<p>Ζεστή, χειμωνιάτικη, μαγικά αναζωογονητική, η σούπα κερδίζει σταδιακά έδαφος και κοινό. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα της ξανακρεμάσουμε το κουτάλι.</p>
<p>Άντζελα Σταματιάδου<span> </span></p>
<h3> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1002661/108.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p> «Tίποτα δεν είναι σαν ένα πιάτο ή ένα μπολ ζεστής σούπας. ο αρωματικός ατμός της κάνει τα ρουθούνια να τρέμουν με προσμονή, για να διαλύσει τις στενάχωρες επιπτώσεις μιας κοπιαστικής ημέρας στο γραφείο ή το μαγαζί, τη βροχή ή το χιόνι στους δρόμους ή τα άσχημα νέα στις εφημερίδες», έγραφε ο Louis P. De Gouy στο δικό του «Βιβλίο της σούπας». Παλιό μεν –πρωτοεκδόθηκε το 1949–, ο τρόπος όμως με τον οποίο ο Γάλλος μάγειρας περιγράφει την αναπτερωτική διάσταση της σούπας είναι το κάτι άλλο. Είναι όντως στιγμές που μια σούπα λειτουργεί σαν… μαγικός ζωμός. <br />Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια πυκνή πατατόσουπα μέσα σε καρβέλι στην Πράγα πριν από χρόνια με ένας θεός ξέρει πόσο χαμηλούς βαθμούς έξω. μια σούπα πατάτας-πράσου σε χάρτινο μπολάκι στη σκεπαστή αγορά του Covent Garden όταν τριγύρω έβρεχε καταρρακτωδώς. Ίσως είναι (και ) ζήτημα θερμοκρασίας, αλλά πέρα από τις κοτόσουπες, τις μοσχαρόσουπες και τους πατσάδες των ξενυχτάδικων (την έχουν και αυτά τη «στοργική» δόση τους ), για καιρό στην Αθήνα δεν ήμασταν οι μεγαλύτεροι φαν της σούπας. Σε ένα γαλλικό ρεστοράν κατά πάσα πιθανότητα θα την έτρωγες μια κρεμμυδόσουπα, όπως και μια miso soup σε ένα γιαπωνέζικο. Αλλά τα περισσότερα εστιατόρια πιο πιθανό ήταν να έχουν μια γουορχολική Campbell’s στον τοίχο τους παρά μια σούπα στο τσουκάλι τους.</p>
<h3> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1002661/109.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Κάποια στιγμή –περίπου πριν από καμιά επταετία– φύσηξε ένας ξαφνικός άνεμος… γλυκιάς κολοκύθας και από κει και πέρα είδαμε μια αργή, αλλά σταθερή άνοδο της σούπας. Και ναι, πλέον είναι (σχεδόν ) παντού. Τους τελευταίους μήνες δοκίμασα πολλές και ορεκτικότατες: μια πολύ επιτυχημένη βελουτέ από πορτομπέλο με φακές Beluga στο <strong>«Mushroom»</strong>, μια σούπα αγκινάρας Ιερουσαλήμ με κοτόπουλο μπρεζέ και πουρέ από πορτσίνι στο <strong>«Baku»</strong>, μια βελουτέ κολοκύθας με μέλι και αφρό γκαλάνγκαλ στο <strong>«Abovo»,</strong> μια πολύ νόστιμη σούπα κάστανου με κατσικίσιο τυρί κι ένα τραγανό σφολιατίνι με μαυροκούκι στο «<strong>GB Roof Garden»</strong>… <br />Δεν είναι όμως μόνο η μοντέρνα, διεθνούς χαρακτήρα κουζίνα που έχει βρει στις σούπες ακόμη ένα τερέν πειραματισμού. τα εστιατόρια ελληνικής κουζίνας τις επαναφέρουν μετά χαράς και δίπλα στην κλασική αβγοκομμένη κοτόσουπα του <strong>«Βλάσση»</strong> έρχεται να προστεθεί μια μοσχαρόσουπα-βάλσαμο στο <strong>«Μαύρο Πρόβατο του Press Cafe»</strong>, μια φασολάδα με καρότο και σέλινο σερβιρισμένη με ρέγκα ή ένας λευκός τραχανάς με ζωμό κοτόπουλου και γαλοτύρι στις <strong>«Μαγικές Κατσαρόλες»</strong> και ούτω καθεξής. <br />Στο <strong>«Funky Gourmet»</strong> φτιάχνουν μια φοβερά ενδιαφέρουσα μαγειρίτσα με φουαγκρά – μια πολύ νόστιμη θαλασσινή εκδοχή της οποίας είχα πετύχει την άνοιξη στο <strong>«Aleria»</strong>. Η δε κοτόσουπα του Περικλή Κοσκινά στο <strong>«Αλάτσι»,</strong> με φιδέ, χέλι και αβγό ποσέ – πιάτο ρουστίκ και μοντέρνο μαζί, γεμάτο γεύση, με ρευστή, καπνιστή θαλπωρή– είναι για μένα η ελληνική σούπα της χρονιάς.</p>
<p><a href="http://www.athinorama.gr">www.athinorama.gr</a></p>