Μπορεί η ομοιοπαθητική να βοηθήσει στην κρίση πανικού?

Αναγνώστρια μας εθεσε το εξής ερώτημα:
"Η ομοιοπαθητική βοηθάει την κρίση ή διαταραχή πανικού;"
Με αφορμή αυτήν την ερώτηση, ο Σπύρος Κυβέλλος, Ιατρός, Γενικός Γραμματέας Έρευνας Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιοπαθητικής, γράφει:
 <a class="no-eff img-link lightbox" href="/uploads/2013/06/kivellos.jpg"><img class="alignnone size-medium wp-image-48901" title="kivellos" src="/uploads/2013/06/kivellos-250×167.jpg" alt="" width="250" height="167" /></a> 
 Η μεγάλη αύξηση της εμφάνισης των «κρίσεων πανικού» στον γενικό πληθυσμό, έχει κινητοποιήσει τους επιστήμονες σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τα ιατρικά δεδομένα του φαινόμενου αυτού. Υπολογίζεται ότι 2,4 εκ. Αμερικανών κάθε χρόνο παρουσιάζουν την διαταραχή αυτή, ενώ τελευταία σύγχρονες τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου, όπως η PET, χρησιμοποιούνται για να διερευνήσουν πιθανές διαφορετικές αντιδράσεις σε επίπεδο νευροδιαβιβαστών των ασθενών που παρουσιάζουν την διαταραχή. Από μία άλλη επιστημονική οπτική γωνία, οι ψυχολόγοι έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους αρκετά στα κοινά αισθήματα έντονου ξαφνικού φόβου, επικείμενου θανάτου και αγοραφοβίας που παρουσιάζουν ξαφνικά οι ασθενείς, ακόμα και σε περιόδους που δεν μπορούν να συνδεθούν με βίωση άλλων έντονων στρεσσογόνων ερεθισμάτων.
 Ας δούμε πως προσεγγίζεται η διαταραχή των «κρίσεων πανικού» από την πλευρά της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.
 Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τα συμπτώματα δεν είναι ποτέ ο στόχος μίας πραγματικής θεραπείας. Είναι πάντα η ένδειξη της κινητοποίησης των μηχανισμών άμυνας του οργανισμού, για αυτό και το πρώτο που θα πρέπει να απαντήσει ένας γιατρός, σε συνεργασία με τον ασθενή που βιώνει κρίσεις πανικού είναι το ερώτημα: «Τι θέλουν να μας πουν αυτά τα συμπτώματα ;» Και εάν όντως είναι ένδειξη μηχανισμών άμυνας, έναντι ποιού πραγματικού εχθρού αμύνεται ο οργανισμός ώστε αναγκάζεται να παράγει κρίσεις πανικού; Τι εξυπηρετούν αυτές οι κρίσεις ;
 Στην τρέχουσα ιατρική βιβλιογραφία το φαινόμενο των κρίσεων πανικού θεωρείται ένα προ-καταθλιπτικό στάδιο. Για αυτό και είναι συχνή η χορήγηση χημικών αντικαταθλιπτικών στους ασθενείς αυτούς. Στην πραγματικότητα όμως, και με βάση την παραπάνω παραδοχή της «χρησιμότητας των συμπτωμάτων», οι κρίσεις πανικού εκφράζουν την αγωνιώδη προσπάθεια του οργανισμού, να μην πάθει κατάθλιψη. Στην πραγματικότητα, όσο ένας ασθενής έχει κρίσεις πανικού, τόσο δεν παθαίνει κατάθλιψη. Αυτό συμβαίνει διότι η πραγματική βαθειά κατάθλιψη ιατρικά, δεν είναι τόσο η βίωση αρνητικών συναισθημάτων (φόβου, θλίψης) όσο η μη βίωση των συναισθημάτων, η απροσφορότητα του συναισθήματος, η απάθεια. Πίσω όμως και από την απάθεια, κρύβονται καταπιεσμένα αρνητικά συναισθήματα, καταπιεσμένος θυμός και καταπιεσμένη θλίψη. Ας δούμε την αλληλουχία ως εξής:
 Ένας άνθρωπος υπό την επίδραση έντονων ερεθισμάτων, βιώνει θλίψη ή θυμό. Αυτά είναι φυσικά ερεθίσματα που πρέπει να εκδηλωθούν. Για παράδειγμα η φυσική εκτόνωση της θλίψης έρχεται με το κλάμα. Η υγιής έκφραση και εκτόνωση των συναισθημάτων αυτών, προϋποθέτει έναν οργανισμό που έχει εκπαιδευτεί να αντιδρά σύμφωνα με τη φύση του. Η φυσική έκφραση του θυμού για παράδειγμα, οδηγεί τον άνθρωπο να αντιδράσει δημιουργικά. Εάν όμως ο άνθρωπος έχει εκπαιδευτεί επίκτητα ώστε να μην αντιδρά σύμφωνα με την φύση του, τότε η θλίψη και ο θυμός δεν εκφράζονται και γίνονται επικίνδυνα καταπιεσμένα βιώματα για τον οργανισμό. Όταν καταπιέζεται για παράδειγμα ο θυμός επί μακρόν, τότε, είτε ο θυρεοειδής αδένας , είτε το καρδιαγγειακό σύστημα μπορεί να υποστούν βλάβες. Το σύνδρομο του «καλού παιδιού» που δεν κλαίει ούτε θυμώνει, είναι ένα πολύ επιβαρυντικό φορτίο για τον ανθρώπινο οργανισμό. Ποια είναι η αμυντική απάντηση του οργανισμού σε μία τέτοια επικίνδυνη κατάσταση. Η μετατροπή των καταπιεσμένων συναισθημάτων θυμού και θλίψης στο αντίθετο: στην απάθεια. Όμως η απάθεια, είναι όπως είπαμε η μέγιστη έκφραση της κατάθλιψης, είναι η μετατροπή του κατ’εξοχήν συναισθηματικού ανθρώπινου όντος σε ένα α-συναισθηματικό απάνθρωπο όν. Σε μία τότε ακόμα πιο αγωνιώδη αμυντική προσπάθεια του οργανισμού να μην πάθει κατάθλιψη-απάθεια, παράγει πλήθος αποπροσανατολιστικών αρνητικών συναισθημάτων (πανικός, αγοραφοβία, φόβος επικείμενου θανάτου) για να βιώσει κάποια άλλα συναισθήματα, λιγότερο επικίνδυνα από τον καταπιεσμένο θυμό και τη θλίψη, αλλά περισσότερο θορυβώδη. Τουλάχιστον έτσι ξεφεύγει από τον κίνδυνο της απάθειας. «Προτιμώ να χτυπώ το πόδι μου και να πονάει, έτσι αποφεύγω να μείνει μόνιμα μουδιασμένο», θα ήταν ένα σωματικό ανάλογο παράδειγμα.
 Ο Ομοιοπαθητικός Ιατρός που θα κληθεί να θεραπεύσει έναν ασθενή με κρίσεις πανικού, πολύ λίγο θα νοιαστεί πραγματικά για την περιγραφή των συναισθημάτων του πανικού, της αγοραφοβίας ή του φόβου θανάτου. Και αυτό γιατί στο 90% των περιπτώσεων τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού μοιάζουν εξαιρετικά. Ο Ομοιοπαθητικός Ιατρός , βλέποντας εξατομικευμένα τον ασθενή με κρίσεις πανικού, θα πάρει ολοκληρωμένο ιστορικό και θα επικεντρωθεί σε τρία βασικά στοιχεία: 1) Ποια είναι η ακριβής απόχρωσή των καταπιεσμένων συναισθημάτων του ασθενούς που μετατράπηκαν με τον παραπάνω μηχανισμό σε κρίσεις πανικού; (παράδειγμα: απαξίωση, προδοσία, γελιοποίηση, απογοήτευση κ.α.) 2) Σε ποια χρονική στιγμή και κάτω από ποιες συνθήκες δεν εκφράστηκαν αυτά ; Ποιοι ήταν οι γενεσιουργοί παράγοντες της βίωσής τους ; 3) Ποια είναι η πραγματική «εν τω γεννάσθαι» ιδιοσυγκρασιακή φύση του ασθενούς και βάση αυτής ποιά θα έπρεπε να ήταν η υγιής έκφραση αυτών των συναισθημάτων ώστε να μην καταπιεστούν; «Γεννήθηκε πράγματι το καλό παιδί ή έγινε με καταπίεση» θα ήταν ένα απλό ερώτημα στην περίπτωση της μη αντίδρασης του θυμού. Με βάση αυτήν την ιδιαίτερη εξατομικευμένη διερεύνηση του ασθενούς με κρίσεις πανικού, θα δοθεί και το αντίστοιχο ομοιοπαθητικό φάρμακο σε αυτόν. Ο στόχος της αγωγής δεν είναι μία ακόμα καταστολή στα συμπτώματα του πανικού, όπως κάνει το χημικό αντικαταθλιπτικό, διότι είναι τελείως φανερό ότι αυτό οδηγεί σε βάθος χρόνου στην απάθεια. Ο στόχος στην Ομοιοπαθητική Ιατρική είναι η επαναφορά του ασθενούς στη φυσική ιδιοσυγκρασιακή, νευρο-ανοσολογική του ισορροπία, σύμφωνα με την οποία είναι καθορισμένος ο οργανισμός του να αντιδρά στα ερεθίσματα, βιώνοντας υγιή συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του θυμού και της θλίψης. Μόνο που στην φυσική του ισορροπία, ο οργανισμός είναι προγραμματισμένος να μετατρέπει τα αρνητικά αυτά συναισθήματα, σε δημιουργικότητα και όχι σε κρίσεις πανικού.