Οικογενειακές σχέσεις: Πώς αντιμετωπίζουμε έναν πολύ αυστηρό πατέρα;

<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά:</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Καλή σας μέρα. Πήρα το θάρρος να εκφράσω αυτό που προβληματίζει εμένα προσωπικά αλλά και άλλα μέλη στην οικο οικογένειά μου βλέποντας τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζετε τις ερωτήσεις των αναγνωστών σας. Προέρχομαι από μια οικογένεια με ένα πολύ αυστηρό και απόλυτο πατέρα. Συνειδητά αποφάσισα τη δική μου οικογένεια να τη στέγασω αρκετά χιλιόμετρα μακριά για να αποφύγω την άσχημη καθημερινότητα κοντά στον επικριτικο-επιθετικό και απαξιωτικό πατέρα μου. Σε μια σύντομη επίσκεψη πέρυσι και μετά από μια προσβλητική του επίθεση μπροστά στο σύζυγο και τα παιδιά μου του είπα μαζεμένα όσα για χρόνια είχα μέσα μου για την άδικη συμπεριφορά του δεν μιλήσαμε ξανά από τότε και φέτος τα Χριστούγεννα είπα να κάνω μια κίνηση συμφιλίωσης κυρίως για να μπορώ να επισκέπτομαιτη μητέρα μου που στεναχωριέται πολύ με την κατάσταση αυτή. Αυτός μου επιτέθηκε ξανάπάλι μπροστά στη δική μου οικογένειαλέγοντας ότι θέλει να βλέπει μόνο αυτούς και όχι εμένα. Πώς να χειριστώ την κατάσταση. Δεν είμαι μικρό παιδί να με προσβάλει όπως παλιά και σίγουρα δεν μπορώ να δεχτώ αυτή τη συμπεριφορά μπροστά στα παιδιά μου. Υπάρχει λύση ή απλά ξεχνώ ότι υπάρχει πατρικό σπίτι;Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></p>
<p style="text-align: justify;">Είναι μια σχέση αρκετά δύσκολη. Υπάρχουν πράγματα πολύ καταπιεσμένα από την πλευρά της κόρης και εμφανίζονται ως αυταρχισμός. Δεν αποκλείεται ο πατέρας να είναι πολύ απόλυτος πράγμα το οποίο συμβαίνει και εντείνεται σε περιπτώσεις που οι άνθρωποι καταπιέζουν τα συναισθήματά τους και εν νιώθουν ότι μπορούν ή ότι έχουν την ψυχολογική στήριξη από το υπόλοιπο περιβάλλον τους για να αντιπαρατεθούν σε αυτό τον αυταρχισμό. Την ιδιότητα του αυταρχισμού ενισχύει το γεγονός ότι δεν μιλάμε. Δηλαδή, όλα αυτά που δεν λέει η κυρία αυτή μέσα της πολλαπλασιάζουν το πόσο αυταρχικός εί ναι ο πατέρας σε μια εσωτερική της προσπάθεια να μη φανεί δειλή ότι δεν μπορεί να του αντιμιλήσει. Πόσο μάλιστα όταν για την πατρική φιγούρα έχουμε μια αγάπη και έναν σεβασμό και δεν μιλάμε για να μην χαλάσει η καλή εικόνα του πατέρα. Συμβαίνει και αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">Υποθέτω ότι το να πάει μακριά ήταν μια λύση που εμπλέκει και την ψυχολογική απόσταση. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που χρειάζεται είναι να μιλήσει. Να βγάλει αυτά που έχει  όχι αναγκαστικά στον πατέρα. Να μιλήσει όπου εκείνη νιώθει αναγκαίο. Αρχικά αυτό θα γίνει με ένταση και σταδιακά η ένταση αυτή θα καταλαγιάσει. Να σκεφτεί: Τι συμβαίνει στη σχέση της με τον πατέρα της; Ποια είναι τα συναισθήματά της σε σχέση με τον πατέρα της; Αν βιώσει τα πραγματικά συναισθήματα θα μπορέσει να τα εκφράσει και με πιο στέρεο τρόπο με περισσότερη σιγουριά και λιγότερες ενοχές. Η χρόνια καταπίεση συναισθημάτων πρέπει να σταματήσει. Η παθητική επιθετικότητα το να μη μιλάμε και να κρατάμε μούτρα μπορεί αν είναι αρκετά ψυχοφθόρο.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο πατέρας ιδιαίτερα αν βρίσκεται στην Τρίτη ηλικία και έχει παλαιά πρότυπα είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει. Ενδεχομένως να έχει υποστεί και ο ίδιος καταπίεση, να αναγκάστηκε να γίνει σκληρός για να επιβιώσει και ακολουθεί την ίδια μέθοδο που τον βοήθησε να επιβιώσει και στο σήμερα. Μπορεί να φοβάται ότι αν αλλάξει αν γίνει πιο μαλακός στη συμπεριφορά του, θα είναι σημάδι του ότι έχει γεράσει. Πολλά μπορεί να συμβαίνουν στην ψυχολογία του. Εδώ μπορούμε να κάνουμε αναφορά ακόμα και στον φόβο του θανάτου. Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει κανείς έναν τέτοιο πατέρα. Αλλά η αναγνώστρια πρέπει να εκφραστεί. Ακόμα και στη μητέρα της αν δε θέλει να αντιπαρατεθεί με τον πατέρα πάλι.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p> </p>
<p> </p>

Σχετικά άρθρα