Αληθινή ιστορία: Προσπαθώ 10 χρόνια να κάνω παιδί!

14/11/2013
Ομάδα Σύνταξης
Οικογένεια

Θυμάμαι να κάθομαι με τις φίλες σε μία pub και να τους ανακοινώνω ότι η «Επιχείρηση Μωρό» έχει ξεκινήσει. «Σε 12 μήνες θα είμαι μητέρα», είπα με απόλυτη βεβαιότητα. Φαντάστηκα τον εαυτό μου στα 35α γενέθλιά μου, να χαϊδεύω την φουσκωμένη κοιλιά μου. Τότε πίστευα θα ολοκληρωνόταν η ζωή μου.
Jessica Hepburn 
 
<img src="http://static.guim.co.uk/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2013/10/8/1381231532147/Jessica-Hepburn-executive-008.jpg" alt="" />
Οχτώ χρόνια αργότερα, ύστερα από 10 εξωσωματικές, εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να προειδοποιήσω τον εαυτό μου για το τι έμελε να γίνει… Κάποια πράγματα στην ζωή απλά δεν μπορείς να τα ελέγξεις και η εγκυμοσύνη είναι ένα από αυτά.
Όταν η Chelsea Clinton ανακοίνωσε πρόσφατα σε μία συνέντευξή της ότι, «το 2014 είναι η χρονιά του… μωρού για μένα» παρόλο που δεν είναι ακόμα έγκυος- μου φάνηκε παράξενο.
Μακάρι η Chelsea να ζει μία μαγική ζωή και να συλλάβει αμέσως- αλήθεια της το εύχομαι – διαφορετικά φοβάμαι ότι η αισιοδοξία της θα την απογοητεύσει πολύ.
Σαν γυναίκα που παλεύει με υπογονιμότητα ακούω συνεχώς τις λέξεις «Απλά χαλάρωσε». Για προσπάθησε εσύ να χαλαρώσεις όταν όλοι στην ζωή σου ξέρουν ότι αποτυγχάνεις…
Τα Χριστούγεννα του 2005, ο σύντροφός μου ο Peter αναφώνησε στο τραπέζι:
«Θέλω να προσπαθήσουμε να κάνουμε παιδί». Ο Peter ήξερε ότι από μικρή ονειρευόμουνα να έχω μια μεγάλη οικογένεια με τέσσερα παιδιά και πίστευα ότι τα 35 ήταν η ιδανική ηλικία να ξεκινήσω, όταν πλέον θα είχα μια σταθερή καριέρα.
Η πρώτη προσπάθεια
<img src="http://www.lbhf.gov.uk/Images/Lyric-Theatre-Jessica2_tcm21-121821.jpg" alt="" />
Εκείνη την νύχτα πετάξαμε όλα τα αντισυλληπτικά που υπήρχαν στο σπίτι. Ανοίξαμε ένα μπουκάλι σαμπάνιας και αστειευόμαστε για το πώς «θα έκανε κεφάλι» το μωρό. Κατά κανόνα είμαι πολύ κλειστή, φαντάσου μέχρι πρότινος δεν είχα ούτε Facebook, αλλά σε αυτή την περίσταση με δυσκολία κρατιόμουν να μην το πω σε όλους. Το συναίσθημα αυτό θα μπορούσα να το συγκρίνω μονάχα με τις πρώτες στιγμές που βιώνεις όταν ερωτεύεσαι, θες να ουρλιάξεις. Περιέργως οι μόνοι άνθρωποι στους οποίους δεν το είπα ήταν οι γονείς μου, διότι ήθελα να είμαι βέβαιη για την εγκυμοσύνη μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου να ανακοινώνω την πληροφορία σε ένα Κυριακάτικο δείπνο, όταν θα ήμουν ήδη 12 εβδομάδες έγκυος.
Ήμουν σίγουρη πώς ήταν μόνο θέμα χρόνου.
Όπως κοιτάω πίσω σε όλο αυτό, νιώθω αφελής που υπέθεσα ότι η μητρότητα ήταν όμορφα βαλμένη στο πρόγραμμα της ζωής μου, αφού είχα επιτύχει όλους τους στόχους μου έως τώρα, στα είκοσι μου ζούσα ανέμελα και ευχάριστα, βρήκα τον άντρα των ονείρων μου στα τριάντα και προάχθηκα σε διευθύνων σύμβουλο μιας θεατρικής εταιρείας.
Ξεκίνησα την ίδια περίοδο που και οι φίλες μου έκαναν την ίδια προσπάθεια. Πιστεύαμε όλες ότι θα μείνουμε έγκυες πολύ σύντομα. Θα παρακολουθούσαμε όλες μαζί μαθήματα γιόγκα, ασκήσεις αναπνοών και στα ερχόμενα χρόνια θα περιμέναμε όλες μαζί έξω από την πύλη του σχολείου. Όταν ήρθε η περίοδος σε όλες μας στο τέλος του μήνα, ήμουν η μόνη λογική που είπε, «κορίτσια χαλαρώστε, και απολαύστε την προσπάθεια». Τότε, μία-μία όλο και περισσότερες κοιλιές άρχισαν να φουσκώνουνε. Ο αρχικός μου ενθουσιασμός αντικαταστάθηκε από ζήλεια και απογοήτευση.
Ξενυχτούσα στην δουλειά γκουγκλάροντας, «Γιατί δεν μένω έγκυος;». Στο μυαλό μου εξωσωματική χρειάζονται μόνο «άρρωστες» γυναίκες, αλλά σε εμένα η περίοδος ερχόταν πάντα τακτικά, δεν αρρώσταινα, έτρωγα υγιεινά και γυμναζόμουν. Θυμάμαι να σκέφτομαι ενώ κοιταζόμουν στον καθρέπτη, « Μα έχω γοφούς μητέρας είμαι».
<img src="http://www.lbhf.gov.uk/Images/Jessica-Hepburn_tcm21-147526.jpg" alt="" />
Σταδιακά ένιωθα αποκομμένη από τις φίλες μου αφού οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν συνέχεια γύρω από τεχνικές σύλληψης και θηλασμό. Προσπάθησα να συμμετάσχω και εγώ στις συζητήσεις τους αλλά δεν μπορούσα να προσποιηθώ, εγώ ένιωθα ότι δε θα γινόμουν ποτέ μητέρα…
Ο καιρός περνούσε…
Δεν θα ξεχάσω πότε το συναίσθημα που ένιωσα όταν έμαθα ότι μια φίλη μου οργάνωσε ένα πάρτυ για τα πρώτα γενέθλια του γιού της και δεν με κάλεσε διότι θεώρησε ότι θα νιώσω άβολα με τόσα παιδιά και γονείς γύρω μου. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα αμήχανα κάθε φορά που βρισκόμουν ανάμεσα σε μαμάδες με τα μικρά τους.
Τελικά έπειτα από πολλές φορές προγραμματισμένου σεξ, και αρνητικών τεστ εγκυμοσύνης και κάθε λογής συμπληρωμάτων γονιμότητας παραδέχθηκα στον Peter του φόβους μου και πώς ήθελα να επισκεφθώ γιατρό. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πότο μεγάλος ήταν ο δρόμος μπροστά μου ώστε να αποκτήσω παιδί.
Έγινα κλειστός και μυστικοπαθής άνθρωπος δε μιλούσα ποτέ για θέματα σχετικά με το παιδί μπροστά σε άλλους διότι δεν μπορούσα να αντέξω την συμπόνια και την λύπη των άλλων. Μόνο οι γονείς μου γνώριζαν για την αγωγή υπογονιμότητας που δεχόμουν εκείνη την περίοδο. Απομονώθηκα.
Πλέον, όντας «βετεράνος» υπογονιμότητας έχω σιχαθεί να ακούω συνεχώς τις ίδιες συμβουλές, «Το να έχεις παιδιά είναι υπερεκτιμημένο» ή «Έχετε σκεφθεί να υιοθετήσετε?». Τίποτα απ ’αυτά δεν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα.
Θυμάμαι μετά την τρίτη εξωσωματική ρώτησα τον Peter αν ήρθε η ώρα να τα παρατήσουμε, και μου απάντησε πώς «θα τα παρατήσουμε μόλις εξαντληθεί η ελπίδα μας». Πρόσφατα διεγνώσθην με ανοσοποιητικό σύνδρομο, που εμπόδιζε την επιβίωση των εμβρύων μου. Ίσως υπάρξει κάποια λύση…Παρά τα ευχάριστα αυτά νέα, διαχειρίζομαι τον ενθουσιασμό μου αυτή την φορά, και σταδιακά προετοιμάζω τον εαυτό για υιοθεσία.
Παρά τις δυσκολίες που έχω συναντήσει έως τώρα αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα προειδοποιούσα τον 34-χρονο εαυτό μου, « Μην περιμένεις τόσα πολλά απ’ τον εαυτό σου μην πιεστείς τόσο πολύ» Καμιά φορά ξεχνώ γιατί ήθελα τόσο πολύ ένα παιδί, καθώς σε χρόνια κανείς δεν θα ενδιαφέρεται για το εάν η Jessica Hepburn είχε παιδί, αλλά εγώ δεν τα παρατάω, έχω ακόμα ελπίδα.