<p>ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΑΥΡΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ 1-4 ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΝΙΚΗ 3-0 ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΝΤΕΡΛΕΧΤ</p>
<p><em>Με εξοργίζει η υποκρισία των «αντικειμενικών», οι οποίοι εκθείαζαν το τσούκου-τσούκου ποδόσφαιρο του δήθεν πρέσβη</em></p>
<p>Τελικά είμαστε τρελοί εμείς ο ΓΑΥΡΟΙ, άρρωστοι! Γιατί είναι πραγματικά μοναδικό να χάνουμε πριν από 15 μέρες 4-1 από την Παρί μέσα στο γήπεδό μας και να πανηγυρίζουμε για τη φανταστική εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου και δυο βδομάδες μετά να κερδίζουμε στις Βρυξέλλες 3-0 την Αντερλεχτ και να γκρινιάζουμε για την εικόνα που παρουσίασε η ομάδα! Αυτά μόνο στον Ολυμπιακό μπορεί να συμβαίνουν! Να εκθειάζουμε τον Μίτσελ που έπαιξε επιθετικά απέναντι στους Γάλλους, παιχνίδι κατοχής, μολονότι η ήττα στο Καραϊσκάκη ήταν βαριά, και να τον επικρίνουμε όταν έχει κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα απέναντι σε μια ομάδα υποδεέστερη της Παρί και την οποία συνέτριψε με 3-0!</p>
<p>Και πέραν της «ερυθρόλευκης» τρέλας που μας διακρίνει όλους, γιατί φυσικά δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω, εκείνο που με εκνευρίζει αφάνταστα και μου τινάζει το νευρικό σύστημα στον αέρα είναι η υποκρισία των δήθεν αντικειμενικών εφημερίδων, που στην πραγματικότητα είναι «πράσινες» ή αντι-ολυμπιακές βαθιά μέχρι το κόκαλο. Οταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην Ευρώπη τσούκου-τσούκου ποδόσφαιρο με εννιά αμυντικούς και έναν κυνηγό, κλέβοντας αποτελέσματα και βασισμένος στη διαπιστωμένη από όλους κωλοφαρδία του, όλοι μιλούσαν για τον πρέσβη του ελληνικού ποδοσφαίρου, που τιμά τα χρώματα της χώρας στο εξωτερικό.</p>
<p>Οταν όμως ο Ολυμπιακός για μία και μόνη φορά στην ιστορία του μπορεί να χαρακτηριστεί τυχερός, όχι γιατί η θεά Τύχη τον ευνόησε αλλά γιατί ο τερματοφύλακάς του έπιανε τα άπιαστα, όλοι αυτοί οι δήθεν έγκυροι και αντικειμενικοί βγαίνουν να μειώσουν μια νίκη που στην κυριολεξία κάνει υπερήφανους όχι μόνο τους «ερυθρόλευκους» οπαδούς αλλά όλους τους Ελληνες. Θα έπρεπε να ντρέπονται, όμως δεν έχουν την τσίπα ούτε γι’ αυτό. Οπότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους αφήσουμε στη μιζέρια τους, στην κακομοιριά τους, να βράζουν στο ζουμί της ανυπαρξίας τους, όχι μόνο των ομάδων τους, εκείνων που υποστηρίζουν πραγματικά, αλλά και των ίδιων, ως προσωπικοτήτων στον χώρο.</p>
<p><strong>ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ Ο ΙΣΠΑΝΟΣ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ</strong></p>
<p>Θέλω, λοιπόν, να κάνω, με αφορμή το παιχνίδι στις Βρυξέλλες, τρεις παρατηρήσεις όσον αφορά την παρουσία του Μίτσελ στον πάγκο της ομάδας.</p>
<p><strong>1. ΠΗΡΕ ΡΙΣΚΑ</strong></p>
<p>Καταρχήν του πιστώνω το γεγονός ότι πήρε ρίσκα και μολονότι ήξερε ότι εάν ο Ολυμπιακός έχανε το παιχνίδι αυτό θα ήταν το τελευταίο του, εντούτοις τόλμησε να παρατάξει την ομάδα επιθετικά, να διεκδικήσει τη νίκη και όχι να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο του κλειστού παιχνιδιού, της άμυνας, που μπορεί να του έδινε το «Χ», το οποίο με τη σειρά του θα του διασφάλιζε μια -προσωρινή, έστω- παραμονή στον πάγκο του Ολυμπιακού. Και αυτή του η στάση, τα ρίσκα του και η μαγκιά του είναι λόγοι που με κάνουν να εκτιμώ τον Μίτσελ! ακόμη περισσότερο από πριν Γιατί δεν είναι δήθεν αλλά αυθεντικός, που δεν διστάζει να κατεβάσει μια ομάδα η σύνθεση της οποίας γνωρίζει από πριν ότι θα προκαλέσει συζητήσεις.</p>
<p><strong>2. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ</strong></p>
<p>Το δεύτερο που θέλω να πω για τον Μίτσελ είναι ότι ως προπονητή τον θεωρώ δίκαιο. Εβαλε στην ίδια ενδεκάδα τον Σαβιόλα και τον Μήτρογλου, μολονότι οι περισσότεροι υποστηρίζαμε ότι ο Ελληνας σέντερ φορ δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή γιατί δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση στα τελευταία παιχνίδια. Ο Ισπανός όμως τον έβαλε μέσα από την αρχή και ο Μήτρογλου τον δικαίωσε. Χρησιμοποίησε επίσης ο Μίτσελ στη βασική ενδεκάδα τον Ολαϊτάν και η απόφαση αυτή ήταν δίκαιη, γιατί ο Νιγηριανός έβγαζε μάτια το τελευταίο διάστημα -και στις προπονήσεις και όταν χρησιμοποιήθηκε σε επίσημους αγώνες. Επιπλέον, διόρθωσε το λάθος του και αντί να χρησιμοποιήσει τον Μετζανί στο κέντρο της άμυνας, τον οποίο είχε βάλει με την Παρί, τοποθέτησε δεύτερο στόπερ δίπλα στον Σιόβα τον Μανωλά, ο οποίος επίσης τον δικαίωσε με την απόδοσή του. Και πρέπει ακόμη να σημειώσω ότι ο Μίτσελ, δείχνοντας ότι δεν έχει ούτε κόμπλεξ ούτε εμμονές, χρησιμοποίησε, έστω σαν αλλαγή, τον Χολέμπας, ο οποίος είχε κάνει όσα είχε κάνει από νωρίς το μεσημέρι της Τετάρτης στο twitter, μόλις είχε μάθει ότι δεν βρίσκεται στη βασική ενδεκάδα.</p>
<p><strong>3. ΠΑΙΖΕΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ</strong></p>
<p>Το τρίτο στοιχείο του Μίτσελ στο οποίο πρέπει να αναφερθώ είναι ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού με τον τρόπο που κατεβάζει την ομάδα μάς κάνει υπερήφανους για το επιθετικό παιχνίδι. Είναι γνωστό άλλωστε και δεν αμφισβητείται ότι όλοι μας δεν θέλουμε να βλέπουμε έναν Ολυμπιακό να στέκεται παθητικά μέσα στο γήπεδο, ακόμα κι όταν ο Θρύλος παίζει απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Και το γεγονός ότι ο Μίτσελ τολμά και παίζει ποδόσφαιρο κυριαρχίας απέναντι στην Παρί στο Καραϊσκάκη, μια ομάδα υπερ-άσων, που μπορεί να συγκριθεί με την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ αυτή τη στιγμή, εμένα είναι κάτι που με εξιτάρει. Και όσο και να λέμε ότι ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει παίκτες αντίστοιχης ποιότητας ώστε να αντιμετωπίσει μια τέτοια ομάδα ως ίσος προς ίσο, η ομάδα του Μίτσελ πάνω στο χορτάρι, έστω για ένα ημίχρονο, απέδειξε ότι την Παρί και την κάθε Παρί την έχει. Γιατί δέκα τελικές προσπάθειες σε 45 λεπτά, ένα γκολ και δύο δοκάρια, πιστέψτε με, δεν είναι απλή υπόθεση. Και υπό αυτή την οπτική γωνία, για μένα η νίκη στις Βρυξέλλες δεν είναι τυχαία. Οταν λιώνεις την Παρί στο Καραϊσκάκη, έστω για 45 λεπτά, τότε πέραν πάσης αμφιβολίας την Αντερλεχτ θα την καθαρίσεις. Γιατί, καλώς ή κακώς, ο Ολυμπιακός είναι μία κλάση πάνω.</p>
<p><strong>ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ</strong></p>
<p>Δεν ξέρω τι θα γίνει στη συνέχεια, ούτε προϊδεάζω ούτε προκαταλαμβάνω καταστάσεις. Μπορεί ο Ολυμπιακός να έρθει δεύτερος στον όμιλο και να πετάξει έξω την Μπενφίκα, μπορεί να έρθει τρίτος και να συνεχίσει στο Europa, μπορεί ακόμη και να αυτοκτονήσει, κάτι που το έχουμε δει άλλες εποχές. Εκείνο που εγώ μπορώ να πω με βεβαιότητα με βάση όσα έχω δει μέχρι σήμερα είναι ότι αυτός ο Ολυμπιακός έχει τις δυνατότητες να πάει ψηλά. Και κατά τη γνώμη μου θα πάει εάν αυτή η ομάδα έχει τον χρόνο και την ανοχή να βρει τα πατήματά της, τους αυτοματισμούς και μπορέσει να διαμορφώσει μια συνολική αμυντική λειτουργία προκειμένου να εκλείψουν κενά, διάδρομοι στους αντιπάλους και επιπόλαια λάθη, που θα μπορούσαν σε μια κακή στιγμή να γκρεμίσουν αυτό που με κόπο χτίζεται.</p>
<p><strong>(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 04/10/2013)</strong></p>