<p><strong><span style="font-size: medium;">Γράφει ο Ορέστης Δαβίας:</span></strong></p>
<p><span style="font-size: medium;">Τα φιλιά της είναι γλυκά σαν το μέλι και κοντά της πάντα την περνάω ζάχαρη. Αρχίζω λοιπόν σοβαρά να το σκέφτομαι: Μήπως πρέπει μαζί της να στεριώσω, να γευθώ και εγώ γλυκό ψωμί; Θα είναι άραγε, όπως μου τάζει, σαν μήνας του μέλιτος όλη μας η ζωή, θα χαρούμε ένα γλυκό όνειρο χωρίς στενοχώριες και πίκρες;</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Δεν ζητώ τη συμβουλή σας, παραθέτω τα υποθετικά αυτά ερωτήματα για να υπογραμμίσω απλώς το γεγονός ότι στη γλώσσα μας η γεύση του γλυκού συγγενεύει στενά με την ερωτική ευδαιμονία και κάθε αίσθημα χαράς. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όλες σχεδόν τις άλλες γλώσσες που καλωδιώνουν νοερά την ανθρώπινη συνείδηση σε αυτόν τον πλανήτη και φυσικά είναι έτσι πολύ δύσκολο να εισακουστούν οι σύγχρονες φωνές ενάντια στη ζάχαρη όταν διαθέτει τέτοιο επίπεδο δημοσίων σχέσεων. Υπάρχουν πάντως για τις γλυκαντικές ουσίες και άλλα ερείσματα, κατά πολύ παλαιότερα από το όργανο της γλώσσας και συνδεδεμένα με το γενετικό υλικό, τα οποία μας κρατούν αιχμάλωτους της γοητείας τους.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Οι μακρινοί μας πρόγονοι δεν ζούσαν ποτέ σε παραδεισένιες συνθήκες και κυριότερο μέλημά τους ήταν πάντα το να χορταίνουν την πείνα τους. Η ανακάλυψη ότι οι (πλούσιες σε υδατάνθρακες) γλυκές τροφές χαρίζουν ενέργεια, σε αντίθεση με τα άγουρα, δύσπεπτα φρούτα ή τα πικρά φύλλα που ξαπόστειλαν αρκετούς φίλους του στο δάσος του αιώνιου κυνηγιού, διαμόρφωσε τις προτιμήσεις του Homo Erectus. Με την πάροδο αναρίθμητων αιώνων αυτές παγιώθηκαν σε γονίδια και η εξελικτική βιολογία εξηγεί έτσι το γιατί π.χ. τα παιδιά είναι πρόθυμα να πλύνουν το αυτοκίνητο με αντάλλαγμα παγωτό και όχι φυσικά αγγουράκια τουρσί, καθώς και την αδυναμία μας να αντισταθούμε στα θέλγητρα μιας πάστας, ακόμη και αν έχουμε φάει του σκασμού.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Τα φόβητρα της τερηδόνας, του πάχους και του διαβήτη δεν μοιάζουν ικανά να ξορκίσουν τη λευκοντυμένη νεράιδα της Ηδύτητας που στοιχειώνει τη σκέψη μας. Η διαδικασία της εξέλιξης μας χάρισε πάντως και μυαλό, το οποίο οφείλουμε να βάλουμε λιγάκι να δουλέψει για να τιθασεύσουμε τις ορμές μας. Τα περίπου 130 γραμμάρια ζάχαρης που κατά μέσον όρο καταναλώνουμε καθημερινά πίνοντας καφέδες και αναψυκτικά, τρώγοντας γλυκά, σάλτσες και άλλα πολλά (η ζάχαρη είναι το πιο σύνηθες βελτιωτικό γεύσης) είναι ποσότητα υπερβολικά μεγάλη αν θεωρείτε και εσείς υπέρτατο αγαθό την υγεία και την ευεξία.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">ΠΗΓΗ: tovima.gr</span></p>