Η Αγνή Τιτέλη, φοιτήτρια και εκείνη, βρισκόταν μέσα στην μοιραία αμαξοστοιχία που σκόρπισε τον θάνατο σε 57 ανθρώπους και περιγράφει πως σώθηκε από παρότρυνση του φίλου της να μην κάτσει στα μπροστινά βαγόνια.

«Πάντα έκλεινα στα μπροστινά βαγόνια, ο φίλος μου με παρότρυνε πάρα πολύ να κάτσω πίσω..που να φανταστώ ότι αυτό θα μου έσωζε τη ζωή»

Όπως δήλωσε στην εκπομπή “Μega Καλημέρα” ζει από τύχη, μόνο και μόνο γιατί ο φίλος της επέμενε να κάτσει στα πίσω βαγόνια, λόγω του πολύ κόσμου που είχε το τρένο. “Το βαγόνι είχε τεράστια ανατάραξη, έπεφταν πράγματα και άνθρωποι, αν κουνήθηκε έτσι το δικό μας βαγόνι που ήταν πίσω δεν μπορώ να φανταστώ τι έγινε στα μπροστινά βαγόνια”

“Δεν μπορώ να ξεχάσω το συναίσθημα ότι μπορεί να πεθάνω”

“Δεν ήξερα αν πέφτουμε, νόμιζα λόγω της ανατάραξης πως το τρένο πέφτει, και νόμιζα πως θα πέσουμε σε κάποιο γκρεμό και πραγματικά αυτό το συναίσθημα του ότι ίσως μπορεί να πεθάνω δεν μπορώ να το ξεχάσω…»

“Ήμουν μέσα στο τούνελ, το τι είδα είναι κάτι που νομίζω δεν θα ήθελα να βιώσει κανένας ποτέ και πήγα προς την αντίθετη πλευρά του τούνελ να βρω κάποιο τρόπο να ανέβω πάνω στο δρόμο γιατί ήμασταν μέσα σε χωράφια. Για καλή μας τύχη βρήκαμε ένα δρομάκι, σκαρφάλωσα έκανα μία ανάβαση με πολλή προσοχή γιατί είχε σκοτάδι στο να μην πέσουμε, γιατί είχε και τρύπες κάτω… δεν ήταν πως ήταν ασφαλής ο δρόμος”.

“Χτύπησα, έπεφτα πάρα πολύ, στα γόνατά μου χτύπησα, αλλά δεν είναι κάτι σοβαρό…”

“Άνθρωποι έβγαιναν με αίματα”

“Σκηνές.. οι άνθρωποι που έβγαιναν με αίματα, οι τσιρίδες, φώναζαν καίγομαι και να μην ξέρεις τι να κάνεις. Πραγματικά ήθελα να πάω…αλλά δε γινόταν δεν μας άφηναν κιόλας, μας έλεγαν απομακρυνθείτε μήπως γίνει κάποια έκρηξη. Δεν είχα και τη δύναμη να πάω, όσο και να ήθελα δεν είχα τη δύναμη, δεν ήξερα στην αρχή τι έγινε, νόμιζα ότι απλά εκτροχιαστήκαμε. Δεν ήξερα ότι Εργίνε σύγκρουση με τρένο, μου το έλεγαν και είπα τρένο; Έγινε σύγκρουση με τρένο από πού; Δεν είναι σαν το δρόμο που βγαίνεις έξω με το αμάξι για να συγκρουστείς. Δεν το πίστευα, μου το έλεγ ο μπαμπάς γιατί μιλούσα μαζί του..”

“Πήρα τον πατέρα μου την στιγμή που έγινε η σύγκρουση, δεν είχε βγει κάποια είδηση, του είπα μπαμπά έχει πάρει φωτιά το τρένο, έχει εκτροχιαστεί. Έκλαιγα, δεν μπορούσα να μιλήσω, μου κοβόταν η ανάσα, σαν κρίση πανικού. Πολλα πράγματα τα χω ξεχάσει, δεν ήξερα καν αν έχω χτυπήσει…
Δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά, θέλω πάντα να είναι κάποιος δίπλα μου, δεν μπορώ να μένω μόνη μου”.