Ζέτα Δούκα

Η Ζέτα Δούκα ήταν η πρώτη μου μίλησε για την Ψυχολογική και Λεκτική βία που υπέστη πριν από 13-14 χρόνια στην παράσταση “οι πιο κοντά” στο θέατρο Αθηνών, με έναν θίασο που απαρτιζόταν από τον Νίκο Ψαρρά, την Δώρα Χρυσικού και τον Γιώργο Κιμούλη.

“Βρήκα μιας απίστευτης έντασης ψυχολογική και λεκτική βία εντός και εκτός σκηνής, με εξάρσεις και περιστατικά θυμού, απαξίωσης και ειρωνίας καθόλη τη διάρκεια της χρόνια πάνω στη σκηνή. Έκανε ότι μπορούσε για να αλλάξει τη σκηνοθεσία, τα λόγια, να προκαλέσει ένα υποκριτικό βραχυκύκλωμα προκειμένου ο άλλος να τα χάσει και να μην είναι συγκεντρωμένος. Το οποίο έγινε πιο έντονο όταν οι κριτικές για εμένα ήταν θετικές.”

Συνεχίζει λέγοντας πως: “σε μια βραδινή παράσταση που το θέατρο δεν είχε πολύ κόσμο λόγω του περιστατικού με τον Γρηγορόπουλο, στέλνει έναν συνάδελφο να βγω στη σκηνή και να πω ότι δεν θα γίνει η παράσταση. Τότε είπα στον άνθρωπο που μου έκανε όλα αυτά, γιατί δεν βγαίνεις εσύ ως θιασάρχης να το πεις;”

Τότε με έβρισε, με κλώτσησε και είπε πάμε σε τρίτο κουδούνι.

Δείτε την συνέχεια της συνέντευξης εδώ:

Ευδοκία Ρουμελιώτη

“Ήμουν ένα κορίτσι 25 χρονών, ήταν η τρίτη μου παράσταση, δεν ήμουν πρωταγωνίστρια, δεν είχα αυτή την δύναμη στον χώρο, που θα μπορούσα να βγω να μιλήσω. Φοβόμουνα και πίστευα πως εάν έβγαινα να μιλήσω και να τα βάλω με τον Γιώργο Κιμούλη, μπορεί να έκανα μια κακή αρχή στο θέατρο και να μην ξαναδούλευα, και εγώ ζούσα από αυτή την δουλειά τότε.” 

Συνεχίζει λέγοντας πως: “Είναι από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Μετά από την συνεργασία με αυτό τον άνθρωπο, παντρεύτηκα ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα στις φωνητικές μου χορδές, αναγκαζόμουνα για να βγάλω την παράσταση να κάνω ενέσεις κορτιζόνης καθημερινά.”

Όλα ξεκίνησαν όταν ανεβήκαμε στην σκηνή. Αυτός ο άνθρωπος με κακοποίησε ψυχικά, το bulling, που έχω υποστεί πιστεύω δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Μετά την συνεργασία μου με τον Γιώργο Κιμούλη, φοβόμουν να ανέβω στην σκηνή, πίστευα πως δεν θα έχω φωνή να παίξω. Την ώρα που έπαιζα με έβριζε χυδαία, ήμουν πάνω στην σκηνή και μου ψυθίριζε στο αυτί βρισιές.

Δείτε την συνέχεια της συνέντευξης εδώ:

Κατερίνα Γερονικολού

Έκανε μια ανάρτηση στο προσωπικό της λογαριασμό στο instagram, όπου δήλωσε τα εξής:

Γιατί τώρα;
Γιατί τώρα δε με νοιάζει τι θα πουν. Πείτε ότι θέλετε ελεύθερα! Γιατί τώρα νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Δεν είμαι τόσο μικρή για να φοβάμαι τον ίσκιο μου.Αλλά ούτε και τόσο μεγάλη για να μην κλαίω σαν μωρό όταν έρχονται όλα πάλι στο μυαλό μου.

Με φόβισες. Με τρόμαξες…
Με έκανες να μην πιστεύω σε μένα. Εσύ, που μου έδωσες τον ρόλο. Να βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου αν θα μπορώ να συνέλθω μετά τη «συνεργασία» μας.
Φοβόμουν κι εγώ να μιλήσω, γιατί κάποια στιγμή τα περιοδικά μας είχαν ονομάσει ζευγάρι και θα έλεγαν όλοι ότι αυτά είναι τα λόγια μιας «πικραμένης».
Πικραμένη βέβαια είμαι. Όχι από κάποια υποτιθέμενη σχέση μας. Ούτε από κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση. Τίποτε από τα δύο δε συνέβησαν.
Πικραίνομαι που δεν κατονομάζουμε τον εργασιακό εκφοβισμό. Που αποθεώνουμε κακόβουλους θνητούς. Που επιτρέπουμε συμπεριφορές που πληγώνουν την αξιοπρέπεια μας. Την ψυχούλα μας.
Με καθαρή συνείδηση, σε συγχωρώ που με πλήγωσες. Αλλά όσο περνάει από το χέρι μου δε θα επιτρέψω να το ξανακάνεις εσύ ούτε κανείς άλλος.

Ζέτα Δούκα, σε ευχαριστώ που μου έδωσες το θάρρος και μου έδειξες τον τρόπο. Μου θύμισες εικόνες που ήθελα να ξεχάσω. Μου έσφιξες την καρδιά. Λυπάμαι για όσα σου συνέβησαν… λυπάμαι και για μένα.

Ως εδώ όμως.
*Από την παράσταση «Δον Ζουάν, η επιστροφή»
{Σε παρακαλώ μην επιστρέψεις}

Αλεξάνδρα Ταβουλάρη

Έκανε μια ανάρτηση στο προσωπικό της λογαριασμό στο instagram, όπου δήλωσε τα εξής:

Θέλω να πω κι εγώ ένα δυνατό φτάνει πια, μετά το θαρραλέο βήμα που έκανε η Ζετα!
Υπήρξα κι εγώ τρομοκρατημένη, φοβισμένη, γεμάτη αμφιβολίες για τον ίδιο μου τον εαυτό και για την υποκριτική μου ικανότητα
και η πηγή όλων αυτών των αισθημάτων στον εργασιακό μου χώρο ήταν ο ίδιος ανθρωπος, ο Γιώργος Κιμούλης.
Η συνεργασία μας ωστόσο δεν πραγματοποιήθηκε γιατί σχεδόν μια εβδομάδα πριν την πρεμιέρα της παράστασης, σε ένα απο τα πολλά ξεσπάσματα που είχε απέναντι μου, συλλογίστηκα πώς θα ήταν δυνατόν να συνεχίσω να συνεργάζομαι με έναν τόσο απρόβλεπτο, οξύθυμο και χειριστικό άνθρωπο που θα συνέχιζε να με βλάπτει ψυχικά για μια ολόκληρη σεζόν και αποχώρησα. (τις τελευταίες μέρες της συνεργασίας μας αναγκάστηκα να πάρω χάπια για το στομάχι για να μπορώ να στέκομαι όρθια στην πρόβα)
Μιλάω τώρα γιατί τώρα είναι η σωστή στιγμή, γιατί τώρα δεν είμαι μόνη μου, τώρα δεν φοβάμαι να το εκφράσω γιατί πάντα σκεφτόμουν οτι θα υπάρξει η ιδανική στιγμή που θα μπει ένα τέλος σε όλες αυτές τις ιστορίες γυναικών, συναδέλφων που έχουν υποφέρει απο την τυραννία ενός και μόνο ανθρώπου. Μιλάω για να τελειώσει αυτή η εποχή.

Μπέττυ Νικολέση

“Στο Συρανό ντε Μπερζεράκ, είμασταν 30 ηθοποιοί, ήμουν πολύ νέα τότε, έχουν περάσει 27-28 χρόνια που όλοι είμασταν νέοι τότε. Όλα ξεκίνησαν όταν ανέβηκε η παράσταση, πριν ήταν γενναιόδωρος και ευγενέστατος.”

“Αυτοσχεδίαζε συνεχώς, δεν ξέραμε πως να του απαντήσουμε, χάναμε τα λόγια μας, χτύπαγε τα δάχτυλα μπροστά στον κόσμο και υπονοούσε πως είμασταν αριθμοί, έκανε γκριμάτσες μπροστά στον κόσμο όταν τα έχανες γιατί δεν ήξερες τι να απαντήσεις γιατί άλλαζε το κείμενο.”

“Δεν ξέρω εάν λέγεται κακοποίηση, αλλά σίγουρα λέγεται έλλειψη σκηνικού ήθους, που δεν είναι παιδαγωγικό και δημιουργικό για μια δουλειά.”

“Πάρα πολλοί συνάδελφοι και εγώ μαζί κλαίγαμε στα καμαρίνια και λέγαμε πως θα βγάλουμε αυτή την παράσταση;”

Δείτε την συνέχεια της συνέντευξης εδώ:

Δήμητρα Παπαδήμα

“Μέσα από τα ρούχα της παράστασης φόραγα σορτς για να μην με παρενοχλεί, όταν τελείωσε η παράσταση μου έσκισε το σορτς. Άφησα το σορτς στην σκηνή και σηκώθηκα και έφυγα.

Έχω δεχθεί 3 φορές σεξουαλική βία από γυναίκες, όπου εγκατέλειψα την δουλειά γιατί μου ζήταγαν πράγματα.”

“Αν ένας εισαγγελέας μας ζητήσει να πω ονόματα θα το κάνω’.

Δείτε τη συνέχεια της συνέντευξης εδώ:

Αριέλ Κωσταντινίδη

“Σε παράσταση κάθε μέρα ο πρωταγωνιστής μου έδινε ένα χυδαίο φιλί. Όλο μου το σώμα αντιστεκόταν και πάγωνε, με όλο μου το είναι έλεγα όχι, αλλά επειδή ήταν πάνω στην σκηνή δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, δεν είχα διέξοδο.”

Δείτε την συνέχεια της συνέντευξης εδώ:

Φιλίτσα Καλογεράκου

“Είχα ένα έργο που είχα τα πνευματικά δικαιώματα και έψαχνα ανθρώπους για να το ανεβάσω. Βρίσκω τον κύριο Α, κανονίζουμε επαγγελματική συνάντηση, ώστε να το δει και εάν τον ενδιαφέρει να προχωρήσουμε. 

Του έδωσα το έργο, του είπα διαβάστε το και εάν σας ενδιαφέρει να το δούμε.

Και μου απαντάει αγαπητή κυρία Καλογεράκου θα μου κάτσεις, θα στο ξαναγράψω για να είναι δικό μου το έργο και ύστερα θα το ανεβάσουμε.”

Είμαι απόλυτη και το κόβω μαχαίρι και του απαντάω με ειρωνικό γέλιο όχι και σηκώθηκα και έφυγα.

Δείτε την συνέχεια της συνέντευξης εδώ: