Η επιθυμία είναι αυτό που μας κρατά ζωντανούς, η δύναμη που μας κινεί, μας εμπνέει, μας κάνει να προσπαθούμε. Κάποιες φορές, όμως, την ξεχνάμε. Τη βάζουμε στην άκρη για χάρη της «ασφάλειας», των υποχρεώσεων, ή επειδή φοβόμαστε τις αλλαγές. Η συζήτηση που έκανε η δημοσιογράφος Άννα Δρούζα με τον κλινικό ψυχολόγο Νίκο Τάκη, μας θυμίζει πως η επιθυμία δεν έχει ηλικία! Η ψυχή μας ζητάει να ζήσει, να συνδεθεί, να εξελιχθεί.
Μας λέει ο κλινικός ψυχολόγος Νίκος Τάκης:
«Κινούμαστε βάσει επιθυμιών και κινούμαστε βάσει ενορμήσεων.
Μια θεραπευόμενη έλεγε για τη γιαγιά της ότι όταν ήταν στα τελευταία της, έλεγε στον γιατρό: “γιατρέ πότε θα βγω από εδώ μέσα;” και ο γιατρός τις έλεγε “όταν μπορέσεις να σηκωθείς” και η γυναίκα έκανε ότι μπορούσε για να σηκωθεί, γιατί ήθελε να ζήσει.
Η επιθυμία για ζωή είναι κάτι το οποίο μας χαρακτηρίζει σαν ανθρώπινη φύση. Και η επιθυμία ξεκινάει, τροφοδοτείται από την επιθυμία μας να ζήσουμε.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η επιθυμία για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο μπορεί να κρατήσει για πάντα. Η επιθυμία είναι σαν ψυχική συνθήκη που έχει να κάνει με την επένδυση της ενόρμησης της ψυχικής μας ενέργειας σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο ή σε μία συγκεκριμένη κατάσταση.
Αυτό είναι που δεν πεθαίνει ποτέ!
Μπορεί, όμως, να αφυδατωθεί, να στεγνώσει η επιθυμία μας για έναν άνθρωπο, ή για μια δουλειά, που για κάποια στιγμή της ζωής μας μπορεί να είχε πάρα πολύ μεγάλο νόημα, αλλά περνώντας τα χρόνια μπορεί να μας τραβήξει κάτι άλλο, ή να νιώσουμε ότι δεν μας εκφράζει πια. Γιατί η επιθυμία είναι κάτι το οποίο είναι πάντοτε σε μία πάρα πολύ ενεργό και γόνιμη αλληλεπίδραση και με διεργασίες ψυχικές, αλλά και με αυτό που ζούμε έξω, με άλλους ανθρώπους.»
Πολλοί άνθρωποι θυσιάζουν την επιθυμία τους, παραμένοντας σε σχέσεις που δεν είναι ευνοϊκές, απλά και μόνο για την ασφάλεια.
Μπορούν οι σχέσεις να κρατάνε μια ζωή ακόμα κι αν το ερωτικό δεν είναι ζωντανό;
«Κρατάνε στ’ αλήθεια όμως; Είναι σχέσεις στ’ αλήθεια ή απλά μια παράλληλη συνύπαρξη δύο ανθρώπων οι οποίοι δεν επικοινωνούν;
Τελικά, τι σημαίνει ασφάλεια; Ότι υπάρχει κάποιος εκεί; Πόσο ψυχικά ασφαλές είναι αυτό; Μήπως εδώ πέρα αρνούμαστε να αναρωτηθούμε αν αυτή η ασφάλεια έχει κάτι παγερό, πνιγηρό, έως και θανατηφόρο για τις δικές μου ψυχικές διεργασίες;
Μήπως τελικά μιλάμε έναν φόβο έως και άρνηση ανάληψης της ευθύνης της επιθυμίας μου;»
Τρόμος ακόμα και μπροστά στην επικράτηση της επιθυμίας
«Ίσως χωρίς την επιθυμία να νιώθει κανείς πιο ασφαλής, να νιώθει ότι κινδυνεύει λιγότερο. πχ κάποιοι λένε φοβάμαι ότι θα διαλύσω μια οικογένεια, φοβάμαι ότι θα πληγώσω πάρα πολύ κάποιον, τα παιδιά μου, τους γονείς μου.
Αλλά στην πραγματικότητα, πιο πολύ μιλάμε εδώ πέρα για τη δυσκολία να διαχειριστώ και να έρθω εγώ σε μία συνθήκη ισορροπίας ψυχικής ως προς τα δικά μου εσωτερικά “αντικείμενα”, δηλαδή τους γονείς που έχω μέσα μου, τους εσωτερικευμένους γονείς, το ρόλο που νιώθω ότι έχω σαν πατέρας, όχι το πραγματικό μου παιδί. Ποιο παιδί δεν θα ήθελε ο γονιός του να είναι ευτυχισμένος, να είναι καλα;»
Ποιο είναι το βαθύτερο εμπόδιο λοιπόν;
«Φυσικά αυτό πάει ανάλογα με τον κάθε άνθρωπο, αλλά το βαθύτερο εμπόδιο είναι το να κάνει μία ρήξη με τα στερεότυπα.»
Ίσως, τελικά, το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην προδώσουμε την επιθυμία μας. Όχι γιατί υπόσχεται ευτυχία, αλλά γιατί εκεί μέσα κρύβεται η αλήθεια μας. Και όταν την τιμούμε, ζούμε πραγματικά!
