Αστερισμοί: Η παράσταση που ο Θανάσης Λάλλας είδε και γιατί στην προτείνει

<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> <iframe src="http://www.youtube.com/embed/AOGSxDrYHFQ" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p style="text-align: justify;">Ηταν μιά μέρα φορτωμένη με επιλογές, με εν δυναμει αποφάσεις προκειμένου να αποσυμφωρεθει η πίεση στο κεφάλι μου.Προσπαθώ καιρό τώρα, να βρω τη δυναμη να αποφασίσω και να επιλέξω τον τρόπο που θα διαθέτω τον χρόνο μου. Θελω να αφοσιωθώ, σε όλα αυτά που μου δίνουν χαρά και με κάνουν να ζω πιό αυτόνομα. Ετσι αντι να γυρίσω σπίτι _να βυθιστώ στην γλυκεια πλήξη της συντροφικής ασφάλειας, οπου όλα μοιαζουν ακίνητα και μαθηματικά οδηγουν στην υπνωση_ αντί να πάρω την γραμμη του ΜΕΤΡΟ που πάει Χολαργό, διαλεξα την γραμμη που έχει σταση στο ΦΙΞ. Σε απόσταση αναπνοής από τη στάση του ΜΕΤΡΟ το Θέατρο Του Νεου Κόσμου. Στο πρόγραμμα της παραστασης που διαλεξα να δω, πάνω-πανω, γραφει:</p>
<p style="text-align: justify;">"Το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει από 27 Νοεμβρίου το βραβευμένο έργο του Νικ Πέιν «Αστερισμοί», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με τη Στεφανία Γουλιώτη και τον Μάκη Παπαδημητρίου. Η σχέση των δυο πρωταγωνιστών ξεδιπλώνονται υπό το φως της κβαντικής θεωρίας. «Στο Πολυσύμπαν της Κβαντομηχανικής η συγκυρία είναι ταυτόχρονα και λυτρωτής και Αχίλλειος πτέρνα: Είμαστε απεριόριστα αυτόνομοι, αλλά και τελείως ανίσχυροι» σημειώνει ο ίδιος ο Νικ Πέιν στο σημείωμα της παραστασης.</p>
<p style="text-align: justify;">Αγοράζω μιά σοκολάτα _ενω αποφευγω αυτές τις γλυκιές απολαυσεις τα τελευταία τρια χρόνια_ ενα μικρο εμφιαλωμένο νερό και μπαίνω στην αίθουσα. Αντι αυτή τη στιγμή να είμαι αραγμένος στην μπερζέρα της κρεβατοκάμαρας του σπιτιου μου, αναζητώ τη Θεση Η8, στο μέσο της αιθουσας. Γεμάτη η αιθουσα και το έργο αρχίζει με τους δυο αστρολογους που γουσταρα να βλέπω στην ΕΤ3 όταν υπήρχε _πριν τους εξαφανίσει και αυτούς το μαυρο σκοτάδι μιάς αποτυχημένης πολιτικής απόφασης. Δυο σπουδαία μυαλά που με τον τρόπο τους κανουν την επιστήμη κατανοητή και χρήσιμη στην καθημερινότητα μας.</p>
<p style="text-align: justify;">Το συμπέρασμα αυτής της βιντεοσκοπημένης συνομιλίας με τους δυό καθηγητές είναι: "Η πραγματικότητα που ζουμε και μιλάμε γιά αυτή είναι μέρος της πραγματικότητας. Ειμαστε επινοητές ψευδαισθήσεων και μιά επινοηση μας είναι και ο χρόνος… Ο Ελβις Πρίσλεϋ ζει απλώς γιά την δική μας περιορισμένη συνειδηση είναι πιά νεκρός…"</p>
<p style="text-align: justify;">Και μετά από αυτό το επιτυχημένο σκηνοθετικό ευρημα οι δυό πρωταγωνιστες του έργου αρχίζουν έναν αγωνα να τρέξουν όσες περισσότερες επιλογές μπορουν της ζωής τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Τι θα γινόταν αν αντι να πάω θέατρο, πήγαινα όπως καθε μέρα σπίτι μου; Κι αν εμπαινα σε ένα μπαρ; Κι αν εδινα σημασία στην κοπέλα που είδα στο ΜΕΤΡΟ και την ακολουθουσα; Κατεβαινα στη σταση που θα κατέβαινε κι αυτή; Τι ρωτούσα ποσο απελπισμένη είναι που γυρίζει κάπου αντι να φευγει από κάπου;</p>
<p style="text-align: justify;">Η Μάριαν και ο Ρόλαντ, οι ήρωες του εργου που εχεθι αρχίσει να ξετυλίγεται μπροστά μου συναντιούνται σ’ ένα φιλικό σπίτι κι έτσι αρχίζει η ερωτική τους ιστορία. Εκείνη θεωρητική φυσικός κι εκείνος μελισσοκόμος…</p>
<p style="text-align: justify;">Σύμφωνα με την κβαντική θεωρία, που μελετάει η Μάριαν, στο κβαντικό πολυσύμπαν, κάθε επιλογή που έχεις κάνει, κάθε απόφαση που έχεις πάρει ή δεν έχεις πάρει στη ζωή σου, όλα αυτά συνυπάρχουν σ’ ένα αφάνταστα πολύπλοκο σύστημα από παράλληλα σύμπαντα.</p>
<p style="text-align: justify;">Στο φως αυτής ακριβώς της θεωρίας παρακολουθούμε τη σχέση των δύο χαρακτήρων, καθώς συναντιούνται / φτιάχνουν μια σχέση / δεν καταφέρνουν να φτιάξουν μια σχέση / κάνουν έρωτα / δεν κάνουν έρωτα / μένουν μαζί / απατούν ο ένας τον άλλο / ζουν μια μονογαμική σχέση / χωρίζουν / ξαναβρίσκονται κοκ.</p>
<p style="text-align: justify;">Διαφορετικές εκδοχές όπως τις υπαγορεύουν διαφορετικοί παράγοντες. Οι άνθρωποι στο μεγαλείο και στην ολοκληρωτική αδυναμία τους. Ένα έργο που θέτει ερωτήματα για το ρόλο της τύχης και της ελεύθερης βούλησης στη ζωή των ανθρώπων, για τη γιορτή και το πένθος της ύπαρξης.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Θανάσης Λαλλας</strong></p>
<p><strong><br /></strong></p>
<p><strong><img src="http://images.elculture.gr/photo/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85~721446-253-1(1).jpg" alt="" /></strong></p>
<p>Βραβείο καλύτερου έργου 2012 εφημερίδας Evening Standard, Βραβείο Χάρολντ Πίντερ 2012.</p>
<p>Συντελεστές της παράστασης</p>
<p>Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης</p>
<p>Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος</p>
<p>Βίντεο – Εικαστικό περιβάλλον: Παντελής Μάκκας</p>
<p>Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος</p>
<p>Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου</p>
<p>Παίζουν οι ηθοποιοί: Στεφανία Γουλιώτη, Μάκης Παπαδημητρίου</p>
<p>Info:</p>
<p>Θέατρο του Νέου Κόσμου, Κεντρική Σκηνή</p>
<p>Από 27/11/2013 μέχρι 13/4/2014</p>
<p>Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15. Κυριακή 19:00.</p>
<p>Συμπαραγωγή με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου</p>
<p> <img src="http://2.bp.blogspot.com/-B9S-VfawZVg/UpIzfCROJCI/AAAAAAAHNyg/tdm9B7gTwv4/s640/1.jpg" alt="" /></p>
<p>Μιά παρασταση που υποστηρίζεται από την εκπληκτική υποκριτική δυνατότητα της Στεφανίας Γουλιώτη _ισως για μένα η πιό αμαρτωλη-αγία του ελληνικού συγχρονου θεατρου, ετοιμη να κανει το λάθος ευαγγελιο αποδειξης του τι σημαίνει "ταλέντο", παρακολουθει τον λόγο με συμμετοχή του εσωτερικου κι όχι περιγραφικά, εναλλάσει το χρόνο ακυρώνοντας τον, δεν φοβάται να βραχει από την απλότητα των λέξεων κι ετσι να αφήσει την ουσία να κάνει μουσκεμα όλους εμάς τους θεατές. Ο Μακης Παπαδημητριου εντος του περιεχομένου αλλά τείνει να γίνει μανιέρα ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον κάθε νέο ρόλο που του ανατίθεται. Με άλλα λόγια ίδιος, οπως τον εχω ξαναδει, χωρίς αυτό να θελει να ακυρώσει την συνέπεια που υποστηρίζει αυτό που κατοικεί κατω από τις φράσεις.</p>
<p>Η σκηνοθεσία του Βαγγελη Θεοδωρόπουλου κέντιμα, ευρηματική και απλή, χωρίς διαθεση να δείξει τον σκηνοθέτη περισσότερο από τη ουσία που είναι το λεργο και η αφήγηση μιας ιδέας.</p>
<p>Ο Παντελής Μάκκας γεμισε την σκηνή με ένα βίντεο-αρτ 70 λεπτων της ωρας. Συνοχή στην αφαίρεση. Κατόρθωμα.</p>
<p>Και η μουσική ήταν πετυχημένος γαμος με τα υπόλοιπα, όπως και η διδασκαλία της κίνησης.</p>
<p>Μη χάσετε την ευκαιρία να ανατρέψετε τη καθημερινότητα σας και να πάτε να δείτε τους "Αστερισμους" του Νικ Πέιν. Αυτός ο συγγραφέας νομίζω ότι στο μέλλον θα ξανακλέψει το ενδιαφέρον μας. Εχει αυτό που υπαρχει σε όλους τους σημαντικούς συγγραφείς του θεατρου. Εναν καθημερινό λογο που αποδομεί το απλό της ζωής και φανερώνει το συνθετο της υπαρξης.</p>
<p><img src="http://camerastyloonline.files.wordpress.com/2013/11/asterismoi.jpg" alt="" width="600" /></p>
<p style="text-align: center;">ΥΓ: Γιά όσους θέλουν περισσότερα γιά τον συγγραφέα και το έργο παραθέτω το κειμενο του ίδιου του συγγραφέα που διαβασα στο προγραμμα της παραστασης πριν δω την παρασταση.</p>
<p style="text-align: center;"><strong>Νικ Πέιν: Το Πένθος και το Πολυσύμπαν</strong></p>
<p><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.ideastap.com/ImageHandler.ashx?FileName=/Upload/CmsMedia/magazine/Articles/NickPayne.jpg&amp;Width=540&amp;Height=306&amp;ImageMod=Crop&amp;OutputFormat=HighQualityJpeg&amp;CacheEnabled=True" alt="" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Μέχρι τους Αστερισμούς είχα αποφύγει την αυτοβιογραφία. Τα προηγούμενα έργα μου είχαν να κάνουν μεν με προσωπικά θέματα, πολύ προσωπικά μερικές φορές, αλλά ποτέ δεν είχα βάλει σκοπό να παρουσιάσω επί σκηνής προσωπικά βιώματα.</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που το Ρόγιαλ Κορτ μου ανέθεσε την παραγγελία να γράψω ένα καινούργιο έργο για το θέατρό τους, όταν πέθανε ο πατέρας μου. Είχε από παλιά προβλήματα με την καρδιά του, αλλά στις αρχές το 2010 η κατάστασή του χειροτέρεψε και μου είπαν πως μπορεί να μην ανανήψει ποτέ. Υπήρχε βέβαια μια επέμβαση που μπορούσαν να κάνουν, αλλά που θα παρέτεινε τη ζωή του μόνο για ένα περίπου χρόνο.</p>
<p style="text-align: justify;">Μόνιμος πια κάτοικος στο νοσοκομείο ο πατέρας μου πήρε την απόφαση να την κάνει την επέμβαση και να βάλει τον βηματοδότη που θα του διόρθωνε τον καρδιακό ρυθμό όταν αυτός διαταρασσόταν. Πάνω στην εγχείριση οι γιατροί διαπίστωσαν πως οι αρτηρίες της καρδιάς είχαν τέτοιες βλάβες που ήταν αδύνατον να τοποθετήσουν τον βηματοδότη κι έτσι εγκατέλειψαν την προσπάθεια και τον έκλεισαν χωρίς να κάνουν τίποτα. Λίγες μέρες μετά πέθανε.</p>
<p style="text-align: justify;">Όπως καταλαβαίνετε η μέρα των Χριστουγέννων το 2010 ήταν για μένα μάλλον μελαγχολική. Μόλις είχε τελειώσει το Top of the Pops, όταν ένιωσα ένα απέραντο αίσθημα κενού. Μπήκα στο ιντερνέτ κι άρχισα μια αναζήτηση χωρίς στόχο. Εντελώς τυχαία, αν θυμάμαι σωστά, έπεσα πάνω σ’ ένα ντοκιμαντέρ του Μπράιαν Γκριν (Brian Green) με τίτλο Το Κομψό Σύμπαν. Ήταν αποκάλυψη.</p>
<p style="text-align: justify;">Σ’ αυτό το τρίωρο ντοκιμαντέρ ο καθηγητής Γκριν εξετάζει τις ασυμβατότητες ανάμεσα στη Θεωρία της Σχετικότητας και την Κβαντική Μηχανική, των δυο ακρογωνιαίων λίθων της σύγχρονης φυσικής. Με λίγα λόγια, πώς ο ερχομός της Κβαντικής Μηχανικής απέδειξε πως ένας μεγάλος αριθμός από τους νόμους της Θεωρίας της Σχετικότητας δεν είχαν καμία ισχύ όταν κατέβαινες σε υπο-μικροσκοπικές διαστάσεις. Για παράδειγμα, η βαρύτητα που είναι από τις πιο σημαντικές έννοιες στη Σχετικότητα, αποδεικνύεται πως δεν παίζει κανένα ρόλο στο επίπεδο των μορίων και των ατόμων.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτή η ασυμφωνία ήταν τόσο θεμελιώδης που ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, που διατύπωσε τη Θεωρία της Σχετικότητας θα περάσει τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του αναζητώντας, χωρίς αποτέλεσμα, ένα τρόπο να ενοποιήσει τις δυο θεωρίες. Προς το τέλος της ζωής του ο Αϊνστάιν γράφει, «Όλες μου οι προσπάθειες να προσαρμόσω τα θεωρητικά θεμέλια της κλασικής φυσικής στους νόμους αυτής της νέας θεωρίας απέτυχαν ολοκληρωτικά. Είναι σαν το έδαφος να χάθηκε κάτω από τα πόδια μας με αποτέλεσμα να χαθεί το σταθερό σημείο που θα χρησίμευε σαν θεμέλια.»</p>
<p style="text-align: justify;">Και δεν ήταν ο μόνος που κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Επί δεκαετίες η ασυμβατότητα ανάμεσα στη Σχετικότητα και την Κβαντική Μηχανική παρέμεινε μυστήριο.</p>
<p style="text-align: justify;">Στα μέσα της δεκαετίας 1980 εμφανίστηκε μια καινούργια θεωρία: η  θεωρία των χορδών. Η θεωρία των χορδών προτείνει πως οι θεμελιώδεις δομικοί λίθοι του σύμπαντος δεν είναι σημειακά σωματίδια, αλλά μονοδιάστατες χορδές κι αυτά που αντιλαμβανόμαστε ως σωματίδια είναι στην πραγματικότητα δονήσεις βρόχων από χορδές, η καθεμία με τη δική της χαρακτηριστική συχνότητα. Οι δομικές διαφορές που ανιχνεύονται ανάμεσα στα κουάρκ, τα ηλεκτρόνια και άλλα υπο-ατομικά σωματίδια  οφείλονται στις διαφορές στη συχνότητα δόνησης των διαφόρων χορδών. Κι ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι τα μαθηματικά που συνόδευαν τη θεωρία των χορδών ήταν συμβατά και με την θεωρία της σχετικότητας και με την κβαντομηχανική.</p>
<p style="text-align: justify;">Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: για να έχουν οι μαθηματικοί υπολογισμοί ισχύ έπρεπε να αποδεχτούμε πως στον κόσμος υπάρχουν τουλάχιστον 11 διαστάσεις χωρόχρονου. Πριν τη Θεωρία των Χορδών όλοι λειτουργούσαμε κάτω από την υπόθεση πως υπάρχουν μόνο τέσσερεις διαστάσεις, τρεις για το χώρο και μια για τον χρόνο. Η λογική επέκταση αυτού είναι πως τελικά το σύμπαν που βιώνουμε με τις αισθήσεις μας ενδεχομένως δεν είναι το μοναδικό σύμπαν που υπάρχει.</p>
<p style="text-align: justify;">Όπως ήταν αναμενόμενο διάφορες θεωρίες για πολλαπλά σύμπαντα άρχισαν να διατυπώνονται εδώ κι εκεί. Κι καθώς προσπαθούσα να τις καταλάβω, ένιωσα ν’ ανοίγει ένα πηγάδι κάτω από τα πόδια μου. Γι’ αυτό αποφάσισα να προσεγγίσω μερικούς επιστήμονες, κυρίως αυτούς που ασχολούνται με την κοσμολογία και τη θεωρητική φυσική, για να με βοηθήσουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Από τους πρώτους που βρήκα ήταν μια καθηγήτρια κοσμολογίας πίστευε πως όλες οι θεωρίες περί πολλαπλών συμπάντων ήταν λίγο «παρατραβηγμένες», κάτι που με ανακούφισε κάπως. Όμως λίγες μέρες μετά μιλούσα με κάποιον οπαδό της θεωρίας για τα πολλαπλά σύμπαντα που μου ‘λεγε πως το πολλαπλό σύμπαν που περιγράφει η Κβαντομηχανική είναι το πιο πειστικό.</p>
<p style="text-align: justify;">Η αρχή της αβεβαιότητας, ή της απροσδιοριστίας, είναι  βασικό στοιχείο της Κβαντικής Θεωρίας. Εγκαταλείποντας την αυστηρή αιτιοκρατία και ασπαζόμενη την πιθανότητα, η Κβαντική Θεωρία ανακοίνωνε, σχεδόν με θράσος, πως ορισμένα φυσικά φαινόμενα κυβερνώνται από την τύχη. Αν, παραδείγματος χάριν, μπορούσες να παγιδέψεις ένα ηλεκτρόνιο σε ένα δωμάτιο με κινούμενους τοίχους και οροφή, θα έλεγες ότι κάνοντας το δωμάτιο όλο και μικρότερο θα κατέληγες να προσδιορίσεις τη θέση του ηλεκτρονίου με βεβαιότητα. Κάθε άλλο. Η πράξη και μόνο της μέτρησης εισάγει ήδη μια διατάραξη.</p>
<p style="text-align: justify;">Σύμφωνα με τη Κβαντομηχανική αυτό το ηλεκτρόνιο μπορεί να βρίσκεται σε οποιοδήποτε σημείο στο σύμπαν. Στην πιο απλή μορφή της η θεωρία των Κβαντικών Πολλαπλών Συμπάντων περιγράφει ένα κόσμο όπου αμέτρητα «αντίγραφα» του καθενός μας ζούνε τελείως  διαφορετικές ή ελάχιστα παραλλαγμένες ζωές χωρίς κανένα από αυτά τα «αντίγραφα» να ξέρει ποιο αντίγραφο πλεονεκτεί. Ό,τι μπορεί να συμβεί, συμβαίνει και συμβαίνει τούτη αυτή τη στιγμή.</p>
<p style="text-align: justify;">Αναπολώντας τώρα εκείνες τις ώρες είναι προφανές γιατί η ιδέα των πολλαπλών συμπάντων μου ήταν τόσο ελκυστική, αν σκεφτείς τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα μου. Για μήνες μετά είχα μεγάλο πρόβλημα με την ξαφνική και οριστική απουσία του. Είχα φτάσει στο σημείο να προσπαθώ να τον σβήσω από τη μνήμη μου γιατί η ενθύμησή του και μόνο ήταν φοβερά επώδυνη. Απ’ την άλλη μεριά  το να τον ξεχάσω μου φαινότανε μια αφύσικα σκληρή και εγωιστική πράξη.</p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι, κατά κάποιο τρόπο οι Αστερισμοί αποτελούν την προσπάθειά μου να δώσω θεατρική μορφή σ’ αυτό το δίλημμα : την επιθυμία να θυμόμαστε έναντι της ανάγκης να ξεχάσουμε. Αλλά πιο καίρια είναι ένα έργο στο οποίο χρησιμοποιώ την επιστήμη στη βάση της κβαντομηχανικής για να  παρουσιάσω τις πολλαπλές και ποικίλες ζωές ενός ζευγαριού: της Μάριαν, καθηγήτριας Θεωρητικής Κοσμολογίας, και του Ρόλαντ, του πρακτικού μελισσοκόμου.</p>
<p style="text-align: justify;">Αρχικά τους βλέπουμε να αποτυγχάνουν στην προσπάθειά τους να φτιάξουν μια σχέση, μέχρι που σε μια εκδοχή τα καταφέρνουν. Λίγο αργότερα τους βλέπουμε να χωρίζουν, ενώ σε μια άλλη εκδοχή της ζωής τους καταφέρνουν και μένουν μαζί. Τους παρακολουθούμε να στήνουν μια ζωή βασισμένη σε μονογαμική σχέση ή να ξεκινάνε μια εξωγαμιαία οδύσσεια. Πρόκειται για ένα έργο όπου η πολλαπλότητα αλλά και το πεπερασμένο των ρομαντικών τους περιπετειών είναι πηγή και εορτασμού αλλά και πένθους.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο θεωρητικός φυσικός Μπράις ΝτεΒιτ (Bryce DeWitt) συνόψισε κάποτε την επικίνδυνη πολλαπλότητα του πολυσύμπαντος ως εξής: «Η ιδέα 10.100 και βάλε ατελών αντιγράφων του εαυτού μας που συνεχώς διασπώνται σε καινούργια αντίγραφα, μέχρι που γίνονται αγνώριστα, δεν συμβιβάζεται εύκολα με την κοινή λογική. Μιλάμε για την τέλεια σχιζοφρένια.»</p>
<p style="text-align: justify;">Πάντως όσο υπερσυναισθηματική κι αν ακούγεται τώρα η ιδέα πως κάπου σε κάποιο σύμπαν ο πατέρας μου δεν έχει πεθάνει ακόμα, ήταν εντούτοις ταυτόχρονα και παράξενα χωρίς λογική αλλά και γαληνευτικά παρηγορητική. Γιατί, φυσικά, σε ένα άλλο σύμπαν ο πατέρας μου θα είχε πεθάνει χρόνια πριν. Σε ένα άλλο δεν θα είχαμε ποτέ συναντηθεί. Ή θα είχε αρνηθεί να μου απευθύνει το λόγο. Με την ίδια λογική, κάπου υπάρχει ένα σύμπαν όπου ο Τζον Λέννον εξακολουθεί να γράφει τραγούδια και ο Ντέιβιντ Κάμερον δεν πέρασε ποτέ τις εισαγωγικές στο Ήτον.</p>
<p style="text-align: justify;">Στα Πολυσύμπαν της Κβαντομηχανικής η συγκυρία είναι ταυτόχρονα και λυτρωτής και Αχίλλειος πτέρνα : είμαστε απεριόριστα αυτόνομοι, αλλά και τελείως ανίσχυροι.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Συζήτηση μετά την παράσταση της 11.12.2013 (που διοργανώθηκε σε συνεργασία με την εφημερίδα Η ΑΥΓΗ).</strong></p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/u9uE0drX9og" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>

Σχετικά άρθρα