<p style="text-align: justify;"><em><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ ΛΕΓΟΜΑΙ ΜΑΡΙΑ ΕΙΜΑΙ 31 ΧΡΟΝΩΝ ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 33 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ. ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ ΠΧ. ΣΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΩ; </strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχοθεραπευτής -ομαδικός αναλυτής, Δημήτρης Κατσαρός. </strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Οι γονείς θα πρέπει να αναρωτηθούν μήπως στο σχολείο έχει συμβεί κάτι. Μήπως κάποιο παιδάκι το έχει τρομάξει, μήπως συνέβη κάτι και άλλαξε ξαφνικά η συμπεριφορά του; Τα παιδάκια πολλές φορές κάνουν αγριάδες και απειλούν μάλιστα τα άλλα παιδιά « αμα το πεις σε κανέναν, θα δεις τι έχεις να πάθεις». Είναι κάτι που πρέπει να εξεταστεί.</p>
<p style="text-align: justify;">Πιστεύω όμως ότι ίσως πρόκειται για άγχος αποχωρισμού. Τα παιδάκια σε αυτή την ηλικία πιστεύουν ότι είναι μοναδικά και όταν βρίσκονται στο περιβάλλον του σχολείου νιώθουν ότι δεν είναι, ότι υπάρχουν και άλλα παιδάκια σαν και αυτό. Σιγά σιγά θα πρέπει να υπάρχει μια ομαλή μετάβαση από τη σφιχτή αγκαλιά της μαμάς στον σχολικό χώρο. Να μην αφήσουν απλά το παιδί στο χώρο, να μην το αφήνουν απλά στον παππού και στη γιαγιά και εκείνοι να φεύγουν. Θα δώσουμε ένα παράδειγμα. Όταν το αφήνουν στον παππού και στη γιαγιά, θα πρέπει να μένουν και εκείνοι για λίγο χρόνο στο σπίτι τους μαζί με το παιδί. Να το ρωτήσουν αν δουν ότι δεν θέλει να παραμείνει εκεί: Τι φοβάσαι; Τι συμβαίνει; Γιατί δε θες να κάτσεις εδώ; Μπορούν ακόμα να του δώσουν και μια εγγύηση ότι ναι, μη φοβάσαι εμείς σύντομα θα ξαναγυρίσουμε. Θα σε πάρουμε τηλέφωνο την τάδε ώρα. Η μετάβαση είναι καλύτερο να ξεκινήσει από τον παππού και τη γιαγιά και μετά μέσα από το σχολείο. Αν δεν είναι εύκολο αυτό ας γίνει συνδυαστικά.</p>
<p style="text-align: justify;">Υπάρχει και η λεγόμενη θεωρία της προσκόλλησης. Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος κατακτά ένα φρούριο και οδεύει έχοντας αυτό ως ορμητήριο στην κατάκτηση ενός επόμενου. Αν αποτύχει τότε θα αρχίσει να σκέφτεται διαφορετικά. Θα πάθει προσκόλληση. Θα εμμένει εκεί στο παλιό. Αυτό συμβαίνει και στα παιδιά και στους εφήβους. Μια τραυματική εμπειρία μπορεί να μας κρατήσει στην προηγούμενη φάση. Γι αυτό και πρέπει να διερευνήσουν όπως είπαμε αρχικά και το σενάριο του τι μπορεί να το έχει ενοχλήσει στο περιβάλλον του παιδικού σταθμού.  </p>