Πρόσφατα έχασα την μητέρα μου. Πριν πεθάνει ήμασταν τσακωμένες και τώρα νιώθω τύψεις. Πώς θα το ξεπεράσω;

Καλησπέρα σας είμαι 33 ετών. Έχασα πριν ένα μήνα την μητέρα μου. Είχε για χρόνια αυτοάνοσο νόσημα αλλά τον τελευταίο χρόνο επιδεινώθηκε. Τους τελευταίους μήνες που ήταν κλινήρης εγώ επέλεξα να πηγαίνω στο πατρικό μου να καθαρίζω το σπίτι να μαγειρεύω για αυτήν και τον πατέρα μου αλλά και για τον πεθερό μου που επίσης έχασε πρόσφατα την σύζυγο του. Πήγαινα καθημερινά στο νοσοκομείο και την έκανα μπάνιο της μιλούσα και προσπαθούσα να της δώσω όσο περισσότερη δύναμη και αισιοδοξία γίνεται. Επιπρόσθετα είχα το άγχος της ανεργίας μου και πολλών οικονομικών προβλημάτων. Και ενώ αρχικά στάθηκα δίπλα της βράχος στην πορεία όλο αυτό με κούρασε και ξεσπούσα με θυμό και νεύρα. Λίγο πριν πέσει σε κώμα είχα τσακωθεί μαζί της λέγοντας την ιδιότροπη. Και ξεστομίζοντας λόγια βαριά που ντρέπομαι να πω. Πριν ακόμα πέσει σε κώμα επανήλθα δίπλα της χωρίς όμως να ζητήσω ποτέ συγγνώμη παρά μόνο όταν είχε ήδη πέσει σε κώμα. Όταν έφυγε πλέον ένιωσα απίστευτες τύψεις και ενοχές για αυτά τα λόγια που της είπα και η απώλεια της καθημερινά γίνεται εντονότερη.
θεωρώ πλέον ότι δεν μπορώ να το διαχειριστώ και ότι δεν θα καταφέρω ποτέ.

Γράφει η Ψυχολόγος, Αλεξάνδρα Παυλέτση – Στεφανή

Τα θερμά μου συλλυπητήρια αρχικά για την απώλεια της μητέρας σας. Είναι βασικό πόσο άγχος και πίεση νιώσατε όλη αυτή την περίοδο με διάφορα ζητήματα και δεν εστιάσατε στα συναισθήματα σας το προηγούμενο διάστημα. Είναι σημαντικό να μην πανικοβάλλεστε περαιτέρω με όλη την ένταση που βιώνετε και με τις ενοχές που έχουν αναπτυχθεί, αλλά να αντιμετωπίσετε με ψυχραιμία τι ακριβώς βιώνετε. Οι ενοχές που έχετε εμποδίζουν να διαπραγματευτείτε με την απώλεια της μητέρας σας. Σε κάθε πένθος υπάρχουν στάδια στα οποία αναπτύσσονται διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις μέχρι να πετύχουμε την αποδοχή.

Προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας με μεγαλύτερη κατανόηση και ειλικρίνεια για την πίεση που βιώσατε και τις συνεχείς και καθημερινές απαιτήσεις, στις οποίες είχατε κληθεί να αντεπεξέλθετε καθημερινά.

  • Αναγνωρίστε ότι η ενοχή είναι ένα συνηθισμένο συναίσθημα θλίψης .
  • Σκεφτείτε ποια είναι η ενοχή σας. Είναι λογικό; Είναι παράλογο; Πρόκειται για έλεγχο ή άμυνα απέναντι στην αποδοχή της απώλειας;
  • Συζητήστε με άλλους. Αν τα κοντινά σας άτομα δεν κατανοούν τα συναισθήματά σας, το να μιλάτε για ενοχή μπορεί να σας βοηθήσει να προβληματιστείτε για τη θλίψη σας. Ένας ειδικός ψυχικής υγείας ή ομαδική ψυχοθεραπεία είναι ένα εξαιρετικό περιβάλλον για να μιλήσετε για συναισθήματα ενοχής.
  • Βρείτε θετικές σκέψεις για να εξισορροπήσετε τις σκέψεις ενοχής σας. Αν και μπορεί να μην είναι τόσο απλό, υπάρχει αξία στο να έχετε μια θετική σκέψη για να εξισορροπήσετε τις αρνητικές σκέψεις ενοχής που βιώνετε. Για παράδειγμα, εάν αισθάνεστε ενοχή ότι για την απώλεια του αγαπημένου σας προσώπου, όταν έρθει αυτή η σκέψη, σκεφτείτε πολλές φορές που ήσασταν εκεί και ότι κάνατε ότι καλύτερο μπορούσατε.
  • Συγχωρήστε τον εαυτό σας. Η συγχώρεση μπορεί να σημαίνει αποδοχή ότι μπορεί να κάναμε κάτι που μετανιώνουμε, αλλά βρίσκουμε νέα στάση και προοπτική απέναντι στον εαυτό μας σε σχέση με αυτήν την πράξη. Δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε, αλλά σημαίνει ότι βρίσκουμε έναν τρόπο να προχωρήσουμε.

Θυμηθείτε, η θλίψη είναι μια διαδικασία, όχι ένα γεγονός. Να είστε υπομονετικοί και ανεκτικοί με τον εαυτό σας. Και μην ξεχνάτε ότι ο θάνατος ενός γονέα αλλάζει τη ζωή σας και χρειάζεται χρόνο να προσαρμοστείτε στην νέα προοπτική.

Αλεξάνδρα Παυλέτση – Στεφανή

BSc Ψυχολόγος, MSc , CAT Ψυχοθεραπεύτρια

www.alexandrapavletsi.com

Διαβάστε σχετικά άρθρα

Πένθος: Νιώθω τύψεις που δεν πρόλαβα να του πω “Μπαμπά σ’ αγαπάω”!

Article Image cover fromhttp://www.depositphotos.com/

Σχετικά άρθρα