Συναυλίες αισιοδοξίας από τον Κωστή Μαραβέγια!

 

“Να, είναι σαν να είσαι γυμνός σε παραλία του ΕΟΤ. Χρειάζεται μια ελευθερία η ψυχολογία σου. Πρέπει να αφεθείς, να δοθείς ολοκληρωτικά, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα». Οταν ο Κωστής Μαραβέγιας μιλάει για τις συναυλίες του, τα μάτια του πετάνε σπίθες. Κατεξοχήν καλλιτέχνης των ζωντανών εμφανίσεων, τα δίνει όλα στη σκηνή, γίνεται πανκ, οργιώδης, μελωδικός, τρυφερός, άμεσος.

Σε λίγες ημέρες, στις 28 Ιουνίου, θα προσπαθήσει να κερδίσει ένα καινούργιο στοίχημα. Nα πείσει το κοινό του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να ξαπλώσει στο γκαζόν του κήπου και να κοιτάξει τ’ αστέρια. Με τραγούδια δικά του, ευφάνταστες και δροσερές διασκευές σε κομμάτια του Μάνου Χατζιδάκι, του Νίκου Γούναρη κ.ά., αλλά και με τραγούδια από το μεσογειακό τόξο ή αλλιώς από τα PIGS, και διάθεση πιο μελωδική, ο 39χρονος τραγουδοποιός περνάει για πρώτη φορά την είσοδο του Μεγάρου.

Ο Κωστής Μαραβέγιας είναι ξεχωριστή περίπτωση τραγουδοποιού. Ερμηνευτής, συνθέτης, πρόσφατα και συγγραφέας καθώς κυκλοφόρησε τη νουβέλα «Λόλα» (εκδ. Μεταίχμιο), κατάφερε από την πρώτη του εμφάνιση, πριν από μερικά χρόνια, λίγο πριν σκάσει η κρίση στην Ελλάδα, να τραβήξει την προσοχή του κόσμου. «Η πορεία μου είναι αντιστρόφως ανάλογη μιας μετοχής σε καιρό μεγάλης οικονομικής κρίσης», λέει ο ίδιος γελώντας. «Καθοριστικός παράγοντας είναι πάντοτε η τύχη. Σίγουρα όμως επηρέασε πολύ και το ρεπερτόριό μου, η στάση μου, αυτό που έλεγα καλλιτεχνικά. Ηταν κάτι που τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αφορούσε τον κόσμο. Τα τραγούδια μου και οι συναυλίες μου είναι σαν ενέσεις αισιοδοξίας, χωρίς όμως να παραβλέπονται τα κακώς κείμενα και οι αρνητικές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, ούτε οι πιο σκοτεινές στιγμές. Καμιά φορά, σκέφτομαι πως αν έκανα το πρώτο μου βήμα την εποχή του γκλαμ και του σταρ σίστεμ, ίσως και να μην αφορούσε τον κόσμο αυτό που έχω να πω».

Η διαδρομή

Αν μετρήσουμε τη διαδρομή του Κωστή Μαραβέγια με σουξέ, τότε έχουμε την περίοδο πριν από το «Φίλα με ακόμη», που μοιράστηκε με τον Πάνο Μουζουράκη, και την περίοδο μετά απ’ αυτό. Το κοινό του άλλαξε, μεγάλωσε, διευρύνθηκε, και από τα υπόγεια των 80 ατόμων βρέθηκε σε σκηνές πολύ μεγαλύτερης χωρητικότητας. Θα ήταν άδικο, όμως, να μην παραδεχθεί κανείς ότι ο ίδιος κάθε άλλο παρά άραξε. Ισως η πιο αξιοσημείωτη αλλαγή του είναι ότι από το αρχικό άγχος του πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη να χωρέσει όλα όσα έχει να πει στα τραγούδια ή στις συναυλίες του, έχει περάσει στο ώριμο στάδιο της αφαίρεσης, όπου η μουσική, η μελωδία, παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το τέμπο χαμηλώνει.

«Προσπαθώ να εξελίσσομαι. Τρέφομαι με γνώση. Διαβάζω, πειραματίζομαι με τη γλώσσα, εμβαθύνω στη γλώσσα, ακούω νέες μουσικές, προσπαθώ να αναπτύξω τις συνθετικές μου ικανότητες. Προσπαθώ να ανοίξω όσο πιο πολύ μπορώ τη σκέψη μου. Είναι μια διαρκής άσκηση. Πιο πολύ κάνω όλα αυτά, παρά ασχολούμαι με τη φωνή ή το σώμα μου. Πάντα απολάμβανα μικρές καθημερινές στιγμές φιλοσοφίας και στοχασμού. Μου αρέσει να λέω ότι είμαι ένας ερασιτέχνης, λόγιος τύπος. Χαμηλής κατηγορίας προφανώς, καθώς δεν μπορώ ακόμα να εξαγάγω εύκολα συμπεράσματα ή ιδέες. Β΄ Εθνική, δηλαδή…»

Για τον ρατσισμό

Αυτήν την περίοδο γράφει τραγούδια και στίχους, ετοιμάζεται να δώσει καλοκαιρινές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και συμμετέχει μαζί με άλλους καλλιτέχνες σε μια συλλογική δράση. «Εχουμε κάνει και μια κολεκτίβα υπέρ της αλληλεγγύης και της αγάπης, με στόχο την ενίσχυση κάποιων φορέων που βοηθούν συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Αισθανόμαστε έντονη την ανάγκη να κάνουμε κάτι ενάντια στον φόβο μας. Και ο δικός μου μεγάλος φόβος είναι η άνοδος του ρατσισμού και του φασισμού. Δεν αισθάνομαι απόλυτα, ολοκληρωτικά ελεύθερος. Και αυτή η αίσθηση ανελευθερίας ευτυχώς δεν με κάνει να αυτολογοκρίνομαι, αντίθετα με κινητοποιεί. Πιστεύω στο εμείς, στη συλλογικότητα που θα οδηγήσει σε υγιείς δράσεις».

Για το αν οφείλει ο καλλιτέχνης με τη δύναμη που έχει να πάρει θέση, ο Κωστής Μαραβέγιας δεν είναι απόλυτος. «Επειδή έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για τη θέση που δεν παίρνουν κάποιοι καλλιτέχνες μπροστά σε όλο αυτό που συμβαίνει, θέλω να πω ότι σαφώς μου δημιουργεί μια προσδοκία, κάποιος που θαυμάζω να τοποθετηθεί, αλλά απ’ την άλλη, αν δεν το αισθάνεται δεν πρέπει να το κάνει επειδή φέρει ένα όνομα και ένα παρελθόν.

»Ακόμα και να πάρεις θέση αυτή τη στιγμή, έτσι όπως βράζει η κοινωνία, αποτελεί ρίσκο. Είναι σαν να πας να χωρίσεις δύο ανθρώπους εν μέσω μιας φασαρίας. Σίγουρα θα φας κάποιες, δεν το γλιτώνεις. Δεν μπορούν όλοι να κάνουν αυτή την υπέρβαση ούτε όλοι αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο την αίσθηση του κατεπείγοντος. Επίσης, και καθαρά καλλιτεχνικά να το δούμε, δεν είναι εύκολο να εκφραστεί η κρίση. Ο σκοπός του τραγουδιού κατά τη γνώμη μου δεν είναι περιγραφικός. Ο καθένας πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα. Και μόνο για την αγάπη να τραγουδάει κανείς σήμερα, επαναστατικό είναι».

Παρασκευή 28 Ιουνίου, 9 μ.μ. Τιμή εισιτηρίου 10 ευρώ. Στα εκδοτήρια του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών: Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη και Ομήρου 8 (τηλ. 21072.82.333

Σχετικά άρθρα