Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να ξαναβάλω την ζωή μου σε τάξη, αλλά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω νιώθω παρατημένη.

Γεια σας, είμαι 22 χρονών εδώ και 2 μήνες με πιάνει μια θλίψη όμως πριν από αυτήν με έπιαναν κρίσεις πανικού. Όταν κατάλαβα ότι με πιάνει η θλίψη έκανα πράγματα για να προσπαθώ να την διώξω, αλλά αρκετά συχνά νιώθω χάλια. Θέλω να απομονώνομαι αλλά προσπαθώ να μην το κάνω. Επίσης ώρες- ώρες νιώθω ότι με τρώνε πράγματα μέσα μου και αρκετά συχνά νιώθω μοναξιά. Η απελπισία αυτή μου ήρθε όταν ένα παιδί που βγαίναμε και ήταν όλα μια χαρά ξαφνικά μου έριξε άκυρο. Δεν νομίζω, ωστόσο, ότι για την όλη κατάσταση ευθύνεται μόνο αυτό, καθώς μου έπεσαν αρκετά μαζεμένα και αν ήθελα εκείνο το διάστημα να βγαίνω δεν μπορούσα, γιατί οι περισσότερες φίλες μου είναι μακριά. Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να ξαναβάλω την ζωή μου σε τάξη, αλλά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω καθώς νιώθω παρατημένη. Αρκετές φορές τώρα τελευταία αυτό που με έκανε να νιώσω κάπως καλύτερα ήταν μια αγκαλιά. Επίσης, θέλω να πω ότι κάποιες φορές νιώθω σαν να μην έχω ελπίδα. Επισκέφθηκα έναν ψυχολόγο αλλά μου είπε ότι η θλίψη θα κάνει τον κύκλο της και θα φύγει μόνη της και ότι η ανασφάλεια που μου βγαίνει είναι από τις κρίσεις πανικού και την θλίψη. Ωστόσο, εγώ έχω παρατηρήσει ότι μου βγαίνει ανασφάλεια αρκετές φορές όταν βγαίνω από το σπίτι ίσως επειδή είμαι κλεισμένη συχνά μέσα.

Γράφει η ψυχολόγος- σεξολόγος Ίρις Κρέμερ

Η αλήθεια, που αρκετός κόσμος δεν μπορεί ή θέλει να δεχθεί, είναι ότι ένας χωρισμός, αναλόγως πως και σε ποια φάση τον βιώνει ο καθένας, ενδέχεται να κοστίσει ψυχικά πολύ περισσότερο απ’ ότι γενικά αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος. Η απώλεια πυροδοτεί όλες τις απώλειες που έχουμε ζήσει στο παρελθόν, οι οποίες αν δεν τις έχουμε επεξεργαστεί και «τακτοποιήσει» μέσα στο μυαλό μας μπορούν να λειτουργήσουν συσσωρευτικά στην ψυχολογία μας και την διάθεση μας. Φυσικά και ένας μόνο χωρισμός μπορεί να επιδράσει εξαιρετικά επιβαρυντικά, ειδικά αν μείνουν αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με τα αίτια του, ή/και το αιφνιδιαστικό της κατάστασης. Εδώ να πω ότι πολύ πιο συχνά βλέπουμε σε χωρισμούς ερωτήματα τα οποία δυστυχώς ποτέ δεν απαντώνται και το άτομο πρέπει να το αποδεχθεί και να βρει τη δύναμη να προχωρήσει χωρίς την αιτιολόγηση της άλλης πλευράς.

Δύο μήνες δεν είναι ένα απαραιτήτως ικανό διάστημα ώστε να έχετε ξεπεράσει και συνέλθει από τον χωρισμό σας. Αυτό είναι ένα υποκειμενικό ζήτημα, όμως τις περισσότερες φορές χρειάζεται παραπάνω χρόνος ώστε να ξαναβρεί κάποιος τον εαυτό του και τα πατήματα του στην ζωή και καθημερινότητα του. Αυτό φυσικά ενέχει θλίψη, μειωμένη διάθεση ή/και κυκλοθυμία αλλά και απόρριψη εαυτού. Πολύ καλά κάνετε που προσπαθείτε να διασκεδάσετε, γιατί φυσικά και το έχετε ανάγκη, όμως σημαντικό είναι να αναφέρω ότι όταν θρηνούμε μία σχέση καλό είναι να αγκαλιάζουμε τα συναισθήματα που νιώθουμε όσο βαριά κι αν είναι, καθώς το να τα αγνοήσουμε δε μας ωφελεί. Τα καταπιεσμένα συναισθήματα πάντα ξεπηδούν σαν ένα σιντριβάνι με ορμή και μας βρίσκουν συνήθως σε ήρεμες και χαρούμενες φάσεις. Βιώστε τα συναισθήματα σας και μην τα παραγκωνίζετε.

Η θλίψη απ’ ότι γράφετε ξεκίνησε μετά το χωρισμό σας και είναι απολύτως κατανοητό να νιώσατε απόρριψη και αυτό να διατάραξε την εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας, να σας έβαλε σε μία αμφισβήτηση για την αυτό-αξία σας. Μετά από αυτό ο χρόνος θα σας δώσει την ευκαιρία να αποδεχτείτε ξανά τον εαυτό σας σιγά σιγά. Αναφέρετε ότι πριν το χωρισμό σας, αν καταλαβαίνω σωστά την σειρά των γεγονότων, είχατε κάποιες κρίσεις πανικού. Οι κρίσεις πανικού υποδηλώνουν αυξημένο άγχος. Το άγχος προέρχεται από ψυχοπιεστικά γεγονότα που μπορεί να ανήκουν στο παρόν ή στο πρόσφατο ή/και απώτερο παρελθόν και συσσωρευτικά πυροδοτούν κρίσεις πανικού. Αυτό μπορεί να ήταν κάποιες μεμονωμένες κρίσεις ή ένα άγχος που ήρθε να εγκατασταθεί κάπως πιο σταθερά ειδικά και μετά από τον χωρισμό σας που στεναχωρηθήκατε αλλά και πιεστήκατε ψυχολογικά με την μειωμένη σας διάθεση αλλά και με την αγωνία της μοναξιάς που βιώνετε. Αναφέρετε στο τέλος του κειμένου σας ότι δυσκολεύεστε, σας προκαλείτε ανασφάλεια, όταν βγαίνετε έξω. Είναι πολύ πιθανόν η κλεισούρα όπως λέτε να έχει συμβάλει σε αυτό, θα έλεγα όμως ότι αυτό δεν είναι αρκετό για να σας προκαλέσει ανασφάλεια. Ενδεχομένως το άγχος σας να μετουσιωθεί σε μία φοβία και σε συνδυασμό με την θλίψη και τη μειωμένη διάθεση που βιώνετε, να αισθανθείτε φόβο προς το πολύ κόσμο και τα κλειστά μέρη, είτε γιατί νιώθετε ότι «πνίγεστε» σε αυτά, είτε γιατί σας «πνίγουν» οι ματιές που νιώθετε ότι πέφτουν πάνω σας από τον κόσμο γύρω σας. Αν αναπτυχθεί μία τέτοια δυσκολία προς τις εξόδους σας και την κοινωνική σας ζωή και δείτε ότι επιμένει, καλό θα ήταν να δείτε έναν εξειδικευμένο ψυχολόγο στις φοβίες, το άγχος και τις κρίσεις πανικού ώστε να ανακόψετε την πορεία αυτής της φοβίας.

Ίρις Κρέμερ
Συμβουλευτική Ψυχολόγος/Σεξολόγος
www.lifemade.gr

Σχετικά άρθρα