Είμαι 55 ετών και έχω πρόβλημα επικοινωνίας με τα παιδιά μου. Είναι στη φάση που φεύγουν από το σπίτι και νιώθω το σύνδρομο της άδειας φωλιάς. Από τη μια χαίρομαι που μπορούν και κάνουν τα βήματα τους γιατί άλλα παιδιά στην ηλικία τους μένουν σπίτι μέχρι τα 30, όμως νιώθω πως μου πέφτει λίγο βαρύ και έτσι ερχόμαστε σε συγκρούσεις, όχι για να μην φύγουν, αλλά στο που θα πάνε (περιοχή, σπίτι κλπ). Θέλω να είμαι δίπλα τους σε αυτό το βήμα αλλά νιώθω πως θέλω βοήθεια. Ευχαριστώ
Στο ερώτημα σας απάντησε η Συμβουλευτική Ψυχολόγος, Ίρις Κρέμερ
Μια αναμφισβήτητα μεγάλη αλλαγή και δύσκολη φάση για κάθε γονιό που είναι κοντά στα παιδιά του καθότι από τη μία υπάρχει η χαρά και η υπερηφάνεια που τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους, από την άλλη όπως είπατε η φωλιά αδειάζει και ο κάθε γονιός έρχεται αντιμέτωπος με μία νέα πραγματικότητα και κυρίως καθημερινότητα. Λιγότερες καθημερινές ευθύνες ρουτίνας απέναντι στα παιδιά, περισσότερη εσωτερική, προσωπική ανασκόπηση και αλλαγή ρόλου.
Όπως πολύ σωστά λέτε, δεν είναι εποικοδομητικό και λειτουργικό τα ενήλικα παιδιά να μένουν με τους γονείς όσο μεγαλώνουν. Η ενηλικίωση και η σταδιακή ανεξαρτητοποίηση είναι ο βασικότερος πυλώνας για να αναπτύξουν τα παιδιά την δική τους προσωπικότητα. Κάθε γονιός αισθάνεται το παιδί του ως κομμάτι του, σάρκα από τη σάρκα του, ψυχή από την ψυχή του. Λανθασμένα αυτό πολλές φορές δίνει την ψευδή εντύπωση στους γονείς ότι τα παιδιά τους τους ανήκουν και ότι θα έπρεπε εκείνα να ακολουθούν τις οδηγίες του γονέα σε μία λογική ‘κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση’.
Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι κάθε άνθρωπος, ανήλικος ή ενήλικας, έχει τη δική του προσωπικότητα. Με αυτήν θα καλεστεί να ζήσει, να πορευτεί σε όλη του την ζωή. Είναι λοιπόν πολύ πιο σημαντικό οι επιλογές που κάνουν τα παιδιά σας να είναι δικιές τους παρά δικιές σας, καθώς εκείνοι θα καλεστούν να ζήσουν με αυτές. Ακόμα κι αν κάνουν μια λάθος επιλογή, αυτό για εκείνα είναι ένα καλό μάθημα για τις μελλοντικές επιλογές τους αλλά και μία καλή ευκαιρία να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και αυτά που προτιμούν/αγαπούν. Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, ούτε κανείς μεγαλώνει σε μία γυάλα. Καλό θα ήταν να αφήσετε τα παιδιά σας να διαμορφώσουν την δική τους ζωή όπως την επιθυμούν και ταιριάζει/αρμόζει στην δική τους γενιά και εσείς μπορείτε να είστε εκεί κοντά τους όποτε χρειαστούν τη συμβουλή σας και την βοήθεια σας. Αν έχετε χτίσει όμορφες, γερές σχέσεις επικοινωνίας και αγάπης με τα παιδιά σας, δε θα διστάζουν να σας μιλήσουν για ό,τι χρειάζονται και αυτός είναι τώρα ο δικός σας ρόλος από εδώ και πέρα: υποστηρικτικός και όχι παρεμβατικός.
Πάρτε την απόσταση σας και καμαρώστε τα παιδιά σας στα πρώτα τους ανεξάρτητα βήματα. Εσείς θα παραμείνετε στην διάθεση τους αν θελήσουν κάτι από εσάς, όπως και εσείς από εκείνα.
Θυμηθείτε τη δική σας μετεφηβική ηλικία και φάση και σκεφτείτε πως είναι να είσαι τόσο νεαρός και να κάνεις τα πρώτα σου βήματα και τις πρώτες σου επιλογές. Ακόμα και αν για κάτι μετανιώσουν θα είναι για αυτό που επέλεξαν εκείνα και όχι εσείς. Μαλακώστε, ακούστε και αφουγκραστείτε τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Τα υπόλοιπα είναι οι δικιές σας ανάγκες και αγωνίες (υπέρ)προστασίας απέναντι στα παιδιά σας και όχι η αφετηρία που θέλουν εκείνα να ορίσουν ως την αρχή στην νέα τους ζωή. Το πρόβλημα επικοινωνίας δεν έγκειται στην περίπτωση σας αν σας ακούνε τα παιδιά σας αλλά αν εσείς τα ακούτε. Δώστε τους χώρο και χρόνο να εκφραστούν. Εμπιστευτείτε τα.
Ίρις Κρέμερ
Συμβουλευτική Ψυχολόγος
www.lifemade.gr
2130049125
Instagram @Lifemadegr
facebook @IrisCremerCP
