Είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το ότι η ελληνική οικογένεια καταφέρνει να διαθέτει πολλά θετικά χαρακτηριστικά ακόμη, παρά τις ελλείψεις που τη χαρακτηρίζουν.
Πώς άραγε γίνεται αυτό, είναι άξιο μελέτης. Πώς γίνεται να παρέχονται ταυτόχρονα τόσα πολλά ενώ λείπουν τόσα άλλα; Ίσως, το μεγαλείο μας είναι να ελαχιστοποιούμε ταχυδακτυλουργικά συνθήκες και καταστάσεις ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζεται.
Γράφει η οικογενειακή σύμβουλος Ερατώ Χατζημιχελάκη
Ας δούμε κάποιες ελλείψεις όμως, με τη βεβαιότητα ότι μόλις ο Έλληνας αντιληφθεί (αλλά πραγματικά αντιληφθεί) την έλλειψη ή την πληθώρα, σπεύδει να την ισορροπήσει. Μαζί με τη βεβαιότητα ας καταθέσουμε και την πίστη μας με μεγάλα κοιτάσματα ελπίδας για το ζητούμενο.
Η απουσία του γονιού
Είτε γιατί επιβάλλεται, είτε γιατί καθιερώθηκε και οι δύο γονείς βρίσκονται εκτός σπιτιού πολλές ώρες (αν είναι ακόμη τυχεροί και έχουν δουλειά!). Οι ώρες αυτές καλύπτονται από τους γονείς των γονιών, από αλλοδαπές γυναίκες και από Παιδικούς Σταθμούς.
Εν τέλει τα παιδιά περνούν πολύ λίγο χρόνο με τους γονείς τους. Αν θελήσουμε να είμαστε και ειλικρινείς, θα πούμε ακόμη πως αυτός ο περιορισμένος χρόνος δεν είναι συχνά και ποιοτικός. Έλλειψη χρόνου και ποιοτικής απασχόλησης λοιπόν και μεταξύ γονιών – παιδιών και μεταξύ συντρόφων.
Η έλλειψη της χαράς
Τα ελληνικά σπίτια βάλλονται συχνά από έναν μιμητισμό που οδηγεί σε ανόητα πολλές δραστηριότητες που και τον οικογενειακό προϋπολογισμό απομυζούν και στερούν από τα μέλη της οικογένειας τη χαρά της συνύπαρξης των μελών της ή ακόμη και το απλό παιχνίδι.
Όλοι τρέχουν- μικροί και μεγάλοι- να προλάβουν τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλονται κατά κύριο λόγο από τους ίδιους. Ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα, βρίσκονται κάτω από την μάστιγα του προγραμματισμού των υποχρεώσεων και αν κανείς ξεφύγει από αυτόν, καταρρέει όλο το οικοδόμημα του «πρέπει». Αυτό το «πρέπει» που οδηγεί την ατμόσφαιρα του ελληνικού σπιτιού να είναι πολύ μακριά από τη συνθήκη της χαράς.
Υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία;
Συχνά επειδή μιλάμε πολύ, νομίζουμε ότι επικοινωνούμε. Δεν είναι βέβαια αλήθεια αυτό. Η ουσιαστική επικοινωνία είναι μόνο η επικοινωνία των συναισθημάτων, πράγμα που σε πολλές οικογένειες γίνεται μονομερώς, ελάχιστα ή καθόλου.
Αν ρωτήσεις ένα μέσο Έλληνα «τι νιώθει», η απάντηση που θα πάρεις θα είναι μια ασαφής θετική ή αρνητική περιγραφή της σκέψης του και όχι των συναισθημάτων του. Δεν γνωρίζουμε λέξεις που περιγράφουν συναισθήματα. Αρκούμεθα δε σε εκφράσεις του συρμού αποφεύγοντας εσκεμμένα να πάρουμε θέση.
Η ύπαρξη αρνητικότητας και η στροφή στο «έχω»
Με το να εστιαζόμαστε στα αρνητικά με στόχο να τα εξαλείψουμε καταφέρνουμε το ακριβώς αντίθετο. Θα ήταν εξαιρετική βοήθεια σε πολλά θέματά μας να καταφέρουμε να εστιαζόμαστε στο τι έχουμε και όχι στο αντίθετό του. Επίσης, μάστιγα των υλιστικών χρόνων που περνά η δυτική κοινωνία, είναι η συλλογή αντικειμένων και υλικών με σκοπό την ευτυχία.
Μα η ευδαιμονία δεν συγκαταλέγεται σε είδος μετρήσιμο. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει και δεν εξαρτάται από υλικούς παράγοντες. Εξαρτάται καθαρά από εσωτερικές αυτογνωσιακές διαδικασίες. Αυτό είναι επίσης, κάτι που λείπει. Η διάθεση για διερεύνηση λεπτότερων εννοιών.
Οι πολλές συγκρούσεις
Συχνά σε πολλά ελληνικά σπίτια η σύγκρουση είναι μια μόνιμη τακτική. Ο ανταγωνισμός και η αντιπαράθεση γίνεται το κύριο θέμα μεταξύ του ζευγαριού ή μεταξύ γονιών παιδιών ή αδερφών. Αν αποφεύγαμε τη σύγκρουση απλώς, χωρίς καμία περιστροφή, απλώς την αποφεύγαμε, πολλά θα είχαμε να απολαύσουμε.
Η υπερπροστασία
Οι γονείς συνήθως προσφέρουν χρήματα, χρόνο, λύσεις, και όλων των ειδών τις παροχές επιθυμώντας όμως κατά βάθος να ελέγξουν, να καθοδηγήσουν, να κατευθύνουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Πολύ συχνά η υπερπροστασία και η υπερ-παροχή είναι σε τέτοιο βαθμό που μοιάζει σαν να μην δημιουργείται μια καινούρια οικογένεια όταν ένα μέλος της ενηλικιώνεται και αποχωρεί από την κοινή στέγη για να δημιουργήσει τη δική του.
Λες και η ελληνική οικογένεια δεν διαφοροποιείται ποτέ. Αυτό είναι ρομαντικό και ωραίο όταν το παρατηρείς από μια σκοπιά, ολέθριο και καταστροφικό από μια άλλη. Γνωρίζοντας τους εαυτούς μας βαθύτερα, θα έχουμε μια διαυγέστερη άποψη για την ίδια τη ζωή
Διαβάστε σχετικά άρθρα:
Πώς οι γνωστικές ικανότητες στην παιδική ηλικία… προβλέπουν πώς θα είσαι σαν ενήλικας;
Νεύρα και τσακωμοί στην οικογένεια: Πώς επιδρούν στο έφηβο παιδί σας;
«Με το καλό ένα παιδί»: Η φράση που προκαλεί φρικτό άγχος στον υποψήφιο γονιό
