«Στα 50 μου ανακάλυψα ότι ο άντρας μου, που είναι 65, με απατούσε με άλλη και με εγκατέλειψε, ενώ έχουμε κι ένα μικρό παιδί μαζί. Δεν ξέρω πώς να βοηθήσω τον εαυτό μου να συνειδητοποιήσει τι μου συνέβη…»
Το σοκ της προδοσίας
Όταν ένας άνθρωπος που αγαπάμε και εμπιστευτήκαμε μας προδίδει, η πρώτη αντίδραση είναι ένα βαθύ σοκ. Η γυναίκα νιώθει σαν να της τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια, γιατι αυτό που θεωρούσε σταθερό, ο γάμος, η οικογένεια, η καθημερινότητα, ξαφνικά γκρεμίζεται και το μυαλό δυσκολεύεται να το καταλάβει και επικρατεί ένα αίσθημα αδικίας.
Η ψυχολογική ρωγμή
Η απιστία και η εγκατάλειψη καταστρέφουν την αυτοεικόνα της γυναίκας, καθώς μπαίνει στη διαδικασία να αναρωτιέται: «Δεν ήμουν αρκετή;», «Φταίω εγώ;», «Γιατί συνέβη αυτό τώρα;». Αυτές οι ερωτήσεις είναι λογικές, όμως κρύβουν μια παγίδα, καθώς μεταφέρουν την ευθύνη αποκλειστικά στον εαυτό της. Στην πραγματικότητα, η επιλογή της απιστίας ανήκει στον άντρα και στη δική του ψυχική δυναμική.
Ο ασυνείδητος πόνος
Η προδοσία αγγίζει βαθύτερα στρώματα της ψυχής:
- Ξυπνάει παλιές πληγές εγκατάλειψης ή απόρριψης.
- Ανακινεί φόβους μοναξιάς και αδυναμίας, σαν να επιστρέφει κανείς στο παιδικό βίωμα ότι «μένει μόνος στον κόσμο».
- Γεννά θυμό που δεν είναι πάντα εύκολο να εκφραστεί, γιατί μπερδεύεται με αγάπη, ενοχή και νοσταλγία.
Η σύγκρουση του τώρα με το πριν
Η γυναίκα βρίσκεται σε μια εσωτερική μάχη όπου από τη μια, ο άντρας που ήξερε και με τον οποίο δημιούργησε οικογένεια και από την άλλη, ο άντρας που την πλήγωσε και έφυγε. Αυτή η διπλή εικόνα προκαλεί μεγάλη σύγχυση και χρειάζεται χρόνος για να βρει μέσα της την αλήθεια, ότι και τα δύο είναι πραγματικά, δηλαδή υπήρξε αγάπη, αλλά υπήρξε και προδοσία.
Ο παράγοντας της ηλικίας
Η προδοσία σε αυτήν την ηλικία έχει ιδιαίτερο βάρος. Στα 50, μια γυναίκα συχνά νιώθει ότι έχει πατήσει σε μια νέα φάση ζωής, πιο ώριμη και σταθερή. Όταν όμως αυτή η σταθερότητα καταρρέει, μπορεί να γεννηθεί ο φόβος ότι «δεν υπάρχει χρόνος» για μια καινούρια αρχή. Παράλληλα, αναδύονται ανασφάλειες γύρω από το σώμα, τη θηλυκότητα και την ελκυστικότητα, οι οποίες πληγώνουν ακόμη περισσότερο την εικόνα που έχει για τον εαυτό της.
Το σοκ της μητρότητας σε ώριμη ηλικία
Η ύπαρξη ενός μικρού παιδιού φέρνει έναν διπλό ψυχικό αγώνα. Από τη μια, το παιδί γίνεται πηγή δύναμης και λόγος για να συνεχίσει. Από την άλλη, η μητέρα μπορεί να νιώθει οτι πρέπει να «φορέσει μάσκα» και να κρύψει τον δικό της πόνο για να μη βαρύνει το παιδί. Αυτό όμως δημιουργεί εσωτερική πίεση και την απομακρύνει από τη δική της ανάγκη για φροντίδα και στήριξη.
Ο κοινωνικός παράγοντας
Πέρα από το προσωπικό τραύμα, η γυναίκα συχνά καλείται να διαχειριστεί και τα βλέμματα ή τα σχόλια του κοινωνικού περιβάλλοντος. Η ντροπή, ο φόβος του «τι θα πει ο κόσμος» ή η αίσθηση ότι απέτυχε σαν σύζυγος μπορούν να κάνουν το βάρος ακόμη πιο ασήκωτο. Σε τέτοιες στιγμές, το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά σε φίλους ή ειδικούς λειτουργεί απελευθερωτικά.
Η δύναμη της επίγνωσης
Η διαδικασία της «συνειδητοποίησης» που ζητά η γυναίκα είναι ένα ψυχολογικό ταξίδι. Δε συμβαίνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Σταδιακά, με λόγια, με κλάμα, με συζητήσεις ή και με ψυχοθεραπεία, το μυαλό αρχίζει να αποδέχεται αυτό που έγινε και τότε, η πληγή αρχίζει να παίρνει μορφή, δεν εξαφανίζεται, αλλά γίνεται πιο «ορατή», πιο κατανοητή, λιγότερο τρομακτική.
Η διαδικασία του πένθους
Η απιστία και η εγκατάλειψη δεν είναι μόνο ψυχολογικό πλήγμα, αλλά και μια μορφή απώλειας. Όπως σε κάθε απώλεια, η γυναίκα περνά στάδια, όπως άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη, και τελικά αποδοχή. Το να γνωρίζει ότι αυτό είναι μια φυσική πορεία, βοηθά να δώσει χρόνο στον εαυτό της χωρίς να τον πιέζει να ξεπεράσει γρήγορα την κατάσταση.
Η προοπτική της ανθεκτικότητας
Μέσα από τον πόνο μπορεί να προκύψει μια βαθύτερη γνωριμία με τον εαυτό, μια νέα δύναμη που μέχρι τώρα δεν ήξερε ότι διαθέτει. Παρόλο που το τραύμα αφήνει σημάδια, μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο αυθεντική ζωή, με ξεκάθαρα όρια, μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και αληθινές σχέσεις.
Η φροντίδα του εαυτού
Σε μια τέτοια καμπή, η γυναίκα χρειάζεται να θυμηθεί ότι:
- Δεν φταίει για την επιλογή του άλλου.
- Έχει δικαίωμα να θυμώσει και να πενθήσει.
- Η στήριξη από φίλους, οικογένεια ή θεραπευτή είναι πολύτιμη.
- Το παιδί της μπορεί να γίνει κίνητρο για αντοχή, αλλά δεν πρέπει να γίνει βάρος που «κρύβει» τον δικό της πόνο.
Η απιστία και η εγκατάλειψη δεν είναι μόνο ένα τέλος, είναι και μια αρχή. Μέσα από τον πόνο, η γυναίκα μπορεί να ανακαλύψει ξανά τη δύναμή της, να επαναπροσδιορίσει τις ανάγκες της και να σταθεί πιο γερά στα πόδια της. Η συνειδητοποίηση δεν είναι μόνο το να αποδεχτεί τι συνέβη, αλλά και να βρει τη δική της φωνή και πορεία μέσα από αυτό.
