Διαζύγιο: Tι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει με τον πατέρα;

<p style="text-align: justify;">Aναγνώστριά μας ρωτά: </p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Έχω μια κόρη 13 ετών και ένα αγόρι. Έχω χωρίσει με τον άνδρα μου και εκείνος έχει καινούργια σύντροφο με την οποία η κόρη μου δεν τα πάει καθόλου καλά και είναι τον τελευταίο καιρό πολύ θυμωμένη που έχει φύγει ο μπαμπάς από την οικογένεια. Τα Σαββατοκύριακα που συνήθως μένει μαζί με το μπαμπά δεν της αρέσει καθόλου και από ότι καταλαβαίνω δε θέλει να μένει μαζί τους πια. Ο γιος μου από την άλλη έχει πολύ καλύτερες σχέσεις με τον πατέρα του. Τι να κάνω , πώς πρέπει να συμπεριφερθώ και τι επιπτώσεις έχει η όλη κατάσταση στην ψυχολογία του παιδιού; Σας ευχαριστώ. </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Αγαπητή αναγνώστρια, στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Μαριάννα Μιχαλάκη. </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em><img src="/contentfiles/photos/diafora-alla-oxi-adiafora/mixalaki.jpg" alt="" width="88" /></em></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Καταρχάς, είναι πολύ σημαντικό να αναφερθούμε στις ψυχολογικές επιπτώσεις και δυσκολίες που φέρει ένα διαζύγιο στα παιδιά. Με το διαζύγιο των γονιών τους, τα παιδιά βιώνουν σημαντικά συναισθήματα ανασφάλειας καθώς δεν ξέρουν τι να περιμένουν και φοβούνται ότι θα χάσουν για πάντα τον γονέα που φεύγει από το σπίτι, συνήθως τον πατέρα. Πολλές φορές, τα παιδιά νιώθουν τα ίδια υπεύθυνα για το διαζύγιο. Θεωρούν ότι αποτελούν πηγή προβλημάτων για τη σχέση των γονιών τους και ότι αυτά φταίνε που οι ίδιοι χωρίζουν, με αποτέλεσμα να διακατέχονται από συναισθήματα ενοχών.</p>
<p style="text-align: justify;">Πολλές φορές αισθάνονται υπεύθυνα για τους γονείς τους και αναλαμβάνουν ευθύνες και έγνοιες πέραν της ηλικίας τους (π.χ. να φροντίσουν το σπίτι, τα μικρότερα αδέρφια), ειδικά όταν οι ίδιοι οι γονείς δυσκολεύονται να διαχειριστούν την κατάσταση. Επίσης, τα παιδιά βιώνουν ένα αίσθημα απώλειας αλλά και πένθους για όλα αυτά που έζησαν και για το μέλλον που δεν πρόκειται να το ζήσουν όπως πραγματικά σχεδίαζαν και ονειρεύονταν, μαζί και με τους 2 τους γονείς. Τέλος, τα συναισθήματά τους είναι ανάμεικτα: λύπη, στενοχώρια, θυμός για όλα αυτά που συμβαίνουν και ειδικά για το γεγονός ότι οι γονείς τους δεν κατάφεραν να τους προστατεύσουν και να κρατήσουν την οικογένεια μαζί, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν.</p>
<p style="text-align: justify;">Οι παραπάνω δυσκολίες που βιώνουν τα παιδιά διογκώνονται ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν σημαντικές αλλαγές είτε στην καθημερινότητα του παιδιού είτε στο νέο καθεστώς σχέσεων που διαμορφώνεται μετά από ένα διαζύγιο (π.χ. δεύτερος γάμος, σχέση). Στην περίπτωση της φίλης μας, η κόρη της, βρισκόμενη στη φάση της εφηβείας και βιώνοντας όλη αυτή την ανατροπή του διαζυγίου των γονιών της αλλά και την είσοδο ενός τρίτου ατόμου στην οικογένεια (σύντροφος πατέρα), είναι φυσιολογικό να αντιμετωπίζει σε μεγάλο βαθμό τις προαναφερθείσες ψυχολογικές δυσκολίες.</p>
<p style="text-align: justify;">Σε αυτή τη φάση, είναι σημαντικό η μητέρα να συζητήσει με την κόρη της και να αποδεχθεί τα συναισθήματά της για την παρούσα κατάσταση. Καλό είναι η μητέρα να μην πάρει θέση και να μην την πιέσει να αποδεχθεί μια κατάσταση που απ’ ότι φαίνεται την ενοχλεί στην παρούσα φάση. Κάθε παιδί διαμορφώνει και υιοθετεί τον δικό του τρόπο αντιμετώπισης των διάφορων καταστάσεων, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση των δύο αδερφιών. Είναι σημαντική η αποδοχή και η στήριξη σε αυτή τη δύσκολη συναισθηματικά φάση της κόρης  και ο σεβασμός των συναισθημάτων της.</p>
<p style="text-align: justify;">Τέλος, να σημειώσουμε ότι είναι σημαντικό η μητέρα να ενημερώσει τον πρώην σύζυγό της για την παρούσα συναισθηματική κατάσταση της κόρης τους, χωρίς κριτική και κατηγορίες προς τον τρόπο που το χειρίζεται. Απλώς είναι σημαντικό να του επισημάνει όλο αυτό που βιώνει η κόρη τους κι ότι η κόρη τον έχει πλέον περισσότερο ανάγκη να είναι δίπλα της, να αισθάνεται την παρουσία του πιο έντονη, να κάνουν πράγματα μαζί, να συζητάνε. Καλό είναι, να επισκεφθούν οι γονείς και κάποιον ειδικό-ψυχολόγο σε περίπτωση που χρειαστούν περαιτέρω βοήθεια για τον τρόπο διαχείρισης και αντιμετώπισης των συμπεριφορών των παιδιών τους καθώς και για τον τρόπο βελτίωσης της επικοινωνίας μαζί τους. </p>

Σχετικά άρθρα