<p>Πόσο εύκολη είναι τελικά η δουλειά μας; Πόσο εύκολο είναι να είσαι αθλητικός συντάκτης και να σου ζητείται να αναλύσεις έναν αγώνα; Ειδικά στην Ελλάδα, η συνταγή είναι απλή: Βλέπεις το τελικό αποτέλεσμα και με βάση το σκορ… ανασύρεις από το συρτάρι το κατάλληλο κείμενο.</p>
<p>Θυμάμαι για παράδειγμα το περίφημο 2-2 του Ολυμπιακού στο «Ντας Άντας» του Οπόρτο στο παιχνίδι που είχε αποτελέσει την αφετηρία της μεγαλειώδους πορείας των «ερυθρόλευκων» προς τους «8» του Champions League. Για 85 λεπτά όχι απλά δεν υπήρχε Ολυμπιακός στο γήπεδο, αλλά μόνο ο καλός Θεούλης γνωρίζει πως είχε διατηρηθεί το σκορ μέχρι εκείνο το σημείο στο 2-0.</p>
<p>Ο Ζαρντέλ έχανε τα άχαστα, ο Ζάχοβιτς το ίδιο, θυμάμαι ακόμη και μία φάση που είχε χάσει την μπάλα μέσα από τα χέρια του ο Ελευθερόπουλος και ως δια μαγείας είχε βρεθεί ο Ανατολάκης να την απομακρύνει με σωτήριο τάκλιν πάνω από τη γραμμή. Και ξαφνικά με δύο φάσεις από το πουθενά οι Πειραιώτες ισοφάρισαν. Αυτό ήταν…</p>
<p>Την επόμενη μέρα υπήρξαν εφημερίδες που αποθέωναν τον Μπάγεβιτς για την τακτική του: Θυμάμαι το αμίμητο σχόλιο «ο Ντούσκο ρίσκαρε αφήνοντας την Πόρτο να κουραστεί και τη χτύπησε στο τέλος». Φαντάζομαι ότι και ο ίδιος ο «Πρίγκιπας» θα είχε λυθεί στα γέλια την επόμενη διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ανάλυση.</p>
<p>Τι πιο εύκολο λοιπόν σήμερα να κατηγορήσει κανείς τον Μίτσελ για την τεσσάρα από την Παρί. Και η πιο βασική κατηγορία που του ασκείται είναι ότι ρίσκαρε υπερβολικά στο πρώτο ημίχρονο με αποτέλεσμα να μείνει από δυνάμεις ο Ολυμπιακός στην επανάληψη.</p>
<p>Ανήκω κι εγώ στην κατηγορία όσων αμφιβάλλουν κατά πόσο ο συγκεκριμένος Ισπανός τεχνικός μπορεί να δημιουργήσει μια ομάδα ανταγωνιστική για επίπεδο Champions και Europa League. Ωστόσο αν υπάρχει ένα παιχνίδι που μπορεί να πιστωθεί ως το μεγαλύτερο παράσημο στην έως τώρα παρουσία του στον «ερυθρόλευκο» πάγκο, αυτό είναι η αναμέτρηση με τους Γάλλους.</p>
<p>Προσωπικά όχι μόνο δεν βρίσκω ψεγάδι στην τακτική που ακολούθησε, αλλά αντίθετα θεωρώ ότι αν ήταν λίγο τυχερός μπορούσε να είχε αποστομώσει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο όλους εμάς τους επικριτές του. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος…</p>
<p><strong>Η επιλογή των 11</strong></p>
<p>Στο άκουσμα των έντεκα παικτών που επέλεξε ο Μίτσελ να ξεκινήσει το παιχνίδι, ομολογώ ότι έβλεπα την… τεσσάρα να έρχεται κατακούτελα. Όχι τόσο λόγω της απουσίας του Σαβιόλα από το αρχικό σχήμα, όσο λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας Σιόβα – Μεντζανί στο κέντρο άμυνας και Μασάντο – Τσόρι στον κεντρικό άξονα.</p>
<p>Μου έλειπε το στοιχείο της ταχύτητας και ομολογώ ότι συζητώντας με συνάδελφό μου, προέβλεπα ότι θα ήταν αδύνατο οι συγκεκριμένοι έντεκα να ακολουθήσουν το ρυθμό που θα επέβαλαν οι Παριζιάνοι. Όχι απλά έπεσα έξω, αλλά η στρατηγική του Μίτσελ δικαιώθηκε στο… 110%.</p>
<p>Με βάση το βαθμό επικινδυνότητας του συγκεκριμένου αγώνα – τον οποίο θεωρώ τον πιο δύσκολο που έχει κληθεί να δώσει ο Ολυμπιακός στο νέο Καραϊσκάκη σε φάση ομίλων Champions League – ο Ισπανός παρέταξε μια ομάδα που χάρισε στους φίλους της τα καλύτερα 45 λεπτά που έχουν δει να τους προσφέρει μετά το 2005.</p>
<p><strong>Η στρατηγική</strong></p>
<p>Σε παιχνίδια απέναντι σε top class ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που διαθέτουν τη δυνατότητα να έχουν στον πάγκο τους παίκτες της ποδοσφαιρικής και χρηματιστηριακής αξίας ενός Λαβέτζι, ο δρόμος που καλείσαι να επιλέξεις οδηγεί σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Είτε ξεκινάς παθητικά το παιχνίδι, επιχειρώντας να κλείσεις πρώτιστα κάθε διάδρομο προς τη δική σου περιοχή (τακτική δηλαδή που επιλέγουν οι περισσότερες ελληνικές ομάδες της Superleague όταν έρχονται στο Καραϊσκάκη να αντιμετωπίσουν τον Ολυμπιακό), είτε ρισκάρεις στο ξεκίνημα, επιχειρείς να αποκτήσεις εσύ τον έλεγχο της μεσαίας γραμμής και χρησιμοποιείς το στοιχείο του αιφνιδιασμού για να χτυπήσεις τον αντίπαλό σου.</p>
<p>Και στις δύο περιπτώσεις γνωρίζεις ότι είναι αδύνατον να επιβάλλεις το δικό σου ρυθμό για ενενήντα λεπτά. Απέναντι σε ομάδες τόσο υψηλού ρυθμού και τόσο πλούσιου ρόστερ ξέρεις ότι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, θα πρέπει να καταφύγεις και στα δύο πλάνα. Και παθητικά θα χρειαστεί να αγωνιστείς και να πάρεις ρίσκο σπρώχνοντας τον αντίπαλό προς τη δική του περιοχή.</p>
<p>Συνήθως η επιλογή της πιο συντηρητικής προσέγγισης στο ξεκίνημα ενός αγώνα είναι η πιο ασφαλής απέναντι στους… Έλληνες δημοσιογράφους. Χάνεις με ένα φτωχό πλην τίμιο 2-0, κερδίζεις τις εντυπώσεις γιατί πάλεψες ηρωικά το παιχνίδι και σώζεις την προσωπική σου παρτίδα.</p>
<p>Ο Μίτσελ, λοιπόν, διάλεξε το δύσκολο δρόμο. Ρίσκαρε στο πρώτο ημίχρονο στριμώχνοντας την Παρί στα σχοινιά, γνώριζε ότι στο ξεκίνημα της επανάληψης η ομάδα του θα έπρεπε να χαμηλώσει ταχύτητα και προφανώς σχεδίαζε να αξιοποιήσει στο φινάλε την είσοδο φρέσκων παικτών όπως ο Κάμπελ και ο Σαβιόλα, μήπως και έφτανε στο ιδεατό σενάριο της νίκης.</p>
<p>Για το πρώτο ημίχρονο δεν το συζητάμε. Ωστόσο – κι εδώ ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου – μέχρι να έρθει το 1-2, θεωρώ ότι η επιλογή της στρατηγικής είχε πιάσει και στην επανάληψη. Τι εννοώ; Ναι μεν η Παρί είχε κυριαρχήσει κατά κράτος στον τομέα της κυκλοφορίας της μπάλας, πλην όμως οι Γάλλοι αδυνατούσαν να βρεθούν σε θέση βολής μπροστά από την εστία του Ρομπέρτο.</p>
<p>Μην σας παρασύρει ο αριθμός των τελικών προσπαθειών με τον οποίο ολοκλήρωσαν το παιχνίδι οι φιλοξενούμενοι, ούτε η εικόνα του αγώνα μετά το 1-3, όταν οι παίκτες του Ολυμπιακού κατέρρευσαν περισσότερα ψυχολογικά και λιγότερο σωματικά. Αναφέρομαι στην εικόνα του αγώνα μέχρι το 68ο λεπτό, όταν ο Τιάγκο Μότα νίκησε για πρώτη φορά τον Σάμαρη.</p>
<p>Πόσο έχει κινδυνέψει ο Ολυμπιακός σε αυτό το διάστημα της εδαφικής κυριαρχίας της ομάδας του Μπλαν; Ελάχιστα έως καθόλου. Ένα σουτ του Καβάνι μετά από «τσαφ» του Μασάντο και μία επικίνδυνη επέλαση του Λαβέτζι από τα πλάγια που δεν μπορεί να προλάβει ο Ιμπραϊμοβιτς. Ναι μεν λοιπόν ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να απειλήσει επιθετικά, πλην όμως δεν κινδύνευε σοβαρά και αμυντικά, ιδιαίτερα από τον άξονα. Το κοντράστ με την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου ήταν ασφαλώς εξόφθαλμο, πλην όμως απολύτως αναμενόμενο έχω την αίσθηση και για τον ίδιο τον Μίτσελ. Τι δεν περίμενε ο Ισπανός; Να δεχτεί σε διάστημα τεσσάρων λεπτών δύο τόσο φτηνά γκολ από κόρνερ.</p>
<p>Προσωπικά δεν πιστεύω ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν τόσο κουρασμένοι σωματικά που δεν μπορούσαν να πηδήξουν για μια κεφαλιά.</p>
<p><strong>Η αλλαγή του Τσόρι με τον Κάμπελ</strong></p>
<p>Τι κάνει λοιπόν ο Ισπανός για να απαντήσει στην εδαφική κυριαρχία της Παρί πριν τα δύο γκολ του Μότα; Αντικαθιστά έναν από τους πιο κουρασμένους του παίκτες (τον Τσόρι), δεν αδειάζει τον άξονα μεταθέτοντας εκεί τον Φουστέρ και ρίχνει στη μάχη έναν ταχύτατο και συνεπή στα ανασταλτικά του καθήκοντα παίκτη όπως ο Κάμπελ για να χτυπήσει στην αντεπίθεση. Συγχωρέστε με, αλλά τη στιγμή της αλλαγής δεν πιστεύω να υπήρξε ένας άνθρωπος στο Καραϊσκάκη να διαφωνήσει με την επιλογή του Μίτσελ. Ούτε ένας!</p>
<p><strong>Θέλεις και τύχη…</strong></p>
<p>Καταλαβαίνω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο στην Ελλάδα να δικαιώνεις έναν προπονητή για τις επιλογές του μετά από ένα βαρύ 4-1, αλλά δεν μπορώ όχι απλά να συμφωνήσω με όλες τις επιλογές του Μίτσελ, αλλά να συμπληρώσω ότι ακόμη και ο πιο αισιόδοξος φίλος του Ολυμπιακού δεν θα μπορούσε να πιστέψει παραμονή του αγώνα ότι η ομάδα του θα εμφάνιζε κόντρα σε μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες το συγκεκριμένο αγωνιστικό πρόσωπο, έστω και για 45'.</p>
<p>Και όπως και να το κάνουμε υπάρχει στο ποδόσφαιρο και ο παράγοντας τύχη. Όταν παίρνεις το ρίσκο στο πρώτο ημίχρονο θέλεις λίγο και τη βοήθεια της… ρουφιάνας. Για να πετύχει το στοιχείο του αιφνιδιασμού πρέπει να προηγηθείς εσύ στο σκορ. Γιατί αν είσαι εσύ η ομάδα που θα χτυπήσεις πρώτη, τότε μπορείς να κατεβάσεις ταχύτητα ακόμη και κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, καταμερίζοντας έτσι καλύτερα τις δυνάμεις σου στη συνέχεια της αναμέτρησης.</p>
<p>Όταν ξεκινάς με δύο δοκάρια και βλέπεις τον αντίπαλό σου να σκοράρει στη μία και μοναδική του προσπάθεια προς την εστία σου, ε τότε καταλαβαίνεις απλά ότι δεν είναι η βραδιά σου. Όταν πηγαίνεις στα αποδυτήρια χωρίς να κουβαλάς μαζί σου το μίνιμουμ που δικαιούσαι (να προηγείσαι) τότε ξέρεις ότι η υλοποίηση της στρατηγικής σου κρέμεται σε μια κλωστή…</p>
<p>Ακόμη και στην επανάληψη όταν έχεις περιοριστεί σε παθητικό ρόλο, χρειάζεσαι την τύχη να καλύψει το πρώτο σου σοβαρό λάθος. Να χτυπούσε για παράδειγμα η μπάλα στο πόδι του Ρομπέρτο μετά την κεφαλιά του Μότα. Να χτύπαγε στο δοκάρι…</p>
<p>Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε στιγμιότυπα του αγώνα που έδωσε η Γιουβέντους στην Κοπεγχάγη. Ένα διαρκές μονότερμα των Ιταλών με μια μαγική δύναμη να προστατεύει την εστία των Δανών και τον Βίλαντ να φοράει γάντια με… μαγνήτες. Τελικό αποτέλεσμα; 1-1. Αν η ομάδα του Μέλμπεργκ ήταν ελληνική σήμερα θα διαβάζαμε… αποθεωτικά σχόλια για την τακτική του Σολμπάκεν!</p>
<p>Υ.Γ. 1: Μία ένσταση έχω για την τακτική του Μίτσελ και αυτή αφορά τους ρόλους που είχε αναθέσει στους παίκτες του στα κόρνερ της Παρί. Λογικό να αναλάβει ο Σιόβας τον «Ίμπρα», λογικό να προσέχουν δύο παίκτες στο πρώτο δοκάρι τον Καβάνι (Μπονγκ, Μήτρογλου), αλλά εντελώς παράλογο να έχεις στείλει έναν από τους δύο σου κεντρικούς αμυντικούς εκτός περιοχής. Παρατηρήστε πολύ προσεκτικά τις δύο φάσεις των γκολ του Μότα και αναζητείστε να βρείτε που βρίσκεται ο Μεντζανί (προφανώς με εντολή προπονητή). Βρίσκεται εκτός περιοχής μαρκάροντας τους παίκτες της Παρί που περιμένουν την επαναφορά. Sorry κόουτς, αλλά εκεί στέλνεις τον Βάις, τον Μασάντο, τον Κάμπελ, ή τον Φουστέρ, δε στέλνεις τον έναν κεντρικό σου αμυντικό, αδειάζοντας την περιοχή σου…</p>
<p>Υ.Γ. 2: Τα παιχνίδια της κρίσης – σε ευρωπαϊκό επίπεδο – για τον Μίτσελ δεν είναι αυτά απέναντι στην Παρί, ούτε αυτά κόντρα στην Μπενφίκα. Η μοναδική ομάδα του ομίλου που βρίσκεται στα μέτρα του Ολυμπιακού ονομάζεται Άντερλεχτ. Και στις Βρυξέλλες η ήττα απαγορεύεται, όποια στρατηγική κι αν ακολουθήσεις, όσο… πρόστυχα κι αν σου φερθεί η θεά Τύχη!</p>
<p>Πηγή: Goal</p>