άρεσε, αλλά είμαι πάλι μόνη, όλοι πάνε με φίλους, γνωστούς, εγώ να κάθομαι εκεί μόνη χωρίς να έχω κάποιο να γελάσω, να περάσει ευχάριστα η ώρα, να νιώσω ότι έχω κάποιον εκεί παρόλο που δεν πολύ μιλάω και αυτό με στεναχωρεί. Αυτό το καλοκαίρι με δυσκολία πήγα δύο φορές θάλασσα.

Είμαι 23 και δεν έχω κάνει τίποτα, έχω σπουδάσει και πάλι τη ζωή μου τη νιώθω κενή. Κάθομαι απλά σπίτι και περνάνε οι ώρες, δυσκολεύομαι πλέον να συγκεντρωθώ, ακόμη και να διαβάσω ένα βιβλίο, που άλλες φορές μέσα σε 3-4 μέρες τελείωνα ένα ολόκληρο βιβλίο. Ακόμη και για την ίδια την σπουδή μου αδιαφορώ δεν έχω ψάξει να βρω δουλειά σχετική, πλέον δεν με ελκύει τίποτα.

Με «πνίγει» όλη αυτή η κατάσταση

Μπορεί πολλές φορές και μέχρι το μπάνιο να πρέπει να σύρω τα πόδια μου για να πάω. Όταν είμαι μέσα σε πλήθος κόσμου νιώθω άβολα, ακόμα και με λιγοστό κόσμο, ντρέπομαι να μιλήσω, να ανοίξω μια συζήτηση, να ρωτήσω κάτι, μιλάω πάντα χαμηλόφωνα και σχεδόν από μέσα μου, παίρνω σχόλια ότι δεν άκουσαν τι είπα και πολλές φορές με αγνοούν. Δεν ξέρω τι να κάνω.

Από τη μια με «πνίγει» όλη αυτή η κατάσταση, μόνη, χωρίς να έχω κάποιον και από την άλλη όταν μου δοθεί η ευκαιρία απλά κάθομαι εκεί σαν ακροατής ή πολλές φορές το επιδιώκω να μένω μόνη, ακόμη και τους συγγενείς άρχισα να τους αποφεύγω βρίσκω διάφορες δικαιολογίες. Θα μπορούσατε να μου εξηγούσατε τι μου συμβαίνει;

Στο ερώτημα απαντά η Ψυχολόγος Έλενα Τσαμκόσογλου, Μ. Α

Αγαπητή αναγνώστρια,

Προφανώς ήρθε η μεγάλη ώρα να κάνετε αλλαγές στη ζωή σας. Σιγά σιγά, με το δικό σας βηματισμό. Θα χρειαστεί να κάνετε υπομονή και να είστε επιεικής με τον εαυτό σας στην προσπάθειά του να βγει προς τα έξω. Η συνδρομή ενός ψυχολόγου θα είναι πολύτιμη για εσάς σε αυτό σας το ταξίδι.

Αυτό που σας συμβαίνει μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία κατάθλιψης αλλά είναι σημαντικό να το δείτε ως «καμπανάκι» που θέλει κάτι να σας πει και να σας κινητοποιήσει. Είναι βασικό να βρείτε πρώτα τι σας ευχαριστεί και ίσως να πειραματιστείτε για κάποιο διάστημα μέχρι να το βρείτε.

Δεν είστε πια ένα αβοήθητο παιδί

Τα καλά νέα είναι ότι ακόμη και αν έχετε περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, ακόμη και αν υπεστήκατε καταπίεση ή και κακοποίηση, τώρα δεν είστε πια ένα αβοήθητο παιδί. Τώρα μπορείτε να πάρετε τη ζωή σας στα χέρια σας, να κάνετε τα βήματα που αποφασίσετε.

Λέτε: «Θυμάμαι που μάζευα διαφημιστικά από διάφορες σχολές χορού και παρακάλαγα να με πάνε να μάθω αλλά τίποτα, μέχρι και κολύμπι ήθελα να μάθω, όπως τα άλλα παιδάκια, αλλά αυτό ποτέ δεν έγινε». Έχετε σκεφτεί ότι τώρα αυτό είναι κάτι που μπορείτε να κάνετε;

Να δυναμώσετε την πίστη στον εαυτό σας

Μπορείτε να ανακαλύψετε καινούριους κόσμους και νέους φίλους, σε κολυμβητήρια ή σχολές χορού. Πιθανώς κάποια στοιχεία κοινωνικής φοβίας να σας τρομάζουν και σε αυτό το σημείο βοηθάει η τόνωση της αυτοπεποίθησης και η ενίσχυση της αυτοεκτίμησής σας.

Δεν πειράζει αν δεν σας αρέσει να πάτε για ποτό και δεν πειράζει αν μιλάτε χαμηλόφωνα. Όταν δυναμώσετε την πίστη στον εαυτό σας θα μεγαλώσει και η φωνή σας. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει σταδιακά με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου.

Με την ψυχολογική υποστήριξη θα μπορέσετε να δείτε που βρίσκεστε , που θέλετε να πάτε και τι σας εμποδίζει, καθώς και να επουλώσετε τραύματα του παρελθόντος, πράγμα που θα ξεμπλοκάρει τον δρόμο σας .

Έλενα Τσαμκόσογλου, Μ. Α
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
6972137475
[email protected]
www.psychologos-tsamkosoglou.gr
Facebook: ElenaTsamkosoglou Psychologos
Linkedin: Elena Tsamkosoglou

Διαβάστε σχετικά άρθρα:

Τα 4 υπαρξιακά αγκάθια: Θάνατος, ελευθερία, απομόνωση και νόημα 

Πώς οι πολλές ώρες στο facebook αυξάνουν το αίσθημα απομόνωσης