<p><span><span>Η συνέντευξη μιας Κύπριας που διατηρεί κρυφά σχέση με τον «εχθρό». Από τη Λένα Φουτσιτζή </span></span></p>
<p><span>Η Χ. είναι από την Κύπρο. Πριν από ενάμιση χρόνο της συνέβη κάτι που δεν περίμενε ποτέ: ερωτεύτηκε τον Ψ. Τον άντρα που πιστεύει ότι είναι ο άντρας της ζωής της, ο οποίος τυχαίνει να είναι από την Τουρκία.   «Βλέπεις όμως, εγώ είμαι από Κύπρο οπότε οποιαδήποτε σχέση με Τούρκο είναι μη αποδεκτή από κοινωνία και ειδικά από οικογένεια, πόσο μάλλον ερωτική», είπε. Δέχτηκε να μιλήσει στo LIFO.GR μετά από υπόσχεση πλήρους ανωνυμίας.   </span></p>
<p><span><br /></span></p>
<p><strong>Αν σου έλεγαν πριν από πέντε χρόνια ότι θα ερωτευτείς έναν Τούρκο, τι θα έλεγες; </strong></p>
<p><span>Ότι μου κάνουν πλάκα… Ίσως και να τους κοίταζα κάπως περίεργα!   Γιατί; Όχι λόγω ρατσισμού η κάτι τέτοιο. Δεν είμαι τέτοιο άτομο. Κυρίως λόγω προκατάληψης. Μεγάλωσα σε ένα νησί που ήταν ήδη διαιρεμένο. Έμαθα να ακούω για τους "άλλους" χωρίς να ξέρω το ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι πέρα από το τείχος. Έμαθα να ζω με αυτό, να ακούω για αυτό από τα ΜΜΕ, από το σχολείο, από την οικογένεια.. Αλλά ουσιαστικά δεν ήξερα τίποτα. Για μένα Τουρκοκύπριοι και Τούρκοι ήταν το ίδιο. Αλλόθρησκοι, που μοιραζόμασταν το νησί. Μετά έφυγα.  </span></p>
<p><strong> Ποιες ήταν οι πρώτες λέξεις που σου ερχόταν στο μυαλό όταν άκουγες τη λέξη "Τούρκος", τότε;</strong></p>
<p><span> Εχθρός, πόλεμος, κατοχή, 1974, μίσος. (και όλα αυτά χωρίς να τα ζήσω! )   Και τώρα; Τώρα μπορώ να πω ότι είμαστε οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Βρίσκω ότι έχουμε περισσότερα κοινά οι Έλληνες, οι Κύπριοι και οι Τούρκοι σε θέμα νοοτροπίας, κοινωνικής ζωής, μουσικής, φαγητού εθίμων, παραδόσεων απ'ότι για παράδειγμα με τους Ιταλούς, ή τους Ισπανούς όπως συχνά αναφέρεται.   </span></p>
<p><strong>Τι θα έκανε πιστεύεις η οικογένεια σου αν μάθαινε ότι έχεις σχέση με έναν Τούρκο;</strong></p>
<p><span> Αυτό το φοβάμαι να σου πω την αλήθεια. Γενικά με την οικογένεια μου έχουμε εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις σε αυτό το θέμα. Και δυστυχώς τις ακραίες στάσεις δεν τις διαδέχονται μετριασμένες στάσεις αλλά στάσεις αντίθετα ακραίες. Κυρίως όμως αυτό που θα κυριαρχήσει θα είναι η απογοήτευση.  </span></p>
<p><strong> Μπορεί να έκαναν κάτι ακραίο, όπως να σε αποβάλλουν από την οικογένεια;</strong></p>
<p><span> Να με αποβάλλουν όχι. Απλά για τα πάντα χρειάζεται χρόνος. Και δεν ξέρω αν θα έχουν την θέληση να τον διαθέσουν ώστε να αποδεκτούν τη κατάσταση. Γιατί δεν είναι μόνο η οικογένεια. Η Κύπρος είναι μια μικρή κοινωνία. Κλειστή. Οπότε μετράει το τι θα πει ο ένας και τι θα πει ο άλλος. Μετράει η αξιοπρέπεια, η υπόληψη της οικογένειας.   </span></p>
<p><strong>Οπότε εμπεριέχεται και η ντροπή που προκύπτει από την στάση του περιβάλλοντος; </strong></p>
<p><span>Ακριβώς… Ντροπή και απογοήτευση που θα προέρχονται και από τον κοινωνικό στιγματισμό.</span></p>
<p><span>  <strong> Πιστεύεις ότι ισχύει αυτό που πιστεύει η οικογένειά σου;</strong></span><strong>Πράγματι θα υπάρξει τέτοιου είδους αντίδραση από το περιβάλλον ή υπάρχει ένα στοιχείο υπερβολής; </strong></p>
<p>Θα σου απαντήσω αλλιώς. Το παράξενο είναι ότι η Κύπρος είναι ένα νησί που έχουν περάσει τόσοι ξένοι κατακτητές, έχουμε αφομοιώσει στη κουλτούρα μας, στη διαλεκτό μας στο τρόπο ζωής τόσες διαφορετικές νοοτροπίες που ενώ θα έπρεπε να είμαστε δεκτικοί στους ξένους και ανοιχτοί, αυτό δεν ισχύει. Ο ξένος από όπου και αν προέρχεται αποτελεί ένα ξένο στοιχείο που δεν μπορούν να το αφομοιώσουν εύκολα. Πόσομάλλον όταν αυτός είναι εχθρός, αλλόθρησκος. Δεν συμφωνώ με τίποτα από τα πιο πάνω, να το ξεκαθαρίσω!  </p>
<p><strong>Αν το περιβάλλον σου όμως μάθει αυτό που συμβαίνει για σένα, συγκεκριμένα, θα λειτουργήσουν τα γενικά αντανακλαστικά ή θα εξομαλυνθούν από το γεγονός ότι συνέβη σε κάποιον που ξέρουν; </strong></p>
<p>Όπως είπα και πριν χρειάζεται χρόνος για τα πάντα. Αυτό θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. το ότι συνέβη σε κάποιον που ξέρουν και ειδικά σε τόσο κοντινό τους άνθρωπο θα λειτουργήσει μάλλον εναντίον μου . Θέλω να πιστεύω, θέλω να σκέφτομαι θετικά ότι ίσως να υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα όλα να πάνε καλά. Αλλά μετά επιστρέφω κοντά τους για διακοπές και καταλαβαίνω ότι ωραία είναι να τα σκεφτόμαστε στο μυαλό μας και να ελπίζουμε. Αλλά στη πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να διαφοροποιήσεις κάποιες καταστάσεις.  </p>
<p><strong>Ποια είναι η στάση της άλλης οικογένειας στην Τουρκία; </strong></p>
<p>Στην Τουρκία είναι πολύ διαφορετικά. Με έχουν αποδεχτεί. Ξέρουν ποια είμαι, από που είμαι, τι θρησκεία έχω, τα προβλήματα… Γνωρίζουν τα πάντα. Και δεν έχουν πρόβλημα. Τους φτάνει που είναι καλά ο γιος τους, και που είναι ευτυχισμένος. Και νοιώθουν τύψεις…  </p>
<p><strong> Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή η μεγάλη διαφορά; </strong></p>
<p>Απ΄ όσο έχω συζητήσει μαζί τους αλλά και με παιδιά από εκεί, καταλαβαίνω ότι έχουν διαφορετική ανεκτικότητα προς τους ξένους. Τους δέχονται με μεγαλύτερη εγκαρδιότητα. Φυσικά μιλάμε για μια χώρα των 80 εκατομμυρίων, και των διαφορετικών νοοτροπιών από την δύση μέχρι την ανατολή. Αλλά στη δυτική Τουρκία υπερισχύει αυτή η διάθεση.  </p>
<p><strong>Οι τύψεις γιατί; </strong></p>
<p>Τύψεις για το πώς το παρελθόν, οι πολιτικές πράξεις, τα συμφέροντα της πολιτικής ηγεσίας ορίζουν το παρόν της γενιάς μας. Η γενιά τους χωρίς να φταίει ουσιαστικά, καθόρισε το δικό μας μέλλον.  </p>
<p><strong>Εσύ έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις μέσα σου τα ταμπού ή παλεύεις ακόμη με τις τύψεις;</strong></p>
<p>Νομίζω ότι είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Εγώ έμαθα να κρίνω τον άλλον ως άνθρωπο, ανεξάρτητα από που κατάγεται. Για μένα το ταμπού του "Τούρκου" είχε ξεπεραστεί με το που αντάλλαξα την πρώτη κουβέντα με μια φίλη από Τουρκία. Εκεί συνειδητοποίησα ότι οι "άλλοι" που μας έκαναν με την παιδική φαντασία μας να τους ορίζουμε ως "τερατόμορφους ανθρώπους" ήταν στην ουσία μια κοπέλα όπως εμένα. Μπορεί να φαίνεται αφελέστατο αυτό που λέω, αλλά όταν για 18 χρόνια σου γεμίζουν το μυαλό με μίσος και σε κρατούν σε απόσταση από τον "εχθρό" ώστε να μην τον γνωρίσεις ποτέ κιόλας και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά του, τότε είναι μια στιγμή μεγάλης έκπληξης και για τις δυο πλευρές. Αυτό όμως ως προς το φιλικό τομέα. Γιατί ως προς το ερωτικό τα πράγματα αλλάζουν. Και οι τύψεις γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και των πράξεων μου.. Έμαθα να ζω με αυτές, να συμβιβάζομαι, να διαφωνώ μαζί τους. Αλλά ό,τι και αν κάνω συνοδεύεται με τις τύψεις και το φόβο.  </p>
<p><strong>Με ποιο τρόπο επηρεάζουν οι τύψεις σου την σχέση σας;</strong></p>
<p>Στην αρχή της σχέσης, έπρεπε να συμβιβαστώ μαζί τους. Γινόταν μια μεγάλη μάχη στο μυαλό μου. Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Μέρα με την ημέρα το προσπαθούσαμε και οι δυο. Το μυστικό όμως που μας κράτησε ήταν η κατανόηση της κατάστασης εκ μέρους του, γιατί όταν δεν βιώνεις αυτή τη κατάσταση καθημερινά είναι δύσκολο να καταλάβεις. Οπότε ναι, η κατανόηση η υπομονή και η αγάπη εκ μέρους του. Στη συνέχεια όμως έμαθα να ζω με τις τύψεις, το πήρα απόφαση και απλά αποφάσισα να το ζήσω.. Και ας τις είχα μαζί μου. Τουλάχιστον το ζω.  </p>
<p><strong>Τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα έλεγε ότι οι τύψεις σου είναι αναχρονιστικές και δεν ταιριάζουν στη σύγχρονη κοινωνία;Ότι κακώς αισθάνεσαι τύψεις και δεν θα έπρεπε να έχεις; Ο φόβος προς την αντίδραση της οικογένειας είναι κατανοητός, αλλά μετά από όσα έχεις ζήσει, μετά από την γνωριμία με την Τουρκία και τους ανθρώπους της, μέσα από τη δική σου εξέλιξη: γιατί εξακολουθείς να έχεις τύψεις;</strong></p>
<p>Θα συμφωνούσα μαζί του ότι είναι αναχρονιστικές, αλλά πάνω από όλα για μένα είναι η οικογένεια μου. Οπότε το να τους πληγώσω με τον οποιοδήποτε τρόπο, πόσο μάλλον με αυτόν είναι το χειρότερο που θα μπορούσα να τους κάνω. Και παρότι έχουμε διαφορετικές απόψεις, δεν το αξίζουν. Δεν μου αρέσει η κατά μέτωπο επίθεση, ποτέ δεν μου άρεσε. Εγώ είμαι άνθρωπος του διαλόγου. Απλά αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να μιλώ με τους δικούς μου, με τους φίλους μου με όσους έχουν διαφορετική άποψη και να προσπαθώ με επιχειρήματα με παραδείγματα να τους δείχνω ότι είναι και αυτοί άνθρωποι. Φοβούνται, λυπούνται, αγαπούν, χαίρονται, ελπίζουν. Και αν ήταν στο χέρι τους δεν θα το επέτρεπαν να γινόταν έτσι.. Ποιος άνθρωπος θέλει να βιώνει ένα πόλεμο; Ποια μάνα θέλει να στέλλει το παιδί της σε ένα πόλεμο με τη πιθανότητα να τον χάσει; Ο πόλεμος δεν έχει να κάνει με τον απλό άνθρωπο που εργάζεται, προσπαθεί να φτιάξει το σπίτι του, να συντηρήσει την οικογένεια του. Ο πόλεμος έχει να κάνει με συμφέροντα, με παιχνίδια εξουσίας..  </p>
<p><strong>Δηλαδή οι τύψεις είναι λόγω της οικογένειας, δεν έχεις αμφιβολία προσωπική γι' αυτό που κάνεις. </strong></p>
<p>Είμαι μαζί με αυτόν τον άνθρωπο γιατί νοιώθω ότι είναι ο άνθρωπος μου. Παρόλο που δεν μιλούμε την ίδια γλώσσα εξ αρχής επικοινωνούσαμε. Φυσικά και δεν έχω προσωπική αμφιβολία! Αλλά το θέμα είναι η οικογένεια μου.. Δεν με ενδιαφέρει καν εμένα προσωπικά για το τι θα πουν οι άλλοι για μένα, ποτέ δεν με ενδιέφερε. Με νοιάζει όμως για την οικογένεια μου.. Οι προσωπικές μου επιλογές δεν θέλω να έχουν αρνητικό αντίκτυπο για αυτούς… Γιατί ακριβώς είναι δικές μου επιλογές. Αλλά η οικογένεια είναι ένα ευρύτερο σύνολο στο οποίο είμαστε εντεταγμένοι. Μια αλυσίδα.  </p>
<p><strong>Με το σύντροφό σου συζητάτε τα θέματα Κύπρου-Τουρκίας ή το αποφεύγετε;</strong></p>
<p>Συζητάμε για το παρελθόν μέχρι ενός σημείου. Κυρίως όμως ασχολούμαστε με το μέλλον, πως θα μπορούσε αυτό το δίπολο να δουλέψει και με βοηθάει πολύ με μεταφράσεις πηγές κτλ. Δεν είναι αδιάφορος. Πριν γνωριστούμε υπήρχε η άγνοια εκ μέρους του. Μέσα σε μια εβδομάδα όμως έκατσε και τα είχε μάθει όλα. Τι είχε γίνει που κτλ. Γιατί ήθελε να ξέρει γιατί δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Χωρίς να του το ζητήσω ποτέ.. Θυμάμαι είχε αγοράσει και βιβλία και τα συζητούσαμε. Ακόμη και εγώ αποφάσισα να ασχοληθώ κυρίως με αυτό το θέμα. Και είχε ενδιαφέρον γιατί τα συζητούσαμε. Μου έκανε εντύπωση η κοινή νοοτροπία που έχουμε αλλά και το πόσο διαφορετική ιστορία μαθαίνουμε.</p>
<p>Άραγε θα υπάρξουν ποτέ κοινά βιβλία ιστορίας όπως είχε γίνει με την Γαλλία και την Γερμανία μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο;  </p>
<p><strong>Η διαφορετική σας θρησκεία επηρεάζει την καθημερινότητά σας, αν ναι, πώς; </strong></p>
<p>Είμαστε και οι δυο άνθρωποι που μας αρέσει να μαθαίνουμε, και δεν ακολουθούμε ρητά τις θρησκείες μας. Αλλά μας αρέσει που μπορεί να γιορτάζουμε διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές περιόδους, αλλά το κάνουμε με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή να μαζεύεται η οικογένεια. Τα Χριστούγεννα για παράδειγμα στέλνει σε όλους μας τους κοινούς φίλους μηνύματα με ευχές.  </p>
<p><strong>Πιστεύεις ότι αν ήσουν άντρας και είχες σχέση με Τουρκάλα θα ήταν διαφορετικά;</strong></p>
<p>Δεν το λέω με μεγάλη σιγουριά, αλλά νομίζω ότι θα ήταν ελαφρώς καλύτερα. Γιατί θα ήταν σαν νίκη για εμάς και ήττα για αυτούς.  </p>
<p><strong>Τι θα έλεγες σε κάποια που ζει κάτι παρόμοιο με σένα; Αξίζει την ταλαιπωρία; </strong></p>
<p>Είχα δει πρόσφατα ότι στη Κύπρο μια Ελληνοκύπρια παντρεύτηκε ένα Τουρκοκύπριο. Και είχα νοιώσει ότι επιτέλους.. κάτι αλλάζει. Φυσικά τα ΜΜΕ το απέκρυψαν εντελώς στη Κύπρο! Δεν τους συμφέρει να μαθευτεί κάτι τέτοιο! Εγώ θα έλεγα αν μπορείς και έχεις το ψυχικό σθένος να το αντιμετωπίσεις με όλες του τις συνέπειες.. ζήσε το μέχρι το τέλος. Αν όχι, ζήσε το απλά. Καλυτέρα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες και όχι για κάτι που δεν έκανες επειδή κάποιοι άλλοι στο όρισαν… Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι άλλοι δεν είναι δικοί σου άνθρωποι και είναι απλά πολιτικοί που ακολουθούν τα συμφέροντα.  </p>
<p><strong> Πιστεύεις ότι η αγάπη νικάει τα πάντα; </strong></p>
<p>Το θέμα είναι να βρεις τον άνθρωπο που θα σε κάνει να πιστέψεις ότι ναι, η αγάπη νικάει τα πάντα.   Εύχομαι και η δική σας αγάπη να νικήσει όλα τα εμπόδια. Μακάρι.. η ελπίδα είναι η κινητήρια δύναμη!  </p>
<p>Πηγή: <a href="http://www.lifo.gr/team/u40728/46124">www.lifo.gr</a></p>