Μια ιστορία αγάπης γίνεται μάθημα ζωής. «Ό,τι αγαπάς, μάλλον θα χαθεί αλλά…»

Αυτή η ιστορία πιθανόν είναι διήγηση του Paul Auster για κάτι που έζησε ο Franz Kafka και αναφέρεται στο βιβλίο του «The Brooklyn Follies».

Εδώ πειραγμένο, το ίδιο παραμύθι το αφηγείται ο Θανάσης Λάλας ο οποίος το παρουσιάζει σαν παραμύθι γιατί κανείς δεν είναι βέβαιος αν αυτή είναι μια ιστορία που βίωσε ο σημαντικός λογοτέχνης Kafka ή αν πρόκειται για μια ιστορία επινοημένη που αφηγήθηκε.

«Μια φορά σε άλλους καιρούς, αλλοτινούς…»

«Μια φορά σε άλλους καιρούς, αλλοτινούς, ο κύριος Κ. που μόλις μόνος είχε γιορτάσει την είσοδό του στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του δεν είχε παντρευτεί ποτέ και δεν είχε παιδιά, βγήκε να περπατήσει σε ένα πάρκο μιας πόλης του Βορρά, που τη φώναζαν Βερολίνο. Εκεί που περπατούσε κάτω από τις θεόρατες βελανιδιές και τις πανύψηλες λεύκες, συνάντησε ένα κορίτσι που έκλαιγε. Είχε χάσει την αγαπημένη της κούκλα. «Μην κλαις», της είπε,«θα τη βρούμε, κάπου εδώ θα είναι η αγαπημένη σου κούκλα…».

Μαζί έψαξαν ώρες πολλές, να τη βρουν, χωρίς αποτέλεσμα. Ο κύριος Κ. για να σταματήσει το κορίτσι να κλαίει για την απώλεια, της πρότεινε να συναντηθούν εκεί την επόμενη μέρα και να ξαναψάξουν. «Αύριο την ίδια ώρα λοιπόν, εδώ…», της είπε και το κορίτσι σταμάτησε να κλαίει και με σκυμένο το κεφάλι χάθηκε μέσα στο σκοτάδι που είχε πια καλύψει τα φωτεινά και είχε χώρο μόνο για τις σκιές!

Το «γράμμα» της κούκλας στο κορίτσι

Την επόμενη μέρα, έψαξαν ώρες πολλές ξανά, αλλά η κούκλα ήταν άφαντη, δεν την βρήκαν πουθενά. Ο κύριος Κ. λίγο πριν φτάσει η μέρα στα σκοτεινά όπως χθες, έβγαλε από την εσωτερική τσέπη του μαύρου παλτού του ένα γράμμα και το έδωσε στο κορίτσι που τον έβλεπε στα μάτια με μάτια υγρά. Ήταν ένα γράμμα γραμμένο από την κούκλα της και έλεγε: «Παρακαλώ μην κλαις. Έφυγα για ένα ταξίδι μακρινό, γιατί ήθελα να γυρίσω και να γνωρίσω τον κόσμο. Θα σου γράψω όταν μπορώ τις περιπέτειες μου».

Το κορίτσι σταμάτησε να κλαίει, χαμογέλασε και κοίταξε τον κύριο Κ. στα μάτια και του είπε με το βλέμμα της: «Ευχαριστώ»! Έτσι ξεκίνησε μια φιλία, που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του κυρίου Κ.. Κατά τη διάρκεια της κοινής ζωής τους, στις συναντήσεις τους, ο κύριος K. διάβαζε πάντα στο κορίτσι, που σιγά σιγά έγινε κοπέλα και μετά κυρία, τα γράμματα με τις περιπέτειες και τις αφηγήσεις της χαμένης κούκλας, που του έστελνε, από όπου τύχαινε να βρει ταχυδρομείο. Το κορίτσι θεωρούσε αξιολάτρευτες τις διηγήσεις της χαμένης της κούκλας.

«Ό,τι αγαπάς, μάλλον θα χαθεί, αλλά…»

Μια μέρα ηλιόλουστη στον Βορρά, ο κύριος Κ. σε μια από τις συναντήσεις τους, «παρουσίασε» την κούκλα, που μόλις είχε επιστρέψει πίσω στο Βερολίνο. Μόλις την είδε το κορίτσι που είχε γίνει κυρία πια, γύρισε και είπε στο κύριο Κ.: «Δεν μοιάζει με την κούκλα μου». Ο κύριος Κ. έβγαλε από τη μέσα τσέπη του άσπρου παλτού του και της έδωσε άλλο ένα γράμμα. Ήταν το τελευταίο γράμμα που είχε γράψει η χαμένη κούκλα της πριν φανερωθεί: «Τα ταξίδια μου, με άλλαξαν».

Το κορίτσι που είχε γίνει πια κυρία, αγκάλιασε τη νέα κούκλα της και γύρισε μαζί της ευτυχισμένη στο σπίτι της. Ένα χρόνο αργότερα, ο κύριος Κ. πέθανε. Πολλά χρόνια αργότερα, το κορίτσι που είχε πια γεράσει, βρήκε ένα μικρό γράμμα μέσα στην κούκλα της. Το μικρό αυτό γράμμα, που υπέγραφε ο κύριος Κ. έλεγε: «Ό,τι αγαπάς, μάλλον θα χαθεί, αλλά στο τέλος η αγάπη θα επιστρέψει με άλλο τρόπο».

Διαβάστε σχετικά άρθρα:

«Μια διαφορετική καλημέρα» από τον Θανάση Λάλα

«Εδώ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, στη δίνη του Covid-19»

Σχετικά άρθρα