2 «κανόνες» που είναι αποπροσανατολιστικοί σε σχέση με την αγάπη

Γράφει η Ψυχολόγος ΜΑΡΙΑ ΛΑΙΟΥ 

Η βασικότερη ανάγκη του ανθρώπου είναι η ασφάλεια. Προκειμένου το άτομο να είναι ασφαλές προσπαθεί να ελέγξει το μέλλον του, κυνηγώντας «χίμαιρες» εφόσον αψηφά την συνθήκη, του αβέβαιου. Η «παιδική φωνή» μέσα του, αυτή της παντοδυναμίας, τον αποπροσανατολίζει ακόμη περισσότερο καθώς τον νουθετεί ότι η συμβολή στην διαμόρφωση του εξωτερικού περιβάλλοντος του είναι δραματική.  Το «κερασάκι στην τούρτα» της απέλπιδας προσπάθειας των ατόμων να είναι μελλοντικά ασφαλείς είναι η προσπάθεια ελέγχου των ερωτικών μας συντρόφων.
Οι άνθρωποι έχουν επινοήσει λοιπόν διάφορους «κανόνες» για τις ερωτικές σχέσεις και κάποιοι από   αυτούς είναι οι εξής :

Κανόνας 1: Εάν κάποιος σε αγαπάει, θέλει να αλλάξει για χάρη σου.

Εάν αυτή η αλλαγή είναι δυνατή, συμβαίνει από την αρχή της σχέσης, χωρίς να χρειάζεται να περάσουμε από ατελείωτες επαναλήψεις κατηγοριών και αιτιολογήσεων.
Οι άνθρωποι αλλάζουν μόνο εάν έχουν αποκτήσει το κατάλληλο επίπεδο αυτογνωσίας που τους επιτρέπει να γνωρίζουν ότι οι συμπεριφορές τους έχουν δυσλειτουργικές συνέπειες στην ζωή τους. Εάν δεν βιώνουν κάποια ενόχληση  με τον τρόπο που συμπεριφέρονται δεν είναι δυνατή η αλλαγή. Εάν βέβαια  απειληθούν με το ενδεχόμενο χωρισμού, μπορούν να υποσχεθούν και να ορκιστούν αλλαγή, άλλα τις περισσότερες φορές θα είναι μια προσωρινή αλλαγή.

Κανόνας 2: Εάν σε αγαπούσε πραγματικά, θα μπορούσε να αλλάξει.

Ενας άντρας ή μια γυναίκα  μπορεί να σας αγαπήσει και ταυτόχρονα να είναι ανίκανος/ή να αλλάξει.
Έχουμε τη ρομαντική και ιδεαλιστική προσδοκία ότι η αγάπη από μόνη της μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο. Φυσικά, η αγάπη μπορεί να δώσει το απαραίτητο κίνητρο αλλά από μόνη της δεν μπορεί να αλλάξει κανέναν!
Ο τρόπος που αγαπάει ο άνθρωπος επηρεάζεται από ποικίλες συνθήκες. Βασικό και κύριο λόγο παίζει ο τρόπος που έχουμε μάθει να αγαπιόμαστε από τους γονείς μας. Επισης, οι πολιτισμικοί παράγοντες και η κουλτούρα του ατόμου επηρεάζουν  τον τρόπο που αγαπάει και  αγαπιέται. Ακομη, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως αν ένα άτομο είναι «τραυματισμένο»  αυτό θα επιλυθεί  με την πάροδο του χρόνου, με ατομική θεραπεία. Επομένως, πολλοί δεν τα επιλύουν ποτέ.
Δυστυχώς, εκείνοι  που τείνουν να καταφεύγουν σε αγάπες «πληγωτικες» είναι και εκείνοι που είναι  «τραυματισμένοι». Με τις επιλογές τους «δοξάζουν»  τη μαζοχιστική αγάπη επειδή έχουν συνηθίσει από την παιδική ηλικία να συνδέονται με έναν γονέα που τους απορρίπτει. Δεν φταίει η «μοίρα» το «ριζικό» ή η κακοτυχία σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά οι επιλογές που συνηθίζει να κάνει το «τραυματισμένο» άτομο.
«Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν; Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μάς ξεγελά»

ΜΑΡΙΑ ΛΑΙΟΥ 

Ψυχολόγος, ΜSc Clinical Neuropsychology/MSc Clinical and Community Psychology

Τηλέφωνο: 6986823375

e-mail: [email protected]

 

Article Image cover fromhttp://www.depositphotos.com/

Σχετικά άρθρα