<p style="text-align: justify;">Η ταινία «Inside Llewyn Davis», μια ιστορία των αδελφών Κοέν για έναν τραγουδιστή της φολκ στο Γκρίνουιτς Βίλατζ των αρχών της δεκαετίας του 1960, ανακηρύχθηκε χθες Σάββατο ως η καλύτερη ταινία της χρονιάς από την Εθνική Εταιρία των Κριτικών Κινηματογράφου, με τον σταρ Όσκαρ Άιζακ ως καλύτερο ηθοποιό και τους δύο αδελφούς κινηματογραφιστές να μοιράζονται τη διάκριση του καλύτερου σκηνοθέτη.</p>
<p style="text-align: justify;">Η ομάδα, που αποτελείται από 56 διακεκριμένους κριτικούς κινηματογράφου από εφημερίδες, περιοδικά και άλλα μέσα ενημέρωσης σε όλη τη χώρα, επέλεξε την Κέιτ Μπλάνσετ ως καλύτερη ηθοποιό για το «Μπλου Τζάσμιν» του Γούντι Άλεν, στην οποία υποδύεται την προβληματική σύζυγο ενός χρηματιστή απατεώνα.</p>
<p style="text-align: justify;">Η διάκριση του καλύτερου δεύτερου γυναικείου ρόλου απονεμήθηκε στην Τζένιφερ Λόρενς για το «American Hustle» που διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1970, ενώ ο Τζέιμς Φράνκο κέρδισε τη διάκριση του δεύτερου καλύτερου ρόλου για το ρόλο ενός γκάνγκστερ λαθρέμπορου ναρκωτικών που υποδύεται στην ταινία «Spring Breakers».</p>
<p style="text-align: justify;"><iframe src="http://www.youtube.com/embed/LFphYRyH7wc" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p style="text-align: justify;">Επιλέγοντας το «Inside Llewyn Davis», οι κριτικοί διαχώρισαν τη θέση τους από επιλογές άλλων ομάδων όπως το Εθνικό Συμβούλιο Κριτικών και τον Κύκλο Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης που επέλεξαν αντίστοιχα το «Her» και το «American Hustle» ως καλύτερες ταινίες. Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, η Ένωση Παραγωγών είχε αφήσει αυτή την ταινία, που έχει λάβει πολύ καλές κριτικές, εκτός του καταλόγου της των υποψηφίων για την καλύτερη ταινία της χρονιάς.</p>
<p style="text-align: justify;">Στην ταινία, που κέρδισε ακόμη το βραβείο των κριτικών για την καλύτερη κινηματογράφηση και στο οποίο παίζει επίσης ο Κάρεϊ Μούλιγκαν, ο Άιζακ υποδύεται τον ήρωα του τίτλου Λιούιν Ντέιβις, έναν μουσικό της φολκ σε ένα σαββατοκύριακο-οδύσσεια με μουσική υπόκρουση του T-Bone Burnett.</p>
<p style="text-align: justify;">Η ταινία είχε επιλεγεί ως η καλύτερη ταινία της χρονιάς από την Εταιρία Κριτικών Κινηματογράφου της Βοστόνης και είναι υποψήφια για πολλές Χρυσές Σφαίρες, περιλαμβανομένων εκείνων για το καλύτερο μιούζικαλ ή κωμωδία.</p>
<p style="text-align: justify;">Τα βραβεία των κριτικών κινηματογράφου είναι από τα τελευταία που ανακοινώνονται πριν από τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ που θα ανακοινωθούν στις 16 Ιανουαρίου στο Λος Άντζελες. Η τελετή της απονομής των βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου θα γίνει στις 2 Μαρτίου.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Τζόελ και ο Ίθαν Κοέν είναι κινηματογραφιστές, παραγωγοί, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες. Η πρώτη τους ταινία ήταν το «Μόνο αίμα» (1984) και ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, το «Fargo» («Φάργκο») και το «True Grit.» («Αληθινό θράσος») μέχρι τη βραβευθείσα με Όσκαρ καλύτερη ταινία τους «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους» (“No Country for Old Men")</p>
<p><strong>Και λίγα λόγια για την ταινία από τον κριτικό κινηματογράφου του περιοδικού Αθηνόραμα, Χρήστο Μήτση </strong></p>
<p><img src="/contentfiles/photos/theamata/mitsis.jpg" alt="" width="88" height="88" /></p>
<p> </p>
<p>Στο νεοϋορκέζικο Γκρίνουιτς Βίλατζ του 1961 ο Λιούιν Ντέιβις προσπαθεί να επιβιώσει ως φολκ/ροκ τραγουδοποιός σε μια αλά «Μπάρτον Φινκ» σουρεαλιστική μαύρη σάτιρα-υπαρξιακή οδύσσεια, η οποία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες και τρεις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα.</p>
<h3> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1002196/ILD_01373_ct.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Το «Inside Dave Van Ronk» είναι το τέταρτο LP του τραγουδοποιού Ντέιβ βαν Ρονκ (1936-2002 ), εμβληματικής μορφής της φολκ/ροκ σκηνής της Νέας Υόρκης των ’60s. Εξαιρετικός ragtime κιθαρίστας, συνδύασε πρωτοποριακά ήχους μπλουζ, τζαζ και ροκ, ενώ έκανε γνωστές στην άλλη άκρη του Ατλαντικού τις μελωδίες του Κουρτ Βάιλ πάνω στους στίχους του Μπέρτολντ Μπρεχτ. Φίλος του Μπομπ Ντίλαν, συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και πολιτικός ακτιβιστής, κέρδισε στην καριέρα του πολύ λιγότερη αναγνώριση απ’ όση πραγματικά του άξιζε, καθώς επηρέασε βαθιά αμέτρητους ροκ συνθέτες των επόμενων δεκαετιών. Ο ίδιος όμως έζησε μια ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και πολύ κοντά στα προσωπικά του πιστεύω: έδωσε πάμπολλες συναυλίες διαμαρτυρίας, συνελήφθη στις εξεγέρσεις του Στόουνγουολ και ήταν μέχρι τέλους μέλος του Συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου. <br />Το «Inside Llewyn Davis» υποτίθεται πως είναι εμπνευσμένο από τη βιογραφία του, έχει όμως τόση σχέση μαζί της όση και η «Οδύσσεια» του Ομήρου με το «Ω Αδελφέ, πού Είσαι;», για το οποίο οι Κοέν ήταν υποψήφιοι για Όσκαρ διασκευασμένου(; ) σεναρίου. Στην πραγματικότητα είναι η τελευταία ταινία των τρομερών αδελφών αυτή η οποία είναι περισσότερο επηρεασμένη από το ομηρικό έπος, καθώς πρόκειται για ένα ακόμα road movie με ήρωες έναν δίποδο και έναν τετράποδο Οδυσσέα. Ο πρώτος είναι ο Λιούιν Ντέιβις, απένταρος φολκ μουσικός, το δισκογραφικό ντεμπούτο του οποίου, ντουέτο με κάποιον Τίμλιν που αυτοκτόνησε πηδώντας από τη γέφυρα του Τζορτζ Ουάσινγκτον, διαδέχθηκε ένα σόλο LP που πούλησε μόλις μερικές δεκάδες αντίτυπα.<br />Έτσι, τώρα προσπαθεί να επιβιώσει στη χειμωνιάτικη Νέα Υόρκη του 1961 αναζητώντας μια μόνιμη δουλειά σε κάποιο μαγαζί, αλλά και έναν καναπέ για να κοιμηθεί, και γυρνώντας από το ένα φιλικό διαμέρισμα στο άλλο. Με ένα μαγικό τρόπο, όμως, καταφέρνει πάντα να μπερδεύεται σε παρεξηγήσεις και να αναστατώνει συγγενείς, φίλους και την πρώην κοπέλα του, η οποία τον σκυλοβρίζει γιατί την άφησε έγκυο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, βλέπει και τον πορτοκαλή γάτο τον οποίο του είχαν εμπιστευτεί στο σπίτι όπου είχε βρει κατάλυμα να δραπετεύει και να χάνεται στο πολύβουο Μανχάταν.</p>
<h3><span style="font-size: 10px;">Μια Νέα Υόρκη βγαλμένη από το ξεβαμμένο εξώφυλλο του «The Freewheelin’ Bob Dylan» περικυκλώνει τον απελπισμένο Λιούιν (ο Μπρουνό Ντεμπονέλ της «Αμελί» έχει αντικαταστήσει ως διευθυντής φωτογραφίας τον μόνιμο συνεργάτη των Κοέν Ρότζερ Ντίκινς ), παγιδευμένο ανάμεσα στη δική του αμηχανία και την περιρρέουσα ανοησία-σήμα κατατεθέν της κοενικής «καθημερινής» Αμερικής. Πρόκειται για έναν ακόμα συμπαθέστατο loser, θύμα κακής τύχης και άτσαλου συγχρονισμού, ο οποίος προσπαθεί να βάλει τη μουσική ως πυξίδα και να κυνηγήσει το success story που αντιστοιχεί σε κάθε κινηματογραφικό ήρωα. </span></h3>
<p>Όχι όμως και σ’ αυτόν που περιπλανιέται σε μια ταινία των αδελφών Κοέν, οι οποίοι δανείζονται εδώ για άλλη μία φορά το μοτίβο της ομηρικής επιστροφής οίκαδε, συνδυάζοντάς το με την καφκική ατμόσφαιρα του «Μπάρτον Φινκ», μια φολκλορική μουσική υπόκρουση αλά «Ω Αδελφέ, πού Είσαι;» και το υποδόριο, πικρό χιούμορ του «Ένας Σοβαρός Άνθρωπος». Οι σεναριακές εκπλήξεις που μετατρέπουν το ταξίδι του Λιούιν Ντέιβις από το Γκρίνουιτς Βίλατζ μέχρι το Σικάγο και πάλι πίσω σε μια υπαρξιακή διαδρομή αυτογνωσίας περιλαμβάνουν μια σειρά από απροσδόκητες συναντήσεις, ένα σωρό γκροτέσκους χαρακτήρες, μερικές συγκινητικές έως ξεκαρδιστικές εκτελέσεις τραγουδιών και ένα απρόοπτο φινάλε, το οποίο επαναφέρει τα πράγματα στην αρχική… ανισόρροπη θέση τους. </p>
<p>Πρόκειται για όνειρο; Για πραγματικότητα; Για ένα ανεξήγητο σουρεαλιστικό αστείο; Παίζοντας με τα κυκλικά σχήματα-φετίχ τους, τα οποία επανέρχονται διαρκώς στην ταινία, την έννοια του μηδενός και της απροσδιοριστίας (αγαπημένη τους φιλοσοφική αναφορά ) αλλά και την ίδια την κινηματογραφική ψευδαίσθηση, οι Κοέν περιγράφουν μια εγκεφαλικά χαοτική και καλλιτεχνικά αγκυλωμένη Αμερική, ένα χαμογελαστό εφιάλτη που ανακυκλώνει ανέξοδα την ακαταμάχητη υπόσχεση της επιτυχίας. Μια υπόσχεση που αργείς πολύ να καταλάβεις ότι είναι πλαστή, αλλά μέχρι τότε έχεις τουλάχιστον ακούσει το μελωδικότερο σάουντρακ της ζωής σου. <br /><br /><strong>ΗΠΑ, Γαλλία. 2012. Διάρκεια: 105΄</strong></p>